Ölkə 1 aprelin təkcə zarafat və aldatma günü olmadığının pozitiv ovqatını yaşayır. Cəbhədəki 4 günlük savaş ermənilərlə zarafat etmək fikrində olmadığımızı bütün qanlı çılpaqlığı ilə ortaya qoydu. Məmləkət şəhidlərini heyrətamiz bir urvatla, ehtiramla son mənzilə yola saldı, əli silah tutan hər kəs qisas gününün nəhayət gəldiyinin izaholunmaz sevincindən cəbhəyə atılmağa hazır olduğunu boğazdanyuxarı pafosla deyil, bütün canı və ruhu ilə ortaya qoydu. Şəhid tabutlarının qarşılanması və yola salınmasını, dəfn mərasimlərinin izdihamını görən gənclər "kaş mən də şəhid olaydım" deməkdən özlərini saxlaya bilmədilər. Bir sözlə, ölkə "məmə" deyəndən pəpə yeyənə ikinci müqəddəs savaşa kökləndi...

Bəli, bütün bunlar 4 günlük savaşdan çıxan ilkin dərslər idi və inşallah biz işğalçıya haqq etdiyi növbəti dərsləri də verməyə qadir olduğumuzu isbatladığımızdan rahatlıqla, əminliklə 20 ildən artıq həsrətlə yolumuzu gözləyən Vətən torpağına qovuşacağımıza kimsədə zərrə qədər şübhə qalmayıb. 

Yeri gəlmişkən, vaxtilə Serj Sərkisyan xarici mətbuata müsahibəsində həyasızcasına Xocalıda törədilən qırğınlara rəhbərlik edənlərdən biri olduğunu nəinki gizlətməmişdi, ilginc etirafda da bulunmuşdu: “Xocalı hadisəsinə qədər azərbaycanlılar bizim kim olduğumuzu bilmirdilər və elə bilirdilər onlarla zarafat edirik. Amma biz onlara göstərdik ki, bizimlə zarafat etmək necə təhlükəlidir və bizdən qorxmaq lazımdır”. Nə qədər qüsurlu müqayisə olsa da indi eyni sözləri biz dedik. Azərbaycan xalqı və ordusu ilə zarafat etməyin riskli olduğunu və onlara baha başa gələcəyini 4 günlük müharibə əyani şəkildə Serjikə, onun çeşidli havadarlarına üsulluca anlatdı. Bəlli oldu ki, qorxulası qüvvə Azərbaycan əsgəridir, onun qarşısında dayanmaq üçün oğul gərək. Nə yazıq ki, bu günədək erməni anaları belə oğulları hələ doğmayıb, doğa bilməyib. Əvvəllər kirvəlikdən sui-istifadə edərək azərbaycanlı kişilərindən tutduqları cocuqların da səsi-sorağı Qarabağdan deyil, Avropadan, okeanın o tayından gəlir, onlar gedib başqa ölkənin torpağında it kimi gəbərmək istəmədiklərindən bu savaşda onları doğan anaların belə göz yaşlarına inanmaq istəmirlər...

Mən də Vətən qarşısında borcumu verməyə tələsdiyimdən rəhbərlik etdiyim informasiya daşıyıcısında müqəddəs savaşımıza rəng qatmaqla kifayətlənmədim, şəhid tabutlarına çiynimi vermək, yas mərasimlərində oxunan “Yasin”lərə “Amin” demək üçün qurulmuş çadırlara tələsdim. Elə bu niyyətlə də Naxçıvana, Babək rayonunun Cəhri kəndinə şəhid tabor komandirimiz, şəxsən tanıdığım mayor Rasim Məmmədovun 3 mərasimində iştirak etdim. Təbii ki, səfər təəssüratlarım haqqında bir neçə yazı yazmaq üçün maraqlı informasiya boğçam var, onlar barədə yazılarla dəyərli oxucularım tezliklə tanış olacaq, amma mən gözlərimlə gördüyüm o yas mərasimindəki izdihamı, şəhidin necə məhəbbətlə yad edilməsini görərək fərəh dolu qəhərdən dəfələrlə dəsmala əl atmaq ehtiyacı duydum. Artıq Rasim haqqında Naxçıvanda əfsanələr dolaşmağa başlayır, kiçik yaşlı uşaqlar onu Rembo ilə, gənclərsə Mübariz İbrahimovla müqayisə edirlər. Çünki onun batalyon komandiri olmasına baxmayaraq məhdud sayda zabitlə, əsgərlərin şəhid olmasına qıymayaraq 100 faiz ölümə getdiyini gözə almadan erməni mövqelərinə atılaraq heyrətamiz qəhrəmanlıq göstərməsini, məhz onun zabit dostları ilə birlikdə Lələtəpə yüksəkliyini ələ keçirməyimizi öyrəndikdən sonra Rasimə Milli Qəhrəman adının veriləcəyinə zərrə qədər də şübhəm qalmayıb. Sən demə, elə saytlarda oxuculara təqdim edilən erməni əsgər və zabitlərinin səngər dolu cəsədləri Rasimin və 8 nəfər cəngavər Azərbaycan zabitinin xidmətləri imiş. Artıq Füzulidə və ətraf rayonlarda da Rasim haqqında əfsanələr dolaşmağa başlayır, biz yas mərasimində olanda artıq zəng edib bildirdilər ki, Rasim Füzulinin fəxri vətəndaşı kimi rəsmən qəbul olunub. 

Yas mərasimində diqqətimi cəlb edən çadırların təkcə Rasimin deyil, 4 günlük müharibənin bütün şəhidlərinin şəkli ilə bəzədilməsi, bütün masaların üzərində üçrəngli bayrağımızın qoyulması idi. Bu da ürəyimizi dağa döndərən bir ilk idi və düşünürəm ki, bu nümunə də Naxçıvandan bütün Azərbaycan coğrafiyasına da yayılmalı, şəhidlərimizə yas tutarkən ögey-doğmalıq edilməməlidir. 

Rasim Birinci Qarabağ savaşının, konkret olaraq Sədərək döyüşlərinin qəhrəmanlarından Əbdül Məmmədovun oğludur. Əbdül Sədərək döyüşlərində onurğa sütunundan ağır yara aldığından ömürlük yataq xəstəsidir. Onunla xeyli həmsöhbət oldum, doğrusu, bir dəfə də kövrəldiyini hiss etmədim. Təmkinlə bildirdi ki, mən onu 3 ildən sonra 18 illik xidmətini başa vuraraq təqaüdə çıxması üçün böyütməmişdim ki, şəhid olmağa göndərmişdim. Rasim mənim oğlum kimi döyüşə atıldı, Vətənin oğlu kimi tabutda Naxçıvana qayıtdı. Doğrusu, heyrətlənməyə bilmədim və Allaha şükrlər etdim ki, bizi bir millət kimi yox etmək istəyənlər heç nəyə nail ola bilməyiblər sən demə, sadəcə dünənədək gördüklərimiz yatmış Divin Serjikin rəhbərlik etdiyi Ermənistan adlı terrorçu dövlətə, Serjikə rəhbərlik edən paytaxtların məkrli ideoloqlarına zarafatı, aldatması imiş.

Rasimin məzarı başında üçrəngli bayraqlarmızı saymaq istəsəm də bacarmadım. Onu elə bir təpədə dəfn ediblər ki, bütün Cəhri kəndi oradan görsənir. İstər-istəməz ordan ətrafa boylanarkən qəlbimdən bir hiss keçdi ki, artıq bundan sonra Cəhrinin özünün də “Lələ təpə”si olacaq. Orada isə bir cəsur komandir əbədiyyətə qədər keşik çəkəcək...