Hər birimizə hələ uşaq yaşlarından istər valideynlərimiz tərəfindən, istərsə də ətrafımızdan ən çox verilən suallardan biri “böyüyəndə kim olmaq istəyirsən?” olur. Təbii ki, verdiyimiz cavablar da fərqlənir. Və artıq orta məktəb illərində oxuduğumuz  zaman biz bu sualın mahiyyətini açmaq və özümüzü gələcəkdə təsdiqləmək üçün fikirləşirik. Bəzimiz uşaqkən dediyimiz ixtisas üzrə istiqamətimizi yönləndiririk, bəzimiz isə sözün əsl mənasında çaşqınlıq içində qalırıq. Bir növ öz arzusunda olduğumuz ixtisas qalır kənarda, valideynlərimizin bizi görmək istədiyi sahəni seçirik.

Mən bu fikirlə razıyam ki, heç bir valideyn öz övladının pisliyini və yaxud gələcəkdə çətinlik çəkməyini istəməz. Lakin bu elə bir seçimdir ki, insan həyatının həqiqətən də ən əhəmiyyətli dövrüdür. Bəzi hallarda biz bunu ciddiyə almırıq və artıq aradan bir neçə il keçdikdən sonra düzgün etmədiyimizi görürük. Valideynlərin də bəzən təsirləri çox olur bu zaman. ”“ Mənim oğlum yaxud qızım bu sahəni mütləq oxumalıdı, - Niyə filankəsin oğlu bu ixtisasda oxuyur, sən də oxumayasan, get hazırlaş ora qəbul ol və s. kimi fikirlər içimizi yeyir. Biz isə bu yerdə öz arzusunda olduğumuz ixtisasın dalınca getmək əvəzinə sanki öz övladlıq borcu kimi bizə deyilən sahəni seçirik. Bəs görəsən sabah biz məhz bu fikirlərə görə əzab çəkəndə, gələcəkdə çətinliklərlə üzləşəndə həmin ətrafdakı insanlardan heç olmuya biri gəlib bizə dəstək olacaqmı? Və əksər hallarda da oxuyub bitirdiyimiz ixtisas üzrə işləmirik. Çünki içimizdə itib-batmış, lakin təsirlər ucbatından reallaşdıra bilmədiyimiz bir peşə yatır. Bəzimiz o cəsarəti toplayıb gec də olsa o sahədə yenidən təhsil alırıq. Bəzimiz isə “kaş ki, zamanında” deyib keçirik”¦

Düşünmək lazımdır ki, bu seçim bizim üçün sözün əsl mənasında böyük əhəmiyyət kəsb edir. Biz ali məktəbi bir diplom naminə oxumamalıyıq. Ya biz istədiyimiz sahəyə yiyələnərək həyatımızı qururuq, cəmiyyətdə  özümüzü artıq yetkin və formalaşmış bir şəxsiyyət olaraq görürük, ya da heç vaxt arzusunda olmadığımız sahəni bitirib bəzən həvəzsiz, bəzən də kor-təbii şəkildə öz yaşamımızı davam etdiririk. Məsələn, mən bu gün uşaqlıqdan arzusunda olduğum və özümü orada gördüyüm üçün jurnalistikanı oxumuşam. Lakin sevmədiyim, amma ətrafımın məni görmək istədiyi sahəni oxuyub bitirsəydim,  o zaman indiki “mən” olmayacaqdım. Hesab edirəm ki, istədiyimiz bir ixtisası oxuyub bitirsək bu zaman bizim cəmiyyətimizə də faydamız böyük olar. Ən azından hər gün səhər işə gedəndə görəcəyimiz işə məcburi deyil, əksinə həvəslə yanaşarıq.  Çünki insan elə bir məxluqdur ki, psixoloji təzyiqlər istər-istəməz ona təsir edir.  

Bu yerdə əsas məsuliyyət biz övladların üzərinə düşdüyü qədər valideynlərin də xüsusi cavabdehliyi vardır. Əgər öz övladınıza dəstək olub, ona bu yolda əlinizi uzatsanız, əminəm ki, siz bir valideyn olaraq gələcəkdə yalnız onların uğurlarına sevinəcəksiniz. Və bunu bir övladlıq borcu kimi görməyin, əksinə onların bu günü, gələcəyi, sizin də bir ana və ya ata olaraq övladlarınızla qürur duymağınız üçün yanlarında olun. Çünki bizim imza atacağımız hər uğurumuzda sizlərində bir payı olsun.