Siyasətə atılanın cinsi olmur. Qadınsan, ya kişi, fərq etməz, siyasətçisən, siyasətdəsənsə, deməli, varsan və ictimai fiqursan. Girişi olub, çıxışı olmayan oyundasan. Bir məqam da olur ki, alət eləyirlər səni. Daha böyük hədəfləri vurmaq üçün silah olursan. Təzyiqə də, tərifə də rast gəlirsən, xəyanətə də uğrayırsan, rəzalət də yaşayırsan. Sonra hamı üzünə gülümsəyir.

Rəzaləti yaşadanlar da, səni alət edənlər də. Heç bəlli də olmur ki, günahın nə qədər idi. Ya da elə yaşadıqlarının hamısı qədər idi. Yəni taleyin bu idi.  Yenə də susursan, kimin səni hədəf seçdiyini də bilirsən. Bilə-bilə gülümsəməli olursan. Oyunların içindəsən, “mətbəxindəsən” deyə. Bəzən öz mətbəxində “vurulursan”. Məqsəd təkcə səni yıxmaq deyil. Hədəfə alan adamlar üçün sən ən xırda fiqursan. Əslində məqsəd daha böyük maraqları və fiqurları hədəfləməkdir. Sadəcə, hədəfdə daha kiçik fiqur görünməlidir ki, mahiyyəti aydın bəlli olmasın oyunların. Bir az belə idi onun situasiyası. Amma qəfil dəyişdi vəziyyət. Əslində qəfil olmadı bəlkə, adamlara qəfil olduğunu göstərdilər. İndi azadlıqda, amma bütün “qalaları” əldən vermiş təsiri bağışlayır. Olsun, əsas odur ki, ayağını yerə basa bildi o boyda siyasi skandalın ardından. Bəzən məəttəl də qalırsan, həmin hadisələrdən, sağlam çıxmağın sirri nədə idi? Doğrudanmı, ayaq üstədir ətrafındakı qalmaqaldan,  skandallardan və həbs həyatından sonra keçmiş deputat Gülər Əhmədova?

(ƏVVƏLİ BURADA)

- Avropa məhkəməsinə hansısa hakimdən şikayət etmirsən axı, dövlətindən şikayət edirsən. Mən dövlətimdən şikayətçi olmaq istəmədim. Əqidəmdən imtina eləyən birinə çevrilmək istəmədim. Həmişə belə düşünmüşəm. Əgər bir Azərbaycan dövlətinin var olması min Gülərin yoxluğundan keçirsə, qoy biz olmayaq. Ya da bir Gülər bəraət alsın deyə, Azərbaycan cavabdeh kimi hansısa beynəlxalq məhkəməyə çəkiləcəksə, səmimi deyirəm, mənə o  cür bəraət min il bundan sonra da gərək deyil.

- Susduqlarım mənim kimliyimi susmayanlara isbat etdi. Dostlarım da, düşmənlərim də anladılar ki, məni şantajla, hədə-qorxuyla, doğru bildiyim şeydən çəkindirmək olmaz. Kimsəyə şər atmaram, bunu düşmənlər də bildi, dostlar da. Hamı anladı ki, vəzifəyə görə, canıma görə kimisə şərləmərəm, üzə durmaram. Mənim vasitəmlə birilərini “vurmaq” idi məqsəd. Vura bilmədilər, çünki mən susdum. O biri dünyanın varlığına inanıram. Əminəm ki, çoxundan rahat və asan verəcəm orda imtahanımı. İstəmirəm kimsə gəlib boğazımdan tutsun ki, mənə şər atırdın.

- Şübhəsiz. İnsanlar bizim qarşımıza ya hədiyyə, ya da imtahan olaraq çıxırlar. Mən qarşıma çıxarılanlardan imtahanımı verdim, şükürlər olsun, düşünürəm üzüm qara deyil. Amma məndən imtahan verən adamları hələ çox sınaqlar gözləyir zənnimcə. Bilirsinizmi, vəzifə, pul, rıçaqlar adama kimisə əzəsən deyə verilmir. Bunu mənə şər atanlar heç düşünmədi.  Onlardan həmin vaxtlarda heç şikayət etmədim. Sadəcə, ailə üzvlərimə deyirdim ki, sakit oturun, bir kəlmə də danışmayın. Belə lazım idi.  Əsas bu idi ki, mən sağ idim, ölkəmdə idim. O zaman şükür olunacaq yeganə məqam elə bu idi.

- Onda yalnız bir şeyə şükür edirdim, ailəmə toxunmadıqlarına.  Dedim axı, bu mənim imtahanım idi, həm də son dərəcə ağır imtahanım. Təhlükə də təbii ki, var idi.

- Doğrudur. “Niyə” sualını adətən kimisə utandırmaq istəyəndə verərlər. Mən onları heç vaxt utandırmaram. Özləri də heç  bu mövzunun üstünə gəlmirlər. Bir-ikisi çalışıb izah eləsin,  yayınmışam. Demişəm unut, oldu, keçdi. Qoymamışam özünə bəraət qazandırmaq üçün əyilsin. Məcburiyyətlərini danışsın, çünki hamısını bilirəm, hardasa başa da düşürəm. Onlar başqa cür edə bilməzdilər. Söhbət açılsa deyəcəklərinə qarşı mənim arqumentlərim sərt olar, pis vəziyyətdə qalar.

- İnsanlara güvənirəm. İnsan situasiyalara bağlı varlıqdır. Ümid eləyirəm ki, məcbur qalmışdılar. O situasiyada yəqin ki, edilməsi lazım olan, elə elədikləri idi. Qəribə bir şey var, müşahidə edirəm. O hadisələrdən altı il keçib. Baxıram bəzi düşmənlər artıq dostdurlar. Yəni baxıram, vəssalam...

- İkimiz də qadınıq, onun haqqında danışmaq istəmirəm. Daha doğrusu onun dalıyca danışmaq istəmirəm. Baxmayaraq, həbsdə olanda o dalımca ən çox danışanlardan idi.  Mənim ona mesaj yollamaqla işim yoxdur. Üzbəüz gəlsək  deyəcəklərim var. Gültəkinlə mənim yaxın dostluğum olmayıb. Detalları bilənlər bilir. Fikirlərimiz həmişə toqquşub.  Eyni düşərgədə olsaq da düşmənçilik edə biləcək qədər mübahisələrimiz yaranıb. İndi onu təftiş eləmək istəmirəm, amma istənilən polemikada mütləq ona kim olduğunu xatırladaram. 

- Bəzi insanlar siyasətə biznes kimi baxır. Düşünürlər harada maraqları təmin olunubsa onlar orada olmalıdırlar.

- Çox incə bir məqam var. Nadir hadisədir ki, insan şəxsi maraqlarını dövlət  maraqlarına qurban versin. Bunu etmək üçün son dərəcə böyük adam olmalısan. Bu da öyrəndiklərinin yox, genetikanın məsələsidir həm də. İndi belələri azdır. Ona görə hamıdan fədakarlıq gözləməyək.

- O dəyəri də verə biləcək kəs özü də nadir adamdır.

- Bu, həyatın qanunudur. Biz itirəndən sonra, yeri boş qalanda qədrini bilirik adamların.

- Onu deyə bilmərəm. Məncə, bu mənə veriləcək sual deyil.

- Onda belə deyim, bu sualın cavabı məndə qalsın...

-(Gülür) Əvəzolunmaz adam yoxdur. Mən işlədiyim dönəmdə nə etmişəmsə vicdanla etmişəm. Düşünürəm qiymətimi zamanında ümummilli liderimiz vermişdi. Bu mənim üçün ən böyük dəyər idi. Ondan böyük nəsə arzulamaq doğru olmaz. Mənim prezident İlham Əliyevə də rəsmi müraciətim olacaq. Ona güvənib ölkədə qaldım. Ona mənimlə bağlı çoxlu yanlış məlumatlar ötürülüb. Çox şükür ki, bu gün həmin məlumatları ötürən qurum artıq yoxdur. Müraciətimdə də bu haqda cənab Prezidentə şəxsən yazacağam. Ümidvaram, bu müraciətdən sonra ədalət bərpa olunacaq. Çünki cənab Prezidentin ədalət və mərhəmətini bu qəbil məsələlərdə dəfələrlə görmüşəm.  Əsas olan budur ki, özümü itirilmiş adam saymıram. Həyatda nə yaşamışamsa heç bir halda şanslarımı itirməmişəm. Bir də düşünmürəm ki, hələ bundan sonra şansların yoxdur.

- Təkcə balaca oğluma yox, bütün uşaqlarıma, ailəmə zərər dəydi. Hərəsi öz yaşına uyğun travma aldı. Adamlar tapıldı ki, hətta hər şey aydınlığa çıxandan sonra belə çalışdılar məndən narazı “vurulan” obrazı düzəldib haralarasa təqdim etsinlər. Oğlumun elmi işini əlindən aldılar. Öz biliyi ilə qəbul olduğu aspiranturadan qovdular. İkinci ali təhsil aldığı universitetdən, işindən uzaqlaşdırdılar. Azadlıqda idim, çalışırdılar məni düşmənə çevirsinlər. Başa düşürsünüzmü, əsəblərimlə beləcə oynayırdılar. Yetmədi, yenə ailəmlə oynadılar. Yoldaşımı işindən uzaqlaşdırdılar. Hələ desəniz bu gün də oynamağa davam edirlər. Amma hiss edirəm ki,  artıq xeyli yorulublar. Görürlər ki, alınmır. Mən düşmən deyiləm - nə dövlətə, nə dövlətçiliyə. İnşallah, bu qayda ilə də davam edəcəyəm. Məndən düşmən alınmayacaq. Sadəcə övladlarımla incidildim. Qaldı həbsdən evə gətirilməyimə. Nə danışırsınız? Əlacları olsaydı, nəfəs almağa qoymazdılar, nəinki evimə gətiriblər. Qaldı ən balaca oğluma... bu lap dəhşətli idi. Məni o balaca uşağın ad günündə həbs etdilər. Bu səviyyədə qəddarlıq və soyuqqanlılığa hələ də təəccüb eləyirəm. İnana bilmirəm ki, bunu mənə yaşadıblar. Ağlım kəsmir ki, bunu adam adama yaşadar.

QEYD: Kövrəlir. Bu artıq həbsdə qalan, siyasi iddialı, siyasi karyerası olan adam deyildi. Qarşımdakı Gülər Əhmədova yox, eləcə Gülər idi. Balasına yaşadığı acını yaşamamaq üçün hər şeydən keçməyə hazır olan ana. Yəni yer üzünə təyinatı nə idisə, bu qadın balasından danışanda məhz o idi. Bu anın səmimiyyəti isə bir başqa təəssürat yaşadır adama. Yəni anasansa iddialı qadın, ağıllı siyasətçi olmağın da ikinci dərəcəli məsələdir. Nədənsə o an mənə elə gəldi ki, etiraf etməsə belə, o, hər gün balasından ona keçirə bilmədiyi doğum günü üçün üzr istəyir. Çox uzun pauzadan sonra davam edir.

- ...Tort hazırlanıb, şamlar almışam, plov dəmlənib, hamı Tamerlanın doğum günün təbrik edəcək. Hamı deyəndə ailə yaxınlarımız. Məni çağırdılar. Həbs edəcəklərini dedilər. Onlara dedim, sabah həbs eləyin. Bu gün oğlumun ad günüdür. Həm də uşaqdır, çox balacadır. Belə günündə anası ilə bağlı ağır xatirəsi olmasın. Sonra pis olar, beynində ilişib qalar, psixologiyasına təsir edər.

- Səkkiz. Xahiş elədim, heç olmasa qoyun gedim tortunu kəsim, plovunu çəkim, təbrik edək, yerinə salım, gəlin ondan sonra aparın. Ona da icazə vermədilər. 

QEYD: Arada mənə də irad bildirir. Elə bil o gündür və indi kimsə girəcək qapıdan: Sən buralara niyə gəldin axı? Bu mövzunu yadıma heç salmaq istəmirdim... Və təkrar davam edir. Həm də artıq titrəyən səslə. Mən də dinləyirəm.

- Məni bir şamı yandırmağa, bir tortu kəsməyə, bir qazanın ağzını açmağa da qoymadılar. Birmənalı “yox ki, yox” dedilər.  On üç fevral, həm oğlumun ad günüdür, həm də mənim həbs edildiyim gün. Hər il on üç fevralda mən ona ad günü keçirmək istəyirəm, o israr eləyir ki, istəmirəm. Hər dəfə də xahiş eləyir, doğum gününü dəyişdirim. Özü də qəribə deyir: Gedək ad günümü dəyişdir. Elə bilirəm uşaq istəyir ki, təzədən dünyaya gəlsin, ümumiyyətlə, onun təqvimində daha on üç fevral olmasın, yaddaşında o günlə bağlı nəsə qalmasın. Bu çox ağırdır, hələ də ağırdır. Balaca bir uşaq təqvimindən öz doğum gününü silmək arzusundadır. Bunu Allah adama bağışlamaz.

- Bilmirəm. Bildiyim bir şey var, bu dəqiqdir. Bir məsum körpənin ad günündən imtina eləməsinə səbəb olanlar məni keç, Allah qarşısında fəlakətlə imtahan verəcək. Heç zaman da xoşbəxt olmayacaqlar.

- İstənilən vaxt ölkədən də tamamilə gedə bilərdim. Qollarını açıb qəbul edən qüvvələr də olardı məni, amma onda mən indiki Gülər olmazdım. Burda doğulub burda kimsə olmuşam və burda da torpağa gedəcəm. Qaldı nə qədər xoşbəxtəm, məncə hər şey yaxşıdır. İstədiyim budur, hamı bilsin,  nə olur olsun, dövlətdən, millətdən incimək olmaz. İnsanın başına çox şey gələr. İnsan gərək hər başına gələnə görə kişiliyini və ləyaqətini itirməsin. Məncə mən, itirmədim. Azərbaycanlıların arasında bir nəfər də olsa düşmənim yoxdur. Mənə pislik edənlərə də dua edirəm. Bəlkə kimsə bunu səmimi qəbul etməz, amma ciddidən belədir. Qəzəbim yoxdur onlara. Qəzəbin, nifrətin və paxıllığın sonu peşmançılıqdır. Mən kiməsə görə peşman olmaq istəmirəm. Bunu cahillər anlamaz...

- Mən heç yana getməmişdim, heç yana da qayıtmıram. Durduğum yerdəyəm. Sadəcə, məni yanlış anlamışdılar. Mənə belə gəlir ki, artıq gerçəklər üzə çıxır. Ona görə siz də düşünürsünüz,  yavaş-yavaş görünürəm. Bir də mən o boyda təkəbbür yiyəsi deyiləm, gözləyəm kimsə məndən üzr filan istəsin.

- Yenə də deyirəm və səmimiyyətimə inanın. Mənim heç nəyim alınmayıb. Bu gün də həbsdən əvvəlki kimi, adamlar arasında hörmətlə qarşılanıram xeyirdə də, şərdə də.  Sadəcə, sadalanan varidatım yox idi.

- Yenilik deyil. Biz o millət, o adamlarıq ki,  Sabiri acından öldürüb, Mirzə Fətəlini müsəlman qəbiristanlığında dəfn olunmağa qoymamışıq. Hələ Cəlil Məmmədquluzadəyə nələr eləmişik. İndi bu kişilərin dirilərinə zülm eləyən biz, ölülərini bağrımıza basmışıq.  Hətta heykəllərini ucaldıb altında gəzirik. Yəni başımızın üstündə tutruq. Bu cür münasibət görən nə birinci, nə də axırıncı adamam.

- Siyasətdən necə getmək olar? Ona bir dəfə gəlib, sona qədər qalırsan. Yəni çıxışı yoxdur. Taledən qaçmaq olmaz. Dövlət və dövlətçiliyimizlə bağlı heç nədə passiv ola bilmərəm. Xəmirim belə yoğurulub, lazım gəlsə yenə nəsə edəcəm. Sabahın necə olacağını kimsə bilmir. Yatıb yuxumda da görməzdim ki, bu boyda oyuna düşərəm, amma düşdüm. Qarşıma qoyulan, tapşırılan dövlət işlərinin yüzdə-yüz hamısına əməl edə-edə düşdüm. Yəni siyasətdəyəm.

- Məsələ burasındadır ki, adamı ya iqtidar vurar, ya müxalifət. Məni hamı vurdu. Hər iki cəbhə vurdu. Bunu da edən adamlar var idi.

- Baxın, ad yüzdə yüz çəkməyəcəyəm. Amma hamı bilir, xüsusən də o zamankı parlament müxbirləri. Bəzilərinə kabus idim MM-də. Sevmirdilər məni. Yəni “qırmızı onluq” deyildim.  Haqsızlıq görürdüm dillənirdim, alternativ variant olurdu səsimi yüksəldirdim, həmkarlara kömək gərəkirdi, çoxları qorxub çəkilirdi, sinəmi qabağa verirdim. Bu mənəm-mənəmlik deyil, gerçəkdən belə idim. İndi  neynəyim ki, buna görür, hiss edir və niyəsə mənə nifrət formalaşırdı.  Məhz o əllərə yaxşı bəhanə düşdü. Respublika Uşaq Təşkilatı, “Mərkəz” qəzeti, diaspora fəaliyyətim, seçicilərlə ünsiyyətim çox adamı qıcıqlandırırdı.  Konkret işim, xəttim olub və öz istiqamətimlə yolumu getmişəm. Məni siyasətə ulu öndər Heydər Əliyev gətirib. Onun mənə, mənim də ona münasibətim hansı səviyyədə olub, bu bəllidir. İndiki prezident İlham Əliyevə də o zaman və indi münasibətim bəllidir. Onu incidəcək siyasi səhvlərə yol verməmişəm. Məlum siyasi oyunlar o zaman başladı, bu gün davam edir. Və bu gün Azərbaycan iqtidarının ətrafında gedən oyunları altı il əvvəl məhz mənim başıma gələnlərlə başladılar. Sadəcə səhvi orda buraxdılar ki, üzdə etməsələr də müəyyən vasitə ilə Elşad Abdullayevə qahmar çıxdıqlarını göstərdilər. Ona cəsarət verən, qorxma deyənlər,  mənim bu qədər dözəcəyimi proqnozlaşdıra bilməmişdi. İndi başa düşürlər, səhv ediblər, hələ “kaş ki”ləri də var. Ciddidən kaş ki, elədiklərini, eləməzdilər...