Moderator.az-ın “Qürbətdəki məşhurlar” layihəsi davam edir. Layihəmizin bu dəfəki qonağı “Qarakənd” faciəsində həyatını itirmiş jurnalist Osman Mirzəyevin qızı, hazırda ABŞ-da yaşayan və fəaliyyətini davam etdirən tanınmış jurnalist Sevinc Osmanqızı oldu. 

- Mən mühacir deyiləm. Nə zamansa Azərbaycana qayıdacağam. Bu gün yüzlərlə azərbaycanlı Vətəndən uzaqlarda yaşayır. İroniya burasındadır ki, son illər xaricdə diaspor yaratmaq adı ilə havaya külli miqdarda pul sovruldu.  Ortada isə bir nəticə yox. Amma son illər sosial ədalətsizlik, siyasi təqiblər, dözülməz iqtisadi durum üzündən Azərbaycandan “beyin axını” dalğası baş verdi. Sonuncu dəfə ən böyük dalğa təxminən bir əsr əvvəl inqilab zamanı olub. Özü də bu, keyfiyyətcə daha yüksək, oxumuş, ziyalı, vətənpərvər təbəqədir. Onların bir qismi Azərbaycana qayıdacaq, bir qismi isə qalaraq, bizim diasporumuzu formalaşdıracaq. Artıq bu gün Azərbaycanda kənarda mühacir jurnalistikası, mühacir ədəbiyyatı və s. inkişaf etməkdədir. 

- Mən ABŞ-a 2012-ci ildə ANS-in Vaşinqton bürosunu açmağa ezam olunmuşam. Bir neçə il sonra ANS-lə yollarımız ayrıldı. ANS-dən aldığım son elektron məktubda mənə dair Azərbaycanda cinayət işinin açılması barədə qoşmalar vardı. Yəni mən ABŞ-ı seçməmişəm... 

- “Metropolitan Film” mediaşirkətində baş produser işləyirəm. Bu, sənədli filmdən ictimai çarxadək media məhsulu istehsal edən özəl şirkətdir. Eyni zamanda qiyabi elmi dərəcəm üzərində işləyirəm.  

- Amerika işləyən qadınlar üçün gözəl ölkədir. Doğrusu, anam sağ olanda daha çox darıxırdım. Yadımdadır, 90-cı illərdə BBC-də işləyir, İngiltərədə yaşayırdım. Məni saxlamaq mümkün deyildi, bir ayağım elə Bakıda idi. Anamı itirəndən sonra bu hiss sanki kütləşib. Həm də zamanla darıxmağa da alışırsız. 

- Atamın və anamın məzarını ziyarət etmək istərdim. Bakıya gələndə ilk növbədə bunu edəcəyəm. Ümumiyyətlə, Bakı üçün darıxıram. Dünyanın ən gözəl şəhərlərində də Bakını fikirləşirsən. Yaxşı ki sosial media elə inkişaf edib ki, dost-tanışlarla ünsiyyətdə uzaq məsafəni hiss etmirsən.  

- Dörd il insan həyatı üçün nədir ki? Məncə, Amerika məni daha da Azərbaycanlaşdırdı. Böyük - məsafədən görünür.  

- Nisbətən fərqlidir. Yeni mətbəxlər, yeməklər öyrənirsən, sərhədlər tədricən silinir. Əlbəttə, Novruzu 1 həftə bayram edə bilmirsən, amma Axır çərşənbə harada oluramsa, olum, bayram edirəm. Uşaqlığımın bir parçasıdır.  

- Bizdə kasıb görünməkdən utanırlar. İmkansızın evinə gedirsən, süfrəyə kürü qoyar. Amerikalılarda yoxsul keçmişlərinə bir vurğunluq var. Hər kəsin öz hekayəsi var. Bu barədə sizə saatlarla danışa bilərlər. Necə məktəb partasından qab yumağa başladılar, çörək almağa pulları yox idi, necə əziyyətə qatlandılar və bu günə gəlib çatdılar və s. Görünür, bu, Amerika xəyalına vurğunluqdur. Zəngin, yoxsul, fərqi yoxdur, yeniyetmə yaşından hamının övladı işləyir. Mənim oğlum “mən işləyəcəyəm” deyəndə şok olmuşdum.  Sonra başa düşdüm ki, bu, məktəbin təsiridir. Deyir, məktəbimizdə bütün uşaqlar işləyib, təhsil pulunu özləri verəcəklər, sən niyə mənim yerimə verməlisən? Doğrusu, yeniyetmə yaşlarından zəhmətə qatlanmağı bizim cəmiyyətə də arzu edərdim. 

- Əlbəttə, sifariş idi. Bilirsiz, artıq heç xatırlamıram. Deyirlər, maşın sürəndə yan güzgüdən arxanı izləyirsən, əsas şüşə isə irəliyə baxmaqdan ötrüdür.

- Böyük oğlum Ziya 18, kiçik oğlum Araz 10 yaşındadır. Böyüyür və məni sevindirirlər. Böyük oğlum instituta qəbul olunub. Bu günlər elə bunu bayram edirik. Böyük planları var. Həm oxuyur, həm işləyir. Dediyim kimi, burda yeniyetmə yaşlarından işləməyə başlayırlar. Bəlkə, Azərbaycanda olsaydıq, hələ də ələbaxan olardı.  Amerika həyatı onu müstəqil etdi.

Kiçik oğlum isə hələ məktəblidir. Bəzən gülürəm, sinifdə ingilis dili “daşıyıcısı” olanlara irad tuturlar ki, English comprehension, yəni dil  qavraması geri qalır, mənin oğlumunsa səviyyəsi 1 sinif yüksəkdir. Görünür, bizim uşaqlar bir deyil, bir neçə dilli mühitdə böyüdüklərindən, götürmə qabiliyyətləri güclüdür. 

- Atanız, mərhum jurnalist Osman Mirzəyevdən sual vermədən keçə bilməzdik. Qarakənd faciəsiylə bağlı bəzi xəbərlərdə bir neçə şəxsin cəsədinin orada olmadığı deyilmişdi. Və həmin adamların sırasında atanızın da adı keçirdi. O xəbərdən yola çıxaraq hələ də atanızın yolunu gözləyirsinizmi? 

- Yox, gözləmirəm. Amma atama da, bütün Qarakənd faciəsi qurbanlarına da ədalət istəyirəm. Bu il faciənin 25 ili tamam olur.

- Mən ilk gündən bu faciəni bir övlad kimi yaşamaqla yanaşı, bir jurnalist kimi başa düşmək və araşdırmağa çalışmışam. O vaxt belə bir versiya var idi ki, faciədə azərbaycanlıların yerli özünümüdafiə dəstəsinə rəhbərlik edən səhra komandiri “Qatır Məmməd”in əli olub. “Qatır Məmməd” həbsxanada ifadə verib ki, vertolyotu vurmağı bizə Tamerlan Qarayev tapşırıb və deyib ki, içərisində gələn ermənilərdir. Sonra “Qatır Məmməd” həbsxanada müəmmalı şəkildə öldü. Onun bu etirafından sonra Tamerlan Qarayev ən azı şübhəli qismində dindiriıməli idi. Bu, baş vermədi...

- Bu barədə məktəbimizin məzunlarının səhifəsindən öyrəndim. Şəhidlərin adını götürmək, bir sözlə, şərəfsizlikdir. 

- Məncə, bu qiyməti başqaları verməlidir. 

- Heç vaxt həvəsləndirməmişəm,  amma ikisində də bu həvəsi görürəm. 

- Bu istək məni heç vaxt tərk etməyib. Bilirəm ki, gec-tez qayıdacağam. Bu, yalnız vaxt məsələsidir.