“Həmən vaxt ancaq intiqam hissi bürümüşdü ruhumu, bətnimdəki uşağı öldürməklə qisasımı almış olacaqdım. Allahın verdiyi canı almağa ixtiyarım çatmadığını, özümə zərər verə biləcəyimi ağlıma belə gətirmirdim. Sanki məni ağlım yox, nəsə qəribə bir varlıq edirdi, elə bil içimə cin girmişdi”.

Bunları bətnindəki uşağını tələf etməyə çalışarkən özünü əlil arabasına düçar etmiş qadın danışmışdı. 

Onun haqqında bir rəfiqəmdən eşitmişdim. Demişdi ki, bağ evlərindəki qonşusu bətnindəki körpəsindən xilas olmaq istəyib, ancaq şikəst qalıb. Əvvəlcə elə qadınla nəinki həmsöhbət olmaq, heç eləsini görmək belə istəməmişdim. Ancaq eşidəndə ki, qadın ağır vəziyyətdədir, son günlərini yaşayır qərara gəldim ki, onu mütləq görməliyəm, danışdırmalıyam.

Aftobusa əyləşib “Vişnovka bağları” deyilən yerə getdim, qadının yaşadığı evi tapdım. Evdən çox it daxmasına bənzəyən yarıtikilinin bayırı kimi içərisi də iyrənc idi. Qapını açan kimi ətrafa üfunət yayıldı, sanki içəridə insan yox, heyvan yaşayırdı. Ayaqqabımın ucuyla qapıya döyüb “kimsə varmı” deyə səslədim. İçəridəki qaranlıq otaqdan zorla anlaşılan tərzdə “bura gəlin, sizi gözləyirəm” cavabı gəldi. Rəfiqəm dünən onunla danışıb mənimlə həmsöhbət olmağa razı salmışdı. O üzdən də mənim gələcəyimi bilirdi. Canımı dişimə, əlimdəki yaylığı da burnuma tutub içəri keçdim. 

-  Zəhmət olmasa qapının sağ tərəfindən işığı yandırın.

İşığı yandıran kimi gördüyümdən dəhşətə gəldim. Qarşımda göz qapaqlarına kimi yara içində olan bomj tipli bir qdın vardı. Sınıq-salxaq əlil arabasında oturmuşdu, başındakı köhnə kişi papağının altından pırtlaşıq ağ saçları üzünə dağılmışdı. Əynində çirkdən rəngini itirmiş nimdaş palto, ayağında qabağı aralanmış kişi çəkməsi vardı. Əlini uzadıb mənə oturmağa yer göstərdi. Uzun dırnaqları sanki küpəgirən qarının əlini xatırladırdı. Oturmaq istəmədiyimi deyib qadının üzünə duruxdum. Özü sükutu pozdu: 

-  Eybi yoxdur, oturma, ancaq dinlə məni. Yaxşı-yaxşı dinlə və bacardığın qədər yaz. Qoy oxusunlar və mənə lənət etsinlər, ancaq yetər ki, mənim etdiyim səhvi təkrarlamasınlar.    

- Rəfiqəm mənə az da olsa sizin haqqınızda danışıb, amma necə, hansı şəraitdə və nəyə görə etdiyinizi isə bilmirəm. Əvvəldən danışsanız yaxşı olardı.

- Danışaram, necə desən, hardan desən danışaram. Zəngin bir ailənin yeganə övladı idim, 17 yaşım vardı. Günlərin bir günü elə bizim kimi zəngin bir ailədən mənə elçi gəldilər. Anamın sevincdən uçmağa qanadı yox idi, ancaq mənim dünyam dağılmışdı sanki. Çünki öz sevdiyim vardı və bilirdim ki, məni sevdiyimə yox, elçi gələn ailəyə verəcəklər. Ancaq sevdiyimin olduğunu anama deyə bilməzdim, oğlan evinin elçilikdən qabaq göndərdiyi qadına anam razılıq vermişdi. Anamın mətbəxtdə başının qarışdığını görüb evdən çıxdım, qaça-qaça sevgilimgilin məhəllələrinə getdim. Onu tapıb hər şeyi danışdım və təklif etdim ki, məni qaçırtsın. Ancaq o razı olmadı, mən hələ institutu bitirməliyəm, sonra hərbi xidmət var, ailəmizin də səni saxlamağa gücü çatmaz deyib məni rədd elədi. Elə ordaca öldüm sanki, bütün həyatdan əlim üzüldü... 

- Əvvəlcə istədim gedib hündür bir yerə çıxım intihar edim, ancaq ayaqlarım məni yenidən evimizə qaytardı. Yol boyu anlamışdım ki, oğlan məni sevməyib, məqsədi başqa şey olub. Nə isə... Axşam oldu, elçilər gəldi və mənim şirin çayım içildi, ardıyca dəbdəbəli süfrə açıldı, yeni qurulacaq ailənin şərəfinə sağlıqlar deyildi. Elçilik mərasimindən bir həftə sonra nişanlım Moskvadan gəldi və ilk görüşümüz baş tutdu. Günortaya yaxın qara “Moskvi甝 qapımızın ağzında dayandı, anam da bəh-bəhlə məni kürəkəninə təslim edib geri qayıtdı. Yaraşıqlı və hündürboy nişanlım məni şəhərdən xeyli aralıda yerləşən bir evə apardı. Həmin çardaqlı, hündür ağ evi ölənə qədər unutmaram. Çünki həmin ağ evdə taleyimin qara yazısı yazıldı. Hava qaralana yaxın təlaşımı görüb dedi ki, həmin evdə bir neçə gün bərabər qalacağıq. Və güya bir birimizə tez öyrəşməyimiz üçün valideynlərimiz özləri bunu təşkil ediblər. Axşama qədər mənimlə xeyli danışdı, yemək yedik, həyətdə voleybol oynadıq. Nəhayət axşam oldu və nişanlım məni evin ikinci mərtəbəsindəki yataq otağına qaldırdı. Anamın mənim üçün hazırladığı çomadandan artıq mənə aydın olmuşdu ki, bu gecə nişanlımın “arvadı” olacağam. O vaxt nikaha yaşım düşmürdü və elə o planı da toy üçün əngəl qalmasın deyə təşkil ediblərmiş. 

- Həmin gün yuxudaydım elə bil, ancaq bədənimdə ağırlıq hiss edəndə var gücümlə qışqırmağa, əllərimlə onu itələməyə, üz-gözünü cırmaqlamağa başladım. Qorxub ayağa qalxdı, mən də qaçıb küncə sıxıldım, qışqıra-qışqıra onu sevmədiyimi dedim. Günortadan bəri ancaq deyib gülən adam sanki vəhşiyə döndü, çarpayının yanına atdığı şalvarını götürüb belindən kəməri çıxartdı. Məni kəmərin dəmir hissəsi ilə səsim batana qədər döydü. O qədər vurmuşdu ki, keyləşmişdim sanki, heç nə hiss etmirdim. Qolumdan tutub çarpayıya atdı və nəhayət özünə arvad elədi. Bir həftə həmin evdə qaldıq, o bir həftədə çəkdiklərimə bir allah şahid oldu, bir də dörd divar. Bütün günü sərxoş olub mənimlə istədiyi hərəkətləri edirdi. Özümü kölə, daha doğrusu əxlaqsız qadın kimi hiss edirdim. Nəhayət bir həftəlik əzab bitdi, məni evimizə qaytardı. Əvvəlcə yaralarım tamam sağalmamış evimizə qayıtdığıma çox sevinirdim, elə bilirdim ki, anamla atam mənim o vəziyyətimi görəndə nişanı pozarlar. Ancaq evdə anladım ki, mənim döyülməyimdən xəbərləri varmış, hələ üstəlik buna çox şad da olublarmış. Mənim orda qaldığım müddətdə atrıq toy hazırlıqları da başlanıbmış. Nifrət edirdim, əvvəlcə onlara, sonra da özümə...

Qadın indi də özünə nifrət edirmiş kimi başını aşağı saldı, hiss etdim ki, yanağından yaş süzülür. 

- Deyəsən maraqlı deyil səninçün, elədirsə bundan sonrasını danışmayım. 

- Niyə elə düşündünüz ki? Sadəcə danışmaqdan çox dinləməyə üstünlük verirəm və o üzdən səssizcə sizə qulaq kəsilmişəm.

- Elə isə bundan sonrası da dinlə, çox tutmayacam səni, qısa kəsəcəm. Hə, bir ay sonra “Səadət” sarayında “zaqs”ımız oldu, ardıyca da toyumuz. Həmin o ağ evə gəlin köçdüm... Toydan sonra ərim yenidən Moskvaya qayıtdı, məni də qaynatamgilin şəhərdəki evinə apardılar. Həyat o qədər mənasız idi ki, nə gəlin olduğumu hiss edirdim, nə də harada və hansı şəraitdə yaşadığımı. Nə bahalı geyimlərin, nə qır-qızılın, nə də qaynanamın hər həftə evə çağırdığı gözəllik ustalarının. Günü-gündən rəngim avazıyır, çəkim azalırdı, iştahdan təmiz kəsilmişdim, tez-tez mədəm bulanırdı, elə hey yatmaq istəyirdim. Qaynanamgil elə zənn edirdilər ki, oğlanları üçün darıxdığımdan şam kimi əriyirəm. Ancaq toyumuzun üçüncü ayı bitənə yaxın qaynanam bu qızın bir dərdi var deyib məni həkimə apardı. Öyrəndilər ki, dörd aylıq hamiləymişəm, toydan əvvəl qaldığımız həmin o ağ evdə hamilə qalmışam. Yenə də nə baş verdiyini anlamırdım. Bu xəbərə məndən başqa hamı sevinirdi. Evə çatan kimi qaynanam ilk olaraq qaynatamın iş yerinə zəng vurdu, muştuluqladı kişini, qərara gəldilər ki, axşam Moskvaya zəng  vurub oğlanlarını da muştuluqlasınlar. Daha sonra anama zəng vurdu, onu da muştuluqlayıb “axşam kişini də bizə götür gəl bu şad xəbəri qeyd edək” dedi. Axşam məclis qurulmuşdu, hamı ordaydı, Moskvaya zəng vurdular, ərimlə danışdılar. Ərimin sevincdən qışqırtısı telefondan otağa yayılmışdı. Hələ doğulmamış oğlunu nazlayırdı telefonda. Sonda nəsə dedisə qaynanam məni çağırdı: “Gülsüm, adaxlın sənlə danışmaq istəyir, gəl telefona”. Stuldan qalxıb telefona yox, hamama qaçdım, nə onun səsini eşitmək istəyirdim, nə də üzünü görmək. Yarım saatdan sonra anam hamamın qapısını döyərək məni səslədi. Deyəsən danışıb qurtarandan sonra yadlarına düşmüşdü ki, yarım saatdı hamamdayam. Hamamdan çıxıb otağıma getdim, qapını içəridən bağladım, heç kimlə danışmaq istəmirdim. Onların sevinci dəli eləmişdi məni, mənim kədərim üzərində qurulmuş sevinc idi çünki. 

Təxminən bir-iki saat keçmişdi ki, qaynanamın səsi eşidildi: “Ay qızım, burda utanmalı heç nə yoxdur, özünə işgəncə vermə, əksinə sevin. Bundan böyük şad günümüz olmayacaq ki. İndi yat dincəl, sabah sənlə ÇUM-a gedəcəyik, adaxlın gəlir iki günə, sənə əyin-baş alaq”. Həmin sözlərdən sonra anladım ki, mən yuxuda deyiləm və bütün bunlar gerçəkdi, hər kəs doğulacaq körpənin sevincinə qərq olub. Valideynlər nənə-baba, ərimsə ata olmağın sevincdən göylərdə uçur, mənimsə nə yaşadıqlarım, bu uşağa necə hamilə qalmağım heç kəsin vecinə belə deyil. Əksinə, həmin günü təşkil etdiklərinə görə anamla qaynanam bir-birinə təşəkkürlər də yağdırırdı. Səhərə qədər gözümə yuxu getmədi. Onlara cəza verməyi düşünürdüm.

- Başda anam olmaqla hər kəs ağır cəzalanmalıydı. Ancaq necə, bax bunu bilmirdim. Səhərə yaxın ağlıma bir fikir gəldi, bətnimdəki uşaqdan qurtulmalıydım. Necə olursa olsun, hansı yolla olursa olsun ərim gələnə qədər o uşaq qalmamalıydı. Hər kəsin sevincini ancaq bu yolla gözündə qoya bilərdim, hər kəsdən ancaq bu yolla intiqamımı ala bilərdim. Səhər açılan kimi qaynanamdan xahiş etdim ki, məni bağdakı həmin ağ evə aparsın. Həyat yoldaşımı məhz orda qarşılamaq istədiyimi bəhanə gətirdim. Nahardan sonra hazırlaşıb evdən çıxdıq, əvvəlcə univermağa gedib ağ rəngli uzun bir paltar və bir neçə geyim aldıq, oaradan da birbaşa bağa getdik. 

Axşam qaynatam da ora gəldi. Gecə hər kəs yuxuya gedəndən sonra əvvəlcə hamama girdim, sonra həmin ağ paltarı geyinib evin damına qalxdım. Özümü damdan atacaqdım, məqsədim intihar etmək deyildi, ancaq bətnimdəki körpəni öldürmək istəyirdim. Ora ölmək üçün də elə hündür yer deyildi, sadəcə özümü atacaqdım, uşağım öləcəkdi və beləcə onlardan qisas almış olacaqdım. Gözlərimi yumub özümü havaya buraxdım. Bir də gözlərimi xəstəxanada açdım, beldən aşağım işləmirdi, onurğa beyni zədələnməşdi və mən uşağımla bərabər özümü də öldürmüşdüm. İndi sənlə danışan Gülsüm deyil ki, öz körpəsinin qatili olan yaşayan ölüdür... 

Qadın daha yorulmuşdu, danışa bilmirdi, ancaq mənim ona vermək istədiyim suallar çox idi. Ərinin, valideynlərinin harada olduğunu, nəyə görə bu it yuvasına bənzər daxmada tənha yaşadığını soruşacaqdım. Ancaq sonra düşündüm ki, bütün bunları bilməyin elə bir əhəmiyyəti yoxdur. Qadınla sağollaşıb ordan ayrıldım. Həmin gündən təxminən iki gün sonra, qadının danışdıqlarını komputerdə yazdığım vaxtda rəfiqəm zəng vurdu. Ordan-burdan danışdıq, daha sonra dedi ki, nə yaxşı gəlib o arvadın dərdini dinlədin. Soruşdum ki, nə olub axı. Dedi ki, elə sənlə danışan gecə ölübmüş, bu gün səhər qonşulardan biri yemək aparanda meyidini tapıb...

Rumiyyə MİRASLAN