Canım kəndim, yurd yerim, obam, elim, yenə də səndən yazmaq istədim. Yenə də deyərkən, bəlkə də elə hər gün, hər saat səndən yazmağa, sənə söz adlı sovqat göndərməyə hazıram. Ürəyim hər saat, hər an sənin adınla döyünür. Damarımda qanım belə sənin şəninə axır. Özümü səndən məsafələr, yollar ayırsa da, ruhum səndən bir an belə aralı gəzmir. Ayaqlarımın illərlə həsrət qalmış torpağını ruhum qarış-qarış, addım-addım seyrə çıxır. Gah pərvazlanıb dağlarında, dərələrində dolaşır, gah bulaqlarının diş göynədən suyundan bir qurtum dadmağa tələsir, gah da meşələrindəki cığırlara boylanır. Bax elə indi də sənə köklənmişəm, sənlə dolmuşam yenə də. Sənə səndən danışmaq keçir könlümdən. Həm də dəlicəsinə”¦

Canım kəndim, hər daşınla, hər çınqılınla, hər yolunla, hər cığırınla o qədər doğmaydın ki, mənə. O doğmalığı ancaq ana-bala sevgisiylə eyniləşdirmək olardı. İllər ötür, mən böyüyürəm, sənə olan sevgim də böyüyür mənimlə hər gün bir arpa dənəsi boyda. Hər il daha çox darıxıram, tələsirəm qoynuna atılmağa. Təndirin yan-yörəsini kəsdirib səbirsizliklə əppək paylarını gözləyən uşaqlar kimi gözləyirəm sənə gələcəyim günü. Libaslarının ən gözəlini geyinib, cır-mıncığlarının ən özəlini taxıb, tellərinə şirinçayla yaraşıq verib kənddə çalınacaq toyu həsrətlə gözləyən qızcığazlar kimi həsrət çəkirəm sənə. Ocaq üstündəki paxlalı dovğa qazanının qaynara düşməsi üçün fırladığı çömçələrin sayını hesablayan nənələr kimi sayıram sənə qovuşacağım günləri. Bir əli nehrədə, bir əli tabaxda, hələ azmış kimi ayağının baş barmağının ucuna da körpəsinin nənnisini bağlayıb əri örüşdən gələnədək işlərini çatdırmağa tələsən analar kimi tələsirəm sənin görüşünə.  

Bulaqda nobata dayanmış nişanlı qızlar bir-birlərinə adaxlılarından necə ağızdolusu danışardısa mən də eləcə nağıl edirəm səndən səni görməyən balalarıma. Canım kəndim, sən mənimçün kəndlərin ən göyçəyiydin. Sən mənimçün kəndlərin ən gerçəyiydin. Sən mənimçün alınmaz qalaydın, keçilməz yol idin. Sən anamın, atamın anasıydın. 

Uşaq olanda nədənsə gah gəlinə bənzədirdim səni. Yar-yaraşıqlı, bəzək-düzəkli, əl-ayağı hənalı, qırmızı duvaqlı, ağzı yaşmaqlı, abır-həyalı, namuslu-ismətli gəlinə. Bulaq başından gələn qızlar cərgəsindəki çiyni səhəngli gəlinə. Gah da, səni igidə, pəhləvana, qəhrəmana, ərənə oxşadırdım. Qızılı kəhərin belində məğrur duruşlu, dəmir biləkli, sinəsi döyüş meydanını xatırladan, çal papaqlı, eşmə bığlı, polad cüssəsli ərənə. İgidlər oylağında Səmənd atı elədən-belə, belədən-elə dördnala çapan, atlını atdan endirən pəhləvana. Düşmənin tüstüsünü göyə sovurub yağmalanmış torpaqlarının öcünü alan qəhrəmana. Bəlkə də uşaq vaxtı həddən ziyadə xəyalpərəst olduğumdan yaranmışdı bu fikirlər məndə. Ya bəlkə də, səni görmək istədiyim qədər böyütmüşdüm.

Canım kəndim, o qədər böyütdüm ki, indi sənə nə boyum çatır, nə də əlim yetir. Eləcə, ünümü göndərməyə can atıram sənə. Qəlbimdəki iniltini, həsrəti, yanğını köksümdən söküb göndərirəm sənə. Daşları ayağımı döyəclədiyi yollarına gözlərimi dikib göndərirəm sənə. Saçlarımı oxşadığın mehinə sözlərimi tikib göndərirəm sənə. Ağ kağız üzərində qara hərflərlə al-əlvan rəsmini çəkib göndərirəm sənə.

Canım kəndim, xiffət çəkmə bu ayılıqdan. Bu gün sənə söz sovqatı göndərirəm. Ancaq, nə zamansa özüm sovqat gələcəyəm sənə. Torpağına qovuşmağa”¦