Aprelin 2-dən etibarən təmas xəttində vəziyyətin gərginləşməsi fonunda Ermənistan Silahlı Qüvvələri tərəfindən azərbaycanlılara məxsus evlərin, mülki obyektlərin raket zərbələrinə məruz qoyulması halları kəskin surətdə artıb. Məhz bunun nəticəsində azərbaycanlılar içərisində həlak olan və yaralanan mülki şəxslərin sayı durmadan artmaqdadır. Nə qədər qəribə olsa da, Azərbaycanın hərbi-siyasi rəhbərliyi verilən itkilərə rəğmən düşmənin mülki obyektlərinə zərbə vurmağa tələsmir. Belə ki, rəsmi Bakının səsləndirdiyi bəyanatlarda yalnız hərbi obyektlərə zərbə endirildiyi, mülki ermənilərə atəş açılmadığını bildirir. Tərtər, Ağdam və digər cəbhəyanı ərazilərdə yüzlərlə evin, minlərlə azərbaycanlının ağır artilleriya zərbələrinə məruz qaldığı mövcud situasiyada belə rəsmi Bakının belə bir mövqe sərgiləməsi
ciddi suallar doğurur.
Ermənilərin körpə, qadın, qoca demədən həmişəki kimi mülki azərbaycanlıların
qanına susadığı bir zamanda Azərbaycanın yalnız hərbi obyektlərə zərbə endirməsi,
ermənilərin məskunlaşdığı yaşayış məntəqələrinə atəş açmaması nə ilə bağlıdır?
Bu fəaliyyətsizliyin əsl adı nədir ”“ humanizm, cəsarətsizlik, yoxsa öldürülən
mülki azərbaycanlılarının ruhuna xəyanət?
Ermənilərin mülki azərbaycanlıların
üzərinə od ”“alov ələməsinə baxmayaraq, rəsmi Bakının humanizm çətirə altına
sığınması nəinki yolverilməz, həm də gülüncdür. Şübhəsiz, Azərbaycan tərəfinin
bu humanizmi mülki azərbaycanlılar üçün təhlükəsiz ötüşsəydi, o zaman bunu
hardasa başa düşmək, hardasa qəbul etmək mümkün idi. Lakin reallıq bundan ibarətdir
ki, rəsmi Bakının mülki ermənilərə tanıdığı yaşam humanizmi mülki azərbaycanlıların
qanı və canı hesabına başa gəlir. Bu humanizm Azərbaycan insanının ölümü hesabına
ayaqdadır. Öz xalqını ölümə məhkum etmək hesabına göstərilən bir humanizmin isə
nə dərəcədə alqışlanacaq bir addım olduğunu şərh etməyə yəqin ki, ehtiyac
yoxdur. Çünki adı humanizm olan bu əməlin mahiyyəti istər I Qarabağ müharibəsi,
istərsə də son olaylar zamnaı öldürülən mülki azərbaycanlıların ruhuna xəyanətdir.
Təbii, ola bilsin ki, rəsmi
Bakı düşmənin mülki obyektlərinə zərbə endirəcəyi təqdirdə bunun hərbi əməliyyatları
daha da qızışdıracağı, ermənilərin bundan təbliğat məqsədi ilə geniş istifadə edəcəyindən
ehtiyat edir. Halbuki, belə bir ehtiyat üçün də heç bir əsas yoxdur. Çünki rəsmi
Bakı hər zaman ordumuzun qüdrətindən əmin bir şəkildə bəhs edib və hərbi əməliyyatların
genişlənməsində torpaqları işğal edilən dövlət kimi daha maraqlı olmalıdır.
İşin təbliğat tərəfinə gəlincə, bu dünyada hər şey, istənilən hadisə və olay,
istənilən hərəkət və ya hərəkətsizlik ermənilər üçün təbliğat vasitəsidir. Odur
ki, bu məsələdə ermənilərin əlinə əsas verməməyə çalışmaq əlavə vaxt və enerji
itkisindən başqa bir şey deyil.
Tarix sübut edir ki, erməniyə
acımağın, ona güzəştə getməyin heç bir tərbiyəvi, islahedici anlamı yoxdur. Bu
xalqa qarşı hərəkət prinsipi “ilanın ağına da, qarasına da lənət” prinsipi əsasında
həyata keçriilməlidir.
Burada hər hansı istisnaya
yol vermək olmaz.
Onu da qeyd edək ki, bəzi
siyasilər mülki obyektlərə zərbə endirməyin heç bir hərbi üstünlük
qazandırmaacağı ilə bağlı fikirlər səsləndirir ki, bu fikirlərin də hər hansı əsası
yoxdur. Çünki mülki hədəflərin məhvi, düşmən mülkilərinin məhv edilməsi əslində
real döyüşçü potensialının məhv edilməsi deməkdir. Çünki bu gün ordumuzla üz-üzə
dayanan düşmən əsgərlərinin hamısı həmin mülki obyektlərdən, erməni ailəlrindən
çıxıb. Və daha minlərlə erməni həmin evlərdə səfərbərlik əmri gözləməkdədir.
Bundan başqa, mülki ermənilər arasında yaşanacaq itkilər erməni həbçilərinə
psixoloji baxımdan sarsıdıcı zərbə vuracaq ki, bu da qələbə üçün zəruridir.
Və ən əsası ermənilərə məxsus
yaşayış məntəqələrinin məhv edilməsi bu gün Azərbaycan qarşısında sadəcə bir zərurət
deyil, həm də mənəvi borc amili olaraq dayanır. Bu, ermənilər tərəfindən
öldürülən, əzaları kəsilən minlərə azərbaycanlının
narahat ruhu qarşısındakı borcdur. Ödənilməsini gözləyən bu borc bizdən öldürülən
günahsız insanlarımızın intiqamını almağı tələb edir. Bu borc tələb edir ki,
gec də olsa ermənilər də ağrı hissi ilə, bu hissin özü ilə gətirdiyi acı ilə
tanış olsun. Gec də olsa düşmən də əsl itki ilə üz-üzə gəlsin. Bir qadının, bir
uşağın, bir qocanın öldürülməsi nə deməkdir, insana nələr yaşadır, öyrənsin. Bəlkə
o zaman düşmən mülki obyektlərin atəşə tutulmasını dayandırar. Bəlkə o zaman
anlayar ki, qılınc yalnız qalxan qaldıran şəxsə qarşı qaldırıla bilər. Bəlkə o
zaman ermənidən adam çıxdı... Bəlkə...
Seymur Əliyev
e-mail: [email protected]