Müharibədir!

Müharibədə heç nəyi gözardı etmək olmaz və mümkün deyil.

 

Müharibə olum və ölüm deməkdir.

 

Müharibədə ölmək də var, öldürmək də. Müharibədə udmaq da var, uduzmaq da. 

 

Dörd bir yanımız da barıt çəlləyidir, hər yer od tutub yanır, hər yanımızdan barıt iyi-qoxusu gəlir.

 

Münaqişlələr, müharibələr bir-birini əvəzləyir, sıralayır... Hətta, III dünya müharibəsinin başlaması ehtimalının çox yüksək olmasından danışanlar da var...

 

11 sentyabrdan sonra Əfqanıstanda, İraqda, bələyindəcə boğulan, qətlə yetirilən “Ərəb baharı”ndan sonra Suriyada və sairdə yaşananlar həmin müharibənin gözlə görünən, sübuta ehtiyacı olmayan işartıları, əlamətləri deyilmi?! Bu münaqişəyə, müharibəyə qarışmayan, bulaşmayan qalıbmı? III dünya müharibəsinin qaşı-gözü olur və ya olacaq ki?!

 

Sözümün canı... Son günlər Suriyada-türkmənlər yaşayan Türkməndağı-Bayırbucaqda yaşananlar hamımıza artıq bəllidir. İŞİD-lə guya mübarizə adı altında əslində həmin bölgəni türkmənsizləşdirmək, müstəqil “Kürdüstan”a yol açmaq üçün Rusiya və İran hərbi hava qüvvələri tərəfindən orada qanlı qətliam həyata keçirilməkdədir.

 

Dünənsə Türkiyə hərbi hava qüvvələri tərəfindən Suriyayla sərhəddə Rusiya təyyarəsinin vurulması xəbəri yayıldı, görüntüləndi və xəbər yayılan andan da dünyanı və medianı “silkələmək”dir. 

 

Hələ həmin təyyarənin həqiqətən Türkiyə tərəfindən vurulub-vurlmadığı tam yəqinləşmədiyi halda artıq bizim sosial şəbəkələrdə, facebook səhifələrində vəlvələ, zəlzələ, vaynənsə yaşanmaqdadır. 

 

Bir gün öncəyə qədər Türkiyəni az qala asıb-kəsən, onun öz qan-din qardaşlarına, türkmənlərə sahib çıxmamaqda, İŞİD-in, Rusiyanın, İranın qarşısında acizlik nümayiş etdirməkdə günahlandıranlar dünənki hadisədən sonra indi də valı tərsinə çeviriliblər.

 

Daha doğrusu, həmin “pəhləvanların” bir çoxu, yəni,  dünənə kimi “iki dövlət-bir millət”dən dəm vuranların, hətta, ötən ilin yayında-avqust hadisələrində döyüş meydanı, Qarabağla sosial şəbəkələri, “facebook”u səhv salanlar, hamıya namus, vətənpərvərlik dərsi keçənlərin bir qismi “qınlarına” çəkiliblər, bir qismi də özlərinə “müdrik” görkəm verərək ya “ağıllı” məsləhətlər verməkdə, ya da “realist, praqmatik, soyqqqanlı proqnozlar” dövriyyə buraxmaqdadırlar (əslində isə insanlara aşağlıq sindromu təlqin etməkdədirlər):

 

Türkiyə gərək belə etməyəydi, Rusiyanın qisası daha amansız olacaq, PKK kartı yeni rakursda oynanılacaq, ortada, təpk altında qalan yenə biz olacağıq, Qarabağ arzularımız birdəfəlik dəfn olunacaq və sair və ilaxır.

 

Bəli, Rusiyanın, xüsusilə, Putinin davranışına, xarakterinə az-çox  bələd olanlar bilirlər ki, Türkiyə cavabsız buraxılmayacaq. Hətta, Putin aşkar şəkildə özü deyib ki, bu, onlara arxadan vurulan zərbədir və cavabı da ağır olacaq və sair.

 

Hətta, Türkiyənin daxildən silkələməsi üçün keçmiş SSRİ tərəfindən yaradılan PKK-dan, PKK-terror kartından istifadə edəcəyi də ən üst proqnozlar və ehtimallar sırasındadır. Burada gizli və sirli də heç  nə yoxdur. 

 

Amma həmin russevdalı möhtərəm “proqnozçu”larımızdan soruşan gərəkdir ki, Türkiyə 30 ildən artıqdır PKK ilə mübarizə aparmır? Bu mübarizədə bəzi məqamları çıxmaq şərtilə, Türkiyənin PKK qabağından qaçdığını görənlər olubmu?

 

Və yaxud da, Türkiyə Somalidirmi, Həbəşistandırmı və ya İraq, Suriyadırmı? Türkiyə ərazisi az qala bir milyon kvadrat kilometrə yaxın və əhalisi 100 miyonu haqlamaqda olan ən böyük Avropa ölkəsidir.

Türkiyə dünyanın iqtisadi cəhətdən 20 ən aparıcı ölkəsindən biridir və 2008-ci ildən bu yana dünyada  tüğyan edən maliyyə-iqtisadi böhrandan ən az zərər çəkən bir dövlətdir. 

 

Ən əsası Türkiyə hərbi gücünə görə Avropada ilk üçlükdə, dünyada isə ilk onluqda olan dövlətdir. Və ya ötən əsrin 60-cı illərdən Kiprdə yaşayan türkləri soyqırımına məruz qoyan Kipr yunanlarına savaş açan - hətta, NATO-nun dəstəyi olsa da belə - orada müstəqil  Şimali Kipr Türk Cümhuriyyəti yaradan Türkiyə olmayıbmı?

 

Eyni zamanda, Kirp yunanlarını türklərə qarşı körükləyən Yunanıstan da  NATO-nun üzvü, kapitalist dövləti deyildimi və daimi türklərə qarşı nifrətlə yanaşan SSRİ-nin yardımını alan yenə də Yunanıstan deyildimi?

 

Türkiyə onların qabağından geri çəkildimi? Əksinə, Kirpdə türklərin müstəqil dövlətini yaradaraq - dünya onu tanımasa da - onu inkişaf səviyyəsinə görə Avropanın aparıcı dövlətləri sırasında addımlamağa dəstək verən yenə Türkiyə olmadımı? Axı, nəyə görə, indi Türkiyəni bu qədər vecsiz, zəif bir dövlət kimi təqdim etməyə, ictimai rəyə sırımağa çalışırsınız? 

 

Və yaxud, elə öz yaxın tariximizi götürək. Keçmiş SSRİ rəhbərliyi tərəfindən 1988-ci ilin ilk günlərində ideoloji-siyasi-hərbi cəhətdən tam hazırlıqlı vəziyyətə gətirilmiş ermənilərin, Ermənistanın ( daha doğrusu, onun məlum havadar(lar)ının) qarşısında 27 ildir dimdik dayanan Azərbaycan deyilmi? 20 noyabr terrarktının, Malıbəyli, Daşaltı, Qaradağlı, Meşəli, Xocalı, Ağdaban facilərinin, Lacın və Şuşa işğalının şokunu tez bir zamanda adlayan-1992-ci ilin yayında uğurlu hərbi əməliyyatlar keçirən, az qala Xankəndinin 7 kilometrliyinəcən irəliləyən köməksiz və arxasız Azərbaycan deyildimi?

 

1994-cü ilin rus-çeçen müharibəsi zamanı “Azərbaycan Çeçenistana kömək edir, oradakı separatçılara, ekstermistlərə yardım göstərir” bəhanəsilə Yeltsin Rusiyasının Azərbaycanı yenidən öz tapdaqları altında inlətmək üçün dördbir tərəfimizi ətraf aləmdən təcrid, iqtisadi-ticari embarqolar tətbiq edən, hava, su, quru məkanını blokadada saxlayan siyasətinə qarşı 1994-96-cı illərdə dirəniş göstərən, bundan uğurla və alnıaçıq çıxan Azərbaycan olmadımı?

 

Müharibədən yenicə çıxan (daha doğrusu, atəşkəsə gedən), torpaqlarının 20 faizi işğal altında, iqtisadiyyatı iflic vəziyyətində, büdcəsi boş olan Azərbaycan mərhum dövlət başçısı Heydər Əliyevin qətiyyətli, uzaqgörən, son dərəcədə balanslı və düşünülmüş siyasəti nəticəsində ətrafında yaradılan həlqəni dəlmədimi, vurub dağıtmadımı, hətta, qısa bir zamanda öz nüfuzuna və inkişaf səviityəsinə görə bir çox postsovet və postsosialist məkanı ölkələrini geridə qoymadımı?

 

Bunları nə tez yaddan çıxardıq və ya unutduq?  Ay qardaşlar, niyə hər addımda, hər fürsətdə özümüzü, xalqımızı, dövlətimizi yazıq, gücsüz, zəif göstərməyə və hətta,  bundan həzz almağa  çalışırıq?

 

Həmin dövrdə olanları 80-ci illərin, 90-cı illərin, 2000-ci illərin uşaqları, insanları bilməyə bilər, bəs həmin günləri, acıları yaşamış, eyni zamanda, xalqımızın mübarizliyini, dövlətimizin dirənişini görmüş 60 və 70-ci illərin insanlarına nə deyəsən, nə ad verəsən? 

 

 Heç zaman da yalançı, saxta, urra patriotizminin tərəfdarı olmamışam, bu gün də deyiləm, sabah da olmayacam. Ancaq anlaşılan və görünən ki, bəziləri həmin vaxtlar (80-ci illərin sonları-90-cı illərin əvvəlləri)  necə olublarsa, indi həmin vəziyyətdədirlər, o cürdürlər, yəni,  yalançı, saxta vətənşüvənlikləri elə buraya qədərmiş... Bircə olay lazımmış ki, maskaları cırılıb yerə düşsün və əsl simaları görünsün...

 

Odur ki, əziz yoldaşlar, cənablar, əfəndilər, bəylər, özünüzə gəlin, içinizdəki qorxu və vahimə hissini millətə aşılamayın, insanların olan-qalan mübarizlik əzmini, ruhunu qırmayın, harasa pərəstliyinizi bir kənara qoyub, öz insanınıza, Türkiyəyə, türkmənlərə mənəvi dəstək olun, olmursunuzsa, heç olmasa,  “sosial şəbəkələrdir, şəxsi profilimizdir, nə istəsək onu da deyə, yaz bilərik” deyib, ağlınıza və ağzınıza gələnləri yazmayın, öz səfsəfələrinizi millətimizə, dövlətimizə yapışdırmayın. Ayıbdır, sadəcə, ayıbdır!