Dünən yuxuya getdiyimə hər kəs sevinmişdi. Neçə aylardan sonra bu əsl möcüzə idi. Elə möcüzə kimi də oldu. Bu gün yenidən itirdim yuxumu. Səni itirdiyim kimi. Yenə də o həzin mahnını sözləri həm ruhuma, həm də beynimə rahatlıq vermir. 

“Gecələr uzun, gecələr səssiz, baharın ətrini neynirəm sənsiz. Ağlayır qəlbim, gözlərim xəstə, yata bilmirəm... gəl məni səslə” 

Bacarmıram... çarəni hər zaman olduğu kimi yenə də kompyuteri yandırmaqda axtarıram. Yenə də dadıma həzin səsli cənublu müğənni Jamsid Najafi, bir də klaviaturanın düymələri çatır. Ama bu dəfə deyəsən silmək üçün yazmıram...

Bilmirəm nə zaman gəldin, bilmirəm haradan gəldin, bilmirəm necə gəldin, bilmirəm niyə gəldin... Bildiyim təkcə bir şey var, GƏLDİN! Çox təssüf ki, bu gəlişin bayramı bitməmiş yasını tutdum...

Gəlişinlə o qədər sevinc gətirdin ki.. o qədər dəyişdirdin ki məni. Bam-başqa birisi oldum. Ruhum da təzələndi, cismim də. Büzüşmüş ürəyimə təpər gəldi. Gözlərimə işıq gəldi. Çöhrəm əvvəllər olduğu kimi elə allandı ki. Təbəssümlə tanış oldum, qəhqəhələr atmağı öyrəndim. Saçlarımla yanaşı bütün vücudum bərbəzək tanıdı. Sayəndə güzgü məhəbbətim başladı. Saatlarca ayna qabağında durub özümə tumar verməkdən yorulmadım. Takıların ən gözəlini, geyimlərin ən özəlini seçdim səninçün. Dikdabanda belə gəzməyə belə alışdım, bilirsənmi?! Hər gün əlimdən düşməyən kitablar bu dəfə başımda gəzməyə başladılar. Kitabları başıma yığıb saatlarla gözəl yeriş məşqi etdim. Hər şam yeməyini sənlə edirmiş kimi keçdim masa başına hər axşam. Aparacağın elit restoranlarda seni pəjmürdə etməyim deyə düzgün yemək qaydalarını öyrəndim. Daha nələr, nələr öyrənmədim ki... Oxuduğum kitablar, dinlədiyim musiqilər belə dəyişdi. Dünyaya baxışım yeniləndi. Ancaq ağ və qaradan ibarət həyatım rəngləndi. Göyü, qırmızını, sarını, yaşılı, çəhrayını,.... yaşadım səninlə. Məni özümə qaytardın desəm yalan olar, mənim məndən də ötə bir zirvəyə qaldırdın. O qədər ucaltın ki məni... 

Bir rəfiqəmin sözlərini xatırladım, “məni çox ucaltma, özümə boyum çatmaz yoxsa”. Yox, yox, mən o olmadım. Mən hər ucaldıqca bir ayağımı geridə saxlayırdım. Səbəbini heç özüm də anlamırdım ama. Baxmayaraq ki, heç zaman ağlıma pis fikirlər gətirmirdim. Amma nədənsə kimsə məni buna təhrik edirdi. Asta ol diktə edirdi hansısa səs mənə. Çox da sevinmə, ümidlənmə pıçıldayırdı qeyibdən gələn nidalar. Bu çox uzun sürməz qışqırırdı yuxumdakı əcaib qarı. Ona çox da güvənmə deyirdi səni mənlə görən tanışlarım. Sizinki alınmayacaq deyirdi pəncərədən sənin arxanca boylanan qonşularım.  

Ancaq heç eynimə belə deyildi eşitdiklərim, danışılanıar, duyduqlarım. Eşitdiyim, danışdığım, duyduğum, inandığım sən idin, ancaq sən... yatanda da sən, duranda da sən, xəyalda da sən, gerçəkdə də sən. Səni mənim qədər heç kim anlayammazdı, duyammazdı. Bəxtimin ən uca zirvəsində yerində taxt qurmuşdun. Və əmin idim ki, sənin də təxtinin yeganə və dəyərli sahibi mənəm. Bəzən elə sanırdım ki, sən mənim içimdəsən, mən olmusan artıq. Nəfəsi belə sənin üçün alıram. Elə düşünürdüm ki, sən də nəfəsi mənimlə alırsan. Nəfəsin kəsilməsin deyə yatmamağa çalışırdım. Yatanda da yuxma gələsən deyə yalvarırdım allaha... 

İndi də yatmıram, bilirsənmi. Yatmamaq istədiyimçün yox, amma. Nəfəsin kəsilər deyə yox amma. Yata bilmirəm deyə. Nəfəsim kəsilir deyə. Yuxuma gələrsən deyə. Amma bilirəm ki, gəlməyəcəksən... Gerçəkdə gəlmirsən, röyadamı gələcəksən?! Bədbəxt edib getdiyindən sonramı gələcəksən?! Bəlkə də məni tənha qoyduğunçün geri qayıtmağa üzün yoxdur deyə gəlmirsən. Bəlkə də gəlib yenidən yerlə yeksan edib geri dönəcəksən deyə gəlmirsən. Yoxsamı o gəlişin sevincini, mutluluğunu çox görürsən mənə?! Ya da, o həyəcanı, o iztirabı, sürətli ürək atışlarını yaşatmamaqçün gəlmirsən?! Rəngim avazıyacaq deyə, cismim buza dönəcək deyə, ruhum bədənimdən çıxacaq deyə, nitqim quruyacaq deyə, adımı belə unudacağam deyə gəlmirsən, eləmi?! Məndə mənlik qalmayacaq, səni də sənlikdən edərəm deyə, səsimə səs vermirsən, bilirəm!!!

Hər şeyə hazıram, ölümə belə... sənin gətirdiyin ölüm belə sevgin qədər şirin olar mənimçün. 

Təki sən gəl, ŞƏHİDİM!!!