Saysız – hesabsız yağan daşlardan(“Sənə bir daş atar yerindən duran,Səni sevdiklərin daş-qalaq eylər...”) zorla canlarını qurtarıb Taifdən kənardakı üzüm bağlarına sığındılar.Rəhmət və Bağışlanmaq üçün göndərilən yenə bəla istəmədi və yalnız belə dedi:

-Allahım, qüvvətsiz və çarəsiz qaldığımı, xalq tərəfindən bu hala düşdüyümü Sənə şikayət edirəm...”

Bəzi araşdırmalara görə  bu zülüm yolçuluğu 2 km-dən çox olub. Azğınlaşmış insanlar iki saatdan çox it sürüsü kimi Allahın Elçisini qovmuşdular...

“Qovur,qovur səni bu it sürüsü,

Bu qorxaq itlərin  

igid sürüsü.

Ağızları  

köpüklənə-köpüklənə,

Bir-birinə güvənib

ürəklənə-ürəklənə

qovur səni bu itlər...”

“İtlər hürüşdü,adamlar çığrışdı:

-Kəndə canavar girib,canavar!..Qoymayın qaçdı!...Yolunu kəsin,vurun öldürün!..

...Əslində ,o canavar özü də bu dəqiqə heç onu qovanları görmürdü.Kəndin içiynən arxasına baxmadan qaçırdı və arxadan onu qovan adamların söyüşünü,onu qovan itlərin hürüşünü eşidirdi...

...Dəyib bir-birinə evlər ,həyətlər,

Bu nə qovhaqovdu,nə vurhavurdu?

Gör necə qudurub it oğlu itlər,

Qovur küçə-küçə qurd oğlu qurdu.

Ölüncə qab dibi yalayanların

Sən bir hirsinə bax ,hikkəsinə bax.

Qapılarda quyruq bulayanların

Qabağından qaçmaq 

zülümdü, Allah!..”

Stop!

1970-ci ildə  Ramiz Rövşənin  “Gənclik “nəşriyyatı tərəfindən ilk kitabı çap olundu.Tiraj 4500 ədəd ,qiyməti isə 14 (!) qəpik.

Müəllifin ilk kitabının adı “Bir yağışlı nəğmə “idi.

Kitabda gənc müəllifin 55 şeiri yer almışdı.

Və Azərbaycan Sovet ədəbi mühitində sözün hardasa həqiqi mənasında bir”Xirosima bombası”partlayışı effekti yaratdı.

Nə Lenin,nə partiya,nə kolxozçu,nə zavod fəhləsi .nə sovet sisteminin “nailiyyətlərini” tərənnüm edən bir misra belə yox.

Ya bu kitab 100 il keçmişdən gəlmişdi,ya 100 il öncədən gəlmişdi...

Özünə qədərki bütün sovet ədəbiyyıtına məxsus streotipləri darmadağın edən şeirlər idi.

“Partbiletim sol cibimdə ürəyimin başındadır”.”O kimdir,külüngü dağ kimi vurur,Keçici bayrağın yanında durur”,”Mən hansı bir insana bənzədim ki,Lenini”,”Bəli Avroradan Qış sarayına atılan topları,biz atmalaydıq” ,”leninləşir bütün bəşər,Bütün ellər ,qəbilələr”.”Leninlə söhbət”poeması, “Lenin zirvə “ şeirlər tüğyan edən zaman, “Yatar oğlanların pişik yuxusu,Qızların evinin pilləkanında”      və ya    ,”Təkcə gücsüzlüyündən,yıxılmır ,atam balası,Arabir gücündən yıxılır adam..”,”Ölməyə yox ,ilahi,Yaşamağa vətən ver!..”,”Qadınlar düşdülər Allahın arxasınca.Allah zəmin biçirdi,Qadınlar dərz bağlayırdılar”kimi şeirlər yaza bilmək ən azı cəsarət idi...

55 eyni ruhlu şeirlərə görə Ramiz Rövşənə Azərbaycan yazıçılarının Plenumunda(!) 3 günlük məhkəmə qurulur və Onu 3 gün “qovurlar”.

Axı sən necə olur ki, bizim kimi daha çox “pay “almaq üçün “quyruq bulamırsan”?Sən kimsən belə? Bizim qurduğumuz dünyanın-“Saray şairi”evimizin bünövrəsinə  əxlaqlı şeirlər dinamiti qoyub partladırsan? 

24 yaşlı gənc şairi mənən asmaq üçün Qolqofa  yollayırlar.

Şair  ara-sıra çap olunsada  yalnız 16 il sonra ikinci kitabı-“Göy üzü daş saxlamaz” çapdan çıxır.

Birinci kitabdan sonra sağ qalanlar və sonradan böyüyənlər yenidən şairlə savaşa qalxırlar.

Ən sevdiyim şairlərdən birinin “Göy üzündə daş nə gəzir?” kimi  ,guya Ramiz Rövşəni yıxıb-sürüyən böyük yazısı çap olunur.

Yazıda bir- iki məqamı nəzrə almasan çox qərəzli və kitabın mahiyyətindən anlamayan bir yazı kimi oxucu yaddaşıma həkk olunub...

1970-ci ildən başlayan anti Ramiz Rövşən hərəkatı 48 ildir davam edir.

“...Bir vaxt iri köpəklər hürərdilər üstümə,

İndi xırda küçüklər hürüşür addımbaşı.

Hürməkdə o köpəklər

yaman ustaydı, usta,

Bu küçüklər hələ ki,

bir az naşıdı, naşı....”

O “şair”lər, Şairə “daş atır”lar ki,bütün yaradıcılığında Ramiz Rövşən qırmızı xətt kimi keçir.Hamısının yaradıcılığında Şairin “Nəğmələr”i var..Amma  elə həvəslə,elə ürəklə “oturduqları Ağacı” baltalayırlar ki,hərdən bu yazıqlara   demək istəyirsən ki,Ramiz Rövşən  var deyə sizlərdə şair sayılırsınız.O ,olmadığı gün sizlərin qiyaməti başlayacaq...

Canavar qaçır,itlər,adamlar qovur.

“bu kəndi bürüyən nədi?

Sənin qorxundu,qorxun!

Arxanca yüyürən nədi?

Sənin qorxundu ,qorxun...”

Canavar o it və insan sürüsündən yox,öz qorxusundan qaçırdı.

O qorxu –“ o mundar itlərə yem olmaram mən”qorxusu idi.

O qorxudan canını qurtaran canavar kənd qəbristanına üz tutur.

“...Ora üz tut ,ora yüyür,

Üz tut qəbrə-gora ,yüyür!..

Ölümdən gizlənməyə,

Ölümü gözləməyə

Ondan yaxşı yer hanı?!..”

Və Canavarın Allaha üz tutmağı ,yəni sonuncu monoloqu başlayır:

“Burda dörd tərəfim baş daşlarıdı,

çaşdım bu daşları görəndə Allah.

Bu ətdən ,sümükdən yaratdıqların

Yoxsa daşa dönür öləndə,Allah?

Diş kimi torpağa batıb bu daşlar,

Yoxsa diş çıxarıb bu torpaq belə?

Yoxsa bircə-bircə dadıb bu daşlar

Axırda hamını udacaq belə?...”

Diri İnsan Qorxusundan qəbirstana qaçan Canavar, bu dəfə Daşlaşmış  İnsan Qorxusu ilə üz-üzə gəlir.Sonda Onun qanına susamış Diri İnsandan və köpəklərdən ,Daşlaşmış İnsanın enli kürəyinə sığınır.

Hər yerdən əlacı kəsilən Yalquzaq sonda Yaradandan öz canavar cənnətinə qovuşmağı istəyir.

...Qıraqda deyil ki,qurdun cənnəti

Qurdun cənnəti də öz içindədi...

Mənim içimdədi cənnətim, Allah,

Tez ol, yetir məni o cənnətə sən.

Özün al canımı,bu sabah-sabah,

Özün ötür məni o cənnətə sən...

“O yalquzaq gizləndiyi baş daşının arxasından sıçrayıb çıxanda Əjdər kişinin gülləsi onu havada haxladı.Özü də düz alnının ortasından dəyib bir göz qırpımında  canını aldı...”

 Yalquzaq nə insanlara ,nə də köpəklərə-yaradılmışlara  təslim olmadı.

Onu Yaradana və Göndərənə canını təslim etdi...

İyun ,632-ci il Mədinə şəhəri.

Aləmlərə Rəhmət olaraq Göndərilən sonuncu Rəsul can üstədi.

Yerinə yetirdiyi nəhəng bir missiyanın rahatlığı ,o missiyanı yerinə yetirən zaman heç vəclə ,heç bir halda təslim olmamaq ,güzəştə getməmək inadı,bütün məşəqqətlərə dözərək ümmətinə bəla istəməmək mərdanəliyi və Onu Göndərənə verəcəyi hesabat qorxusu içində idi.

Bu zaman vəhi mələyi göründü:

-Səni yoxdan Yaradan,Sənə salam deyir.Arzu edərsə ,ta qiyamətə qədər onu yaşadaram.

Yanındakılar,Allah Rəsulunun şəhadət barmağını,sevincdən dolan göz yaşları ilə yuxarını göstərdiyini və son sözlərini eşitdilər:

-Məni,Rəfiqimə qovuşdur...

2030-cu illər .

Əmircan.

Ata evi.

60 yaşlarında Rövşən,arıqlamış,zəifləmiş halda yataqda uzanan Dahi Şairin, hər şeyi olan nəhəng Atanın yanında oturub göz yaşlarını saxlaya bilmir:

-Bir istəyin varmı Ata?!

Şair zəifləmiş ,heç bir zaman ,heç kimə  əyilməyən,təslim olmayan vücudunun sağ əlinin barmağını yuxarıya doğru qaldırdı:

-Gözümüzü özün qapa.

Göz yumunca Haqqı tapaq.

Hər ağızdan bir söz qopar

Son anda ,Allah!

Dayandı.

Sonda güclə əlavə etdi:

-Onu istəyirəm,oğul,Göndərəni !..