Torpaqlarımız işğal edildikdən sonra bir milyondan çox soydaşımız öz yurd-yuvalarından didərgin düşdülər. Onlar həm paytaxt Bakıda, həm də rayonlarımızda məskunlaşdılar. Ölkə başçısının diqqət və qayğısından sonra tez bir zamanda ölkəmizdə çadırlarda yaşayan soydaşlarımız onlar üçün tikilmiş şəhərciklərə köçürüldülər. 

Soydaşlarımızın ümidi "Qaçqınkom"un yeni sədri Rövşən Rzayevədir. Deyirlər ki, o, “Qaçqınkom”a sədr təyin olunandan sonra bu qısa vaxt ərzində çox işlər görür. Bu yaxında isə ölkə başçısının sərəncamı ilə məcburi köçkünlər üçün tikilmiş “Qobu park” yaşayış kompleksi istifadəyə verildi. 

İndi o şəhərciyə köçmək ümidiylə 26 ildir bir otaqlı şəraitsiz evdə yaşayan İsmayılovlar ailəsi köçəcəkləri günü səbrsizliklə gözləyirlər. 

Ailənin dəvəti ilə yaşadıqları Lökbatan qəsəbəsi PMK 2 ünvanına yollandıq. 

İyirmi altı ildir çəkdiyi zülmü bizə danışan Qarabağ qazisi, ikinci qrup əlil İsrail İsmayılov 1991-ci ildən 1997-ci ilə qədər cəbhədə olub. Müsahibimiz olanları belə nəql edir:

“Laçın rayonunun Piçənis kəndindənik. Bildiyiniz kimi rayonumuz işğal edildikdən sonra ailəmiz qaçqın düşdü. Onda mən subay idim və könüllü olaraq döyüşlərdə iştirak edirdim. 1991-ci ildən 1997-ci ilə qədər hərbidə oldum. Bu illər ərzində Laçın, Xocalı və Kəlbəcər rayonu uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak etmişəm. Ordudan təxris olunduqdan sonra ailə qurdum. Elə o vaxtdan bu ünvanda yaşayırıq. Ailəmiz burda məskunlaşdığından mən də bura gəldim. Gördüyünüz bir otaqlı evdə iki övladım, həyat yoldaşım və mən yaşayıram. “Qaçqınkom”un sabiq sədri Əli Həsənovun vaxtında dəfələrlə burdan köçürülməmiz barəsində müraciətlər etsək də, heç bir nəticəsi olmadı. İndi ümidimiz yeni sədr Rövşən Rzayevədir. Hər gün eşidirik ki, məcburi köçkünləri şəhərcikləri köçürür, evlə təmin edir. Biz də o günü görmək istəyirik. Burada atam-anam və bir də üç qardaş məskunlaşmışıq”. 

İsrail İsmayılovun atası Sabir kişinin 84 yaşı var. Uzun müddət taksi sürücüsü işlədiyini deyən yaşlı adam üç il öncə həyat yoldaşını itirib. İndi tək yaşamağın nə qədər çətin olduğunu bizə danışır:

“Oğul, həyat yoldaşı başqadır. Oğlanlarımın evində bişən yeməklə mən yaşaya bilmərəm. Adamın öz evində qazanı qaynamalıdır. Üç ildir ki, tək yaşayıram. Bu da Allahın qismətidir. Qaldı ki, yaşayışımıza, Bayıl türməsi burdan yaxşıdı, ay oğul. İyirmi altı ildir burda çürüyürük. Nəmişlikdi, divarlar partlayıb, yağış yağanda evinə içinə su tökülür. Heç olmaya ömrümün son günlərini normal bir evdə başa vurardım. O gün xəbər çıxdı ki, bizi köçürürlər, biz də hazırlaşdıq. Amma sonra nə oldu bilmədik, bizi köçürmədilər”. 

İsmayılovların yaşadığı bir otaqlı evlər köhnə yarım tikilidir. Onlar qaçqın düşdükdən sonra bu evləri özləri yarımçıq təmir edib yaşamağa başlayıblar. Müşahidələrimiz zamanı məlum oldu ki, divarlar partlayıb. Evlərdən nəmişlik qoxusu gəlir. Ailələr böyük övladları ilə bir otaqlı evdə utana-utana yaşayırlar. Elə bu çətinliyi çəkən İsmayılovlar ailəsinin daha iki qardaşı Nadir və Adildir. Onların da yaşadıqları evlərə baxış keçirmək üçün evə daxil oluruq. Qardaşlar evlərindəki şəraiti göstərib danışırlar:

“Evin tavanı yağış yağanda çökdüyü üçün otağın ortasında dirək vurmuşuq. Yağış yağan kimi ev suyun içində olur. Evin damına neçə qat çadır çəkmişik, amma yenə xeyri yoxdur. Bilsək ki, ömürlük burda yaşayacağıq nəsə tikib yaradarıq. Bilirik ki, köçürəcəklər və ona görə də çox təmir işləri apara bilmirik. Amma iyirmi altı ildir köçəcəyimiz günü gözləyirik. Hər dəfə elə sabah-sabah deyərək sabahı açırıq. Uşaqlarımız məktəbə Lökbatan qəsəbəsinə gedir. Hər ay onlara yüz manat yol pulu veririk. Burda hər şeydən uzaq düşmüşük. Ümidimiz “Qaçqınkom”un yeni sədri Rövşən Rzayevədir. İnanırıq ki, o, bizi bu zülmdən xilas edəcək”.

Sonda İsmayılovlar ailəsi ilə sağollaşıb oradan ayrılırıq. Ümid edirik ki, İsmayılovların bu yaxında “Qobu park” yaşayış kompleksinə köçürülməsi arzusu gerçək olacaq və biz o xoş günü də işaqlandıracağıq.