Aramızda böyük bir yaş fərqi olsa da, biz Teyyub müəllimlə dost idik. Bizi ilk vaxtlar dostlaşdıran Məhəmməd Əmin Rəsulzadə sevgimiz olmuşdu. Teyyub müəllim  Rəsulzadənin vurğunu və təbliğatçısı idi. Mən onunla “Gecikmiş etiraf kimi” kitabımın təqdimatında tanış olmuşdum və gəlişinə görə ona minnətdar idim. Bu görüşümüz sonradan böyük dostluğa çevrildi. “Rəsul Rəsulzadəyə məktub”un redaktoru da Teyyub müəllim oldu. Tez-tez zəngləşirdik, ara-sıra görüşərdük.

 

Mən Teyyub müəllimlə dostluğumla həmişə qürur duymuşam. Çünki Teyyub Qurban yazıçı kimi də, insan kimi də cəsarətli idi, mərd idi. Hamının bildiyi, amma çoxlarının etiraf eləməyə cəsarəti çatmayan həqiqətləri hayqıraraq söyləməyi bacarırdı.

Millətin adından vəkillik edir,-deyirdi Teyyub Qurban. Kitablarının adından belə kimliyi bilinirdi Teyyub Qurbanın. “Dönməzlik”, “Qapına gəlməyəcəyəm”,  “Düşmənlərindən güclü şəxsiyyət”…Üsyankar idi, haqlının yanında, haqsızın önündə idi Teyyub Qurban. Sözünün kəsəri vardı, az sözlə oxucusuna böyük mənalar anlada bilirdi. 

nə oyandan, nə bu yandan xəbər yox…   

Bütün bu üsyankarlığı, barışmazlığı ilə yanaşı incə duyğuları, kövrək şeirləri də vardı Teyyub müəllimin. 2013-cü ilin 28 May günü idi.  Novxanıda Rəsulzadənin heykəli önündə görüşmüşdük. Hava çox isti olduğundan Teyyub müəllim özünü bir az pis hiss eləyirdi. Əlindən tutub kənara çəkmişdim. Teyyub müəllim bir az dincini alandan sonra Azər bəyin, Rəsulzadənin atası Axund Molla Ələkbərin məzarlarını ziyarətə getmişdik… Səhərisi gün mənə zəng eləmişdi. Sənə şeir yazmışam, qulaq as oxuyum, görüşəndə verərəm özünə. 

Bu dörd misralıq şeir məni elə o vaxt da indiki qədər təsirləndirmişdi. Indi  Teyyub müəllimin həmin şeiri öz xəttilə yazdığı o kiçik kağız parçası mənimçün əziz bir xatirədi. Hər görüşümüzdə bu xatirələr təzələnirdi. Bir neçə gün əvvəl hal-əhval tumaq üçün Teyyub müəllimə zəng vurdum. Dəstəyin o başından eşitdiyim xəbərdən sarsıldım. Teyyub müəllim xəstəxanada, reanimasiya şöbəsindədi. Iki gün evlərinə zəng vurub əhvalını soruşdüm, palataya köçürüləndə görüşünə gedəcəkdim. Fevralın 21-də həmişəki nömrədən ağır bir xəbər aldım, Teyyub müəllim dünyadan köçdü dedilər...

Bu gün Teyyub Qurban yaşadığı evdən son mənzilə səssiz-səmirsiz yola salındı.  Onun tabutu başında söz adamlarının, bugünkü Azərbaycan poeziyasının, nəsrinin başında dayanan qələm əhlinin yeri yaman görünürdü…

Teyyub Qurban böyük bir ömür yaşadı. Bu böyük ömrü kişi kimi, ləyaqətlə,  haqsızlıqla barışmadan, şərə yenilmədən yaşadı! Əsl söz, qələm adamı kimi, bu günlər əli çıraqlı gəzdiyimiz gerçək ziyalı kimi yaşadı. Kədərli olan odu ki, “100 tələbə”nin əlindən tutub Cümhuriyyətin 100 iliik yubileyinə gətirən Teyyub müəllimə o mübarək günü görmək qismət olmadı. Amma özü demişkən, 

Nə qədər ki, insanlığı parayla, vəzifəylə deyil,  ləyaqətlə, mərdliklə ölçən, şərəflə yaşayan insanlar var, Teyyub Qurban xatırlanacaq. Teyyub müəllim hər birimizə örnək olan həyatı ilə  ən çətin məqamlarda belə sınmadan, əqidəsindən dönmədən yaşamağın mümkün olduğunu anlatdı. Onunla vidalaşmaq mənə çox ağır gəlir, amma bir həqiqətlə təsəlli tapıram. Bilirəm ki, Teyyub Qurban ölmədi, yenilməzlik, dönməzlik misalı bu haqsız dünyadan haqqa tapınan qəlblərə, yaddaşlara köçdü… Teyyub müəllimə böyük hörmət və sevgilərlə…