Nə vaxtdır əlim qələmə yatmır, daha doğrusu, klaviaturanın qara düymələrini döyəcləmir. Səhhətimdə yaranmış problemlər imkan vermir nəsə yazmağa, heç həkimim də icazə vermir yazı - pozuyla məşğul olmağa. Hələ bir müddət istirahət etməliymişəm... 

Sonuncu dəfə həkimə “işləməməliyəmsə bəs hər dəfə sizin qəbulunuza düşməkçün 60 manatı necə ödəməliyəm” - deyərək qapını astaca örtüb çıxmışdım. Bəli, işləməyənə, daha dəqiq ifadə etsəm, pulu olmayana çörək yoxdur, həkim yoxdur, dərman yoxdur bizim ölkədə. İşləmirsənsə, pulun yoxdursa, ümumiyyətlə yaşamağa haqqın yoxdur bu dünyada. Pulun yoxdursa gecə - gündüz, səni bu dünyaya gətirən valideynlərinin qarasına “səni bu dünyaya niyə gətirmələrini” soruşmaqdan başqa gücün heç nəyə yetmir... 

Biz elə bilirdik ki, salamın rüşvət deyə alınmadığı zamanlar Füzulinin dövründə qalıb. Elə bilirdik ki, təkcə Sabirin dövründə pulsuz kişilər insanlığı asan hesab etmirlərmiş. Nə biləydik ki, dövrümüzdə də pulsuz adamın üzünə belə tüpürməyəcəklər...

Bu yazını mənə pulsuzluğum yazdırmadı, elə olsaydı gərək işləmədiyim altı ay ərzində yazaydım. Bu yazını yazmaq üçün kompüterin monitorunda yeni səhifə açmağa məni elə indilərdə oxuduğum intihar xəbəri vadar etdi. APA - da “Sumqayıtda imtahandan kəsilən tələbə özünü dənizə atdı” başlıqlı xəbəri təqdim edən Nəsimi Nəbizadənin dediklərini olduğu kimi yazıram: 

“Sumqayıt Dövlət Universitetinin tələbəsi özünü dənizə atıb. APA TV-nin məlumatına görə, intihar edən Rumiyyə Qasımova universitetin İbtidai metodika fakültəsinin birinci kurs tələbəsi olub. İmtahandan çıxıb evə gedən Rumiyyə Qasımova atasının kəskin iradları ilə qarşılaşıb. Buna dözə bilməyən tələbə qız yaşadığı Saray qəsəbəsindəki evlərini tərk edib və elə o istiqamətdə də özünü dənizə atıb. Rumiyyə Qasımova gedərkən bütün əşyalarını və telefonunu evdə qoyub. Faktla bağlı araşdırma aparılır”.

Bəlkə də deyəcəksiniz ki, bu günlərdə elə dəhşətli ölüm xəbərləri eşitmişik ki, bu xəbəri adi qarşıladıq onların fonunda. Ancaq mən heç də adi qarşılamadım. “Amitripilin”in yatırtmış beynimi bu xəbər SOS siqnalı kimi deşdi. İntihar edənin də adı RUMİYYƏydi... O Rumiyyə kimi burda da bir Rumiyyə intiharla üz-üzəydi... O Rumiyyə imtahandan kəsildiyi üçün intihar edib, bu Rumiyyə isə həyat imtahanından kursda qaldığı üçün intiharı son çarə hesab edirdi. O Rumiyyəni atasının iradları ağrıtmışdısa, bu Rumiyyəni dözülməsi mümkün olmayan dəhşətli ağrılar intihara körükləyirdi. Ancaq o Rumiyyədən fərqli olaraq bu Rumiyyəni intihara qoymadılar. Bilirsinizmi kim? Onu intihar fikrindən daşındıran nə iki övladı oldu, nə ailəsi, nə də yaxınları. Onu intiharın son pilləsindən geri çəkən, həyata, yaşamağa səsləyən, ona qollarını açan məhz Atası olmuşdu. Bəli, canım atamın bir ömür boyu bala deyərək göz yaşlarına qərq olmasına qıyammadım, “Ona bir də bala dağı yaşatmaq Allahsızlıq olar" deyə intihardan vaz keçdim... 

Bir Ata burda qızını intiharın pəncəsindən qopararkən başqa bir ata qızını intihara sürüklədi... Bir ata burda qızını yaşatmaqçün canını verməyə hazır olarkən orda bir ata qızını öldürdü... Həm də nə var - nə var imtahandan kəsilib, deyə... Belə də qəddarlıq olarmı... 

Bilirsinizmi, atanı qınamağa da dilim gəlmir... O Rumiyyəni pulsuzluq, çarəsizlik öldürdü... O Rumiyyənin atasının pulu olsaydı qızı heç imtahandan kəsilməzdi, imtahandan kəsilsəydi belə atası onu danlamazdı, “Canın sağ olsun” deyib ötüşdürərdi... 

Məhşur bir filmin sonunda deyildiyi kimi “İndi siz deyin, kimdir müqəssir?” İmtahandan kəsildliyinə görə çarəni intiharda axtaran Rumiyyəmi, pulsuzluqdan qızına dəstək olmaqdansa intihara vadar edən atamı, yoxsa kişini ailəsi yanında üzü qara qoyan pulsuzluqmu...?

Daha heç nə yaza bilmirəm, bircə bildiyim odur ki, bu yanvar ayında bir Rumiyyə intihar etməliymiş...