Qarabağla əlaqədar kim daha çox siyasi, hərbi, diplomatik fəaliyyət göstərməlidir-qalib erməni, yoxsa məğlub Azərbaycan? Çox uzağa getməyə ehtiyac yoxdur. Keçən 10 gün ərzində Ermənistanın dövlət rəhbərlərinin konkret olaraq Qarabağla bağlı verdikləri bəyanatlara bizim adekvat status sahibləri tərəfindən heç bir cavabın verilməməsini qeyd etmişdik. Söhbət hər deyilənə cavab verilməsindən getmir. İşğaldan sonra 25 il ərzində heç bir yaşayış məntəqəsini azad edə bilməyən də bizik, düşmənin son bəyanatlarında  dövlət və millət olaraq aşağılanmağımıza cavab verə bilməyən də. 

Həftənin ilk günü başlayıb. Düşmənin qarışqa kimi Qarabağ ətrafında çalışması davam edir. NATO həftəsinin başlaması imkan verib ki, alyansın Cənubi Qafqaz üzrə səlahiyyətli nümayəndəsi Ceyms Appaturay ilə prezident Sarkisyan, müdafiə naziri Tonoyan, xarici işlər naziri Mnatsakanyan görüşlər keçirsin və ən əsası Qarabağ konfliktinin “istisnasız olaraq sülh yolu ilə həll olunması” barədə NATO nümayəndəsindən istədikləri bəyanatı alsınlar.

Paşinyan Qarabağa gəlib oğlunun ad gününü keçirir, şəkillər çəkdirir və növbəti gün Ermənistan təhlükəsizlik şurasının iclasını Xankəndində keçirir. Bu, meydan oxumaqdır! Ermənistan təhlükəsizlik Şurasının Qarabağda iclas keçirməsi anlayana təhqirdir. Bu sətirləri yazanda Xankəndində iclas başladı və mən özümü təhqir olunmuş hesab edirəm, başqalarını bilmirəm. Aeroportda Bako Saakyanla görüşündə Paşinyanın üzündə o qədər rahatlıq var, zərrə qədər də pəksinmir ki, Xocalı faciəsinin ildönümündən cəmi 10 gün keçib, birdən kiminsə əlindən xəta çıxar, raket əlində açılar, gələr Xocalı hava limanına düşər. Yoxdu, o birdən dediyimiz zəhrimar, düz 25 ildir ki, yoxdur. O zaman niyə də rahat görsənməsin? 

 

Müdafiə naziri Tonoyan ABŞ-ın yeni təyin olunmuş səfiri ilə görüşür, yenə də Qarabağdan danışıb, müharibə edib yaratdıqları münaqişənin sülh yolu ilə həll olunmasının vacibliyi haqqında söhbət edirlər.

 NATO nümayəndəsini inandırırlar ki, Suriyaya göndərilən 83 nəfər Ermənistan ordusu nümayəndələri humanitar tapşırıq yerinə yetirirlər və Appaturay da bunu anlaşıqla qəbul etdiklərini vurğulayır.

 

Bu dəqiqələrdə Xankəndində keçirilən təhlükəsizlik şurası iclasında qabaqlayıcı addım kimi Ermənistanın Azərbaycana hücumu və əks zərbələr vurulması müzakirə olunur. Bizdən o qədər rahatdırlar ki, hücum edib, yeni torpaqlar, yeni ərazilər tutmağı da plana salırlar.

Düşmənin Qarabağla əlaqədar fəal diplomatik gedişlərinin fonunda bizm faktiki hərəkətsizliyimizi bəlkə də Ermənistanda yeni hakimiyyətin formalaşması və mövqelərini möhkəmlətməsi ilə əlaqədar olduğunu deyənlər tapılar, amma nəzərə alın ki, bu fəaliyyət tanışlığa deyil, fundamental məsələlərin öz xeyirləri istiqamətində həllinə yönəlib.

 

Zaman birmənalı olaraq bizim əleyhimizə işləyir. 1993-cü ildə Levon Ter Petrosyan Dağlıq Qarabağa gələndə Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyini xəbərdar etmişdi ki, onun gəlişi müharibəni dayandırmaq məqsədi daşıyır. İndi Paşinyan və ondan əvvəlkilər bizdən icazə almağı ağıllarına belə gətirmirlər.

Zaman nəsil dəyişimi baxımından da bizim əleyhimizədir. Düşmən tərəfdə yetişən və bizim torpaqlarda yaşayan nəsil Qarabağı özününkü bilir. Psixoloji üstünlüyü düşmənə verməmək üçün onun rahat yaşamasına imkan vermək olmaz. Bunun yolları çoxdur, fəaliyyət göstərənsə yoxdur.

 

Hansı danışıqlara hazırlaşırıq? Azərbaycanın ərazi bütövlüyü çərçivəsində konfliktin həlli düşmən tərəfindən qəbul olunmur. Dağlıq Qarabağın müstəqilliyini tanımaq müqabilində ətraf ərazilərin qaytarılmasını da biz qəbul etmirik. Düşməni danışıqlar arxasına oturmağın yeganə yolu gücün nümayişidi. Rusiya istəmir, ATƏT istəmir, amma başqa cür də həll edə bilmirlər. “Məxməri inqilab”dan sonra tələb olundu ki, imkan verməliyik yeni hakimiyyət legitimləşsin və bir il səssiz-küysüz qarşı tərəf möhkəmlənməklə məşğul oldu. İndi danışıqlarda Dağlıq Qarabağın tərəf olmağını tələb edirlər, sabah deyəcəklər ki, gələn il qondarma respublikada prezident seçkiləri keçiriləcək, gözləyin seçki qurtarsın. Növbəti il daha hansı sürprizlər olacaq, Allah bilir. Nəticədə Azərbaycan heç nəyə nail olmur. Bu da oldu “xalqı təslimçi sülhə hazırlamaq”planının həyata keçirilməsi.

  

Yuxarıda NATO və Ermənistan arasında yaranan sıcaq münasibətləri, perspektiv əlaqələri, Şimali Atlantika blokunun Ermənistanı “etibarlı tərəfdaş” adlandırmasını qeyd etdik. Bu münasibətlər bizdə olsaydı, çoxdan Mariya Zaxarova şefinin göstərişi ilə əleyhimizə növbəti həyasız bəyanatlarını vermişdi. Bəs, bütün görkəmindən zəhrimar yağan bu qadının səsi indi niyə çıxmır? Yəqin, bu yay da “Jara” konsertinin fəxri qonağı olub başa keçəcək. Bizə görə yox, guya Rusiyanın mənafeyi naminə belə şimaldan söz tərpənişi də yoxdur. Kimin susması və danışmasından asılı olmayaraq baş verən proseslər bizim maraqlarımıza uyğun deyil. Ona görə ki, əsas danışan da, fəaliyyət göstərən də biz olmalıyıq, hərəkət etməliyik, susmamalıyıq. Bütün istiqamətlərdə, bütün cəbhələrdə.