Moderator.az saytının bu dəfəki qonağı Xalq Şairi, Vətəndaş Həmrəyliyi Partiyasının sədri Sabir Rüstəmxanlıdır. 

 

- Taledir. Amma, tale səxavətlidir. O, insanlara bir neçə yol verir, bir neçə variant təklif edir. Seçim etmək insanın özünə qalır.  

- Onu mən dəfələrlə demişəm, yazmışam. Təkrarlamaq istəmirəm. Hər halda, həmin şeir orta məktəbdə, təxminən, dördüncü, beşinci sinifdə doğulmuşdu. Ailədəki faciəylə bağlıydı.  Anam öz qardaşını itirmişdi və ona ağı deyirdi. Mən də ona təsəlli verməkçün bir şeir yazmışdım. Yadıma gəlir ki, ilk yazım onda doğulmuşdu. 

- Gənclik illərində daha çox şeir doğma idi, indi daha çox nəsr doğmadı.

 

- Xeyr, gözləmirdim. Sadəcə olaraq, mən öz sevgimdən yazmışdım: Torpaq sevgimdən, Vətən, Yurd sevgimdən… Və öz duyğularımı başqaları ilə bölüşmək istəyirdim. Mən bütün ömrüm boyu çox gəzmişəm, çox oxumuşam. Düşünürdüm ki, ola bilər, mənim oğlum, yaxud bizdən sonra gələn nəsil vaxt tapıb o yolları keçə bilməyəcəklər, mən oxuduğumu oxuya bilməyəcəklər. Bəlkə də, tarixlə o qədər də maraqlanmayacaqlar. Ona görə də düşündüm ki, öz tariximiz və ədəbiyyatımız, xalqımızın keçdiyi yollar, bu gün üzləşdiyimiz problemlər haqqında düşüncələrimi onlarla bölüşməliyəm. O kitab ona görə yazıldı. Düzü, kitabın o qədər geniş yayılacağını və sevgi qazanacağını düşünmürdüm. Əslində, bütün kitablar eyni taleyi yaşamır… “Ömür kitabı”ndan əvvəlki şeir kitabları da:  “Gəncə qapısı”, “Qan yaddaşı”, “Sağ ol, Ana dilim” kifayət qədər əks-səda doğurmuşdu, universitetlərdə, zavod və yataqxanalarda görüşlər keçirilirdi, müzakirələr olurdu. Xüsusən də, “Qan yaddaşı” kitabındakı tarix ruhu, genetik yaddaşın bərpası və milli hafizənin, milli şüurun güclənməsinə xidmət duyğusu çox böyük əks-səda doğurmuşdu. “Ömür kitabı”, bir növ, o şeirlərlərin davamı idi. Ona görə normal qarşılanacağını bilirdim.  “Ömür kitabı” 30 min tirajla çap olunmuşdu. Nəsr üçün normal tiraj sayılırdı. Bir həftədən sonra nəşriyyata məlumat gəldi ki, 30 min nüsxədən bir dənə də qalmayıb, kitab tapılmır. Nəşriyyat əvvəl 50 min, daha sonra 100 min tirajla kitabı çap elədi.  Rəhman Bədəlov adlı filosof dostum qısa müddət ərzində kitabı rus dilinə tərcümə etdi. Beləcə, kitab rus dilində də nəşr olundu. Daha sonra “Ömür kitabı” Türkiyədə  çap edildi. Kitabın rus variantı o vaxt SSRİ-nin türkdilli respublikalarında yayıldı. Məni tanıyan dostlarım, yoldaşlarım, xüsusən də, o müttəfiq respublikalarda, Volqaboyu respublikalarda yaşayan dostlarım kitab barədə yazılar yazmışdılar. Mənə çoxlu məktublar gəlirdi… “Ömür kitabı”ndan sonra aldığım məktubların sayı-hesabı yox idi… Bəzən yer tapmırdım bu məktubları qoymağa, kisələrə yığırdım səliqəylə. Bu məktublar əsasında daha bir gözəl kitab yazmaq olardı, amma, vaxtım olmadı. 1988-ci il hadisələri başladı. Və bu dəfə o məktublara ermənilərin yaratdığı iğtişaş da əlavə olundu. Xalqın narazılıq məktubları, o vaxt meydanı idarə etdiyim günlərdə meydana gələn məktublar… İnsanların faciələri, köçürülən kəndlərin, qovulan insanların, evsiz-eşiksiz qalan ailələrin dərdləri də məktuba çevrilib ünvanıma tələsirdi… “Ömür kitabı” ilə bağlı aldığım və məni sevindirən oxucu məktublarına göz yaşlarıyla islanmış taleyüklü məktublar da qarışdı… Bu, duyğuların bir-birinə qarışmasıydı, əslində. Bir ara düşünmüşdüm ki, “Ömür kitabı”nın ikinci hissəsi Güney Azərbaycan haqqında olsun.  Duyğuların qarışıqlığında, təəssüf ki, bu, alınmadı. Düzdü, sonra Güney Azərbaycanla bağlı çox yazdım, amma, o yazdıqlarım “Ömür kitabı”ndan fərqli oldu. 

- Məncə, şair Allahın sevimli bəndəsidir. Allah onu seçib, ona söz demək səlahiyyəti və ilham verib. İlhamsız yazmaq mümkün deyil. Bu, işin bir tərəfidir. İkinci tərəfisə şairin özünü cəmiyyətdən təcrid etməməsidi. Bəzən görürsən ki, bir şairin on kitabı çıxıb, amma, hamı ondan uzaqdadı. Fikrimcə, şair təpədən dırnağa kimi Vətən eşqilə yoğrulmuş,  Vətəninə xidmət etməkdən zövq alan, sözün əsl mənasında, gözəl insan və vətəndaş olmalıdı. Özünü sıravi insandan və vətəndaşdan fərqli sayan şair heç vaxt səmimi ola bilməz… Bir də Nizaminin dediyi kimi, şairlər Allahın seçilmiş bəndələridi, peyğəmbərdən sonra gəlirlər. Nizami peyğəmbərlə yanaşı qoyur şairləri. Bütün bunların vəhdətini düşünəndə, görürsən ki, qəribə bir obrazdı şair. Şeirlər şairin hisslərinin tərcüməsidir. Hər misrasıyla öz duyğularının şəklini çəkir şair. O, ömür boyu ruh abidəsini yaratmağa, başqalarının duya bilmədiyi hissləri sözə çevirməyə çalışır. Cəmiyyətin bir parçası olduğuna görə, şairlərin yaratdığı ruh abidəsi bütün insanların daxili aləminin tərcüməçisinə çevrilir. Minilliklər, yüzilliklər keçsə də şeirin sevildiyini, insanların dilindən düşmədiyini görəndə anlayırsan ki, şeir həm də bütün insanlığın sərvətidir. Min il əvvəl şeiri necə sevirdilərsə, indi də elə sevirlər. Zamanın hansı dönəmində olursa-olsun, sevgisini sözə çevirən şairlər bu duyğuları əsrdə-əsrə, minillikdən-minilliyə ötürməyi bacarıb. Elə ona görə də, əminliklə deyə bilərəm ki, şairlər sevgi, duyğu, hissiyyat ötürücüləridi… 

- Şübhəsiz ki, elədi. Mən ana haqqında çox yazmışam, bəlkə Azərbaycanda ən çox ana haqqında şeir yazan mənəm. Anamın həm əziyyətli, həm xoşbəxt günlərini çox görmüşəm. Bu, mənim ana haqqında düşüncəmdir. Hərdən özümə sual verirəm ki,  bəlkə heç anam belə düşünmürdü? Amma sonra, anam artıq həyatda olmayanda onun mənə göndərdiyi məktub keçdi əlimə. Onu da deyim ki, atam da, anam da latın qrafikası ilə yazırdı, lakin yazı-pozudan uzaq adamlar idi. Onlar ömür boyu çalışırdılar. Atam o vaxt əsgərlikdən yaralanaraq qayıdanda ona təklif ediblər ki, məktəbdə rus dilində hərbi hazırlıq müəllimi olsun. O isə baxıb ki, qardaşları hamısı müharibəyə gedib, böyük ailə köməksiz qalıb və müəllimliklə bu böyük ailəni dolandırmaq mümkün deyil. Odur ki, müəllimliyi yox, təsərrüfatla məşğul olmağı seçib. Atam da, anam da nadir hallarda yazırdılar. Anam ancaq mənə məktub yazmaqçün əlinə qələm götürürdü. Kitabları da biz oxuyurduq, onlar qulaq asırdılar. Bayaq haqqında danışdığım məktubda anamın qınağı, incikliyi vardı. Bunu sonralar, özüm valideyn olandan sonra anladım. O məktubda anamın “Hardasan?”,  “Niyə yazmırsan?”, “Niyə gəlmirsən?” gileyi də vardı. Ömrünün sonuna yaxın ona bir telefon aldım ki, tez-tez danışa bilək. Əvvəllər, telefon olmayan vaxtlarda əlaqə saxlamaq da çətin idi. Kəndə zəng etməkçün bir-iki saat vaxt itirirdim. Ona görə də valideynlərimlə tez-tez danışa bilmirdim. Düşünürəm ki, indi ikicə gün övladımızla danışmayanda narahat oluruq, gör, indi onlar necə nigaran qalıblar... “Ömür kitabı” çıxanda atamla anam zəng edib məni danlamışdılar. Kitabda tariximizi saxtalaşdıranlara qarşı sərt cavablar vardı. Atam deyirdi ki: “30-cu illərdə şairlərin başına nə gəldiyini unutmusanmı?” Cavabım qısa idi: “Bu, mənim taleyimdi...” Onda atam mənə bir məktub yazmışdı: “Mən sənin meydanda qabağa düşməyini, hökumətlə baş-başa gəlməyini istəməzdim. Amma, başlamısansa axıra kimi get!” Valideynlərim on dörd övlad böyüdüblər, hamısının uğurlu həyatını görüblər. Övlad sarıdan xoşbəxt idilər, amma, yenə də ömür boyu nigaran yaşadılar... İndi anlayıram onları, özüm valideyn olandan sonra anlamaq çətin deyil o nigarançılığı... Bütün övladları yerbəyer edəndən sonra atamla anam ata ocağımızda tək qaldılar... Bəzən düşünürdüm ki, bəxt yoxdur, olsaydı, biz onları daima gözümüzün önündə saxlayardıq... 

- Əlbəttə! Fəxr edirdilər, bütün kitablarımı oxuyurdular. Onların ədəbiyyata sevgisi var idi. “Ədəbiyyat” qəzetində şöbə müdiri işləyəndə bizim kəndə onlarla “Ədəbiyyat” qəzeti gedirdi. Kənddə hamı bilirdi ki, mən o qəzetdə işləyirəm,  qəzeti oxuyurdular. Kiçik məqaləm çıxanda əldən-ələ gəzirdi. Valideynlərim, şübhəsiz ki, bu sevinci yaşayırdılar... Amma, bir məqamı qeyd edim, valideyn övladının şan-şöhrətinə nə qədər sevinsə də, balasının yanında, yaxınında  olmağı daha çox arzulayır. 

- Bu da ənənəvi bir haldı. Hər kəs öz gəncliyinə qayıtmaq istəyir, təbii ki. Mənim gəncliyim ucqar bir dağ rayonunda, onun ucqar bir kəndində, çox çətin şəraitdə keçib. O rayon, o kənd addım-addım, ilbəil dəyişilib. Yəni, az qala dağların arasında unudulmuş vəziyyətdən, patriarxal, köhnə həyat tərzindən gəlib bugünkü günə çıxıb. Bu gün, bəlkə də o gənclik günlərimə qayıtmaq istəyərdim. Amma, elin, obanın, yurdun, rayonun yenidən o günlərə qayıtmağını istəməzdim. 

- “Ədəbiyyat” qəzetində çap olunan və digər jurnallarda çap olunan yazar və şairlərin yazılarını, şeirlərini oxuyuram. Bəzən də sosial mediada izləyirəm gənc yazarların yazılarını. Mənə gənc yazarlar kitablarını da gətirirlər, oxuyuram. Onların bir çoxları barəsində yazı da yazmışam. “Gənclərə biganə yanaşmaq olmaz” adlı bir yazım da vardı. Onların bir neçəsinin yazılarını gözdən keçirdim və gördüm ki, istedadlı nəsil gəlir. Aralarında mənanı qoyub forma dalınca qaçan, məzmun olmadan üslub haqqında düşünənlər də var. Bu da, təbii ki, müvəqqətidir. Keçib gedəcək. Əsl istedadlı adamlar bu mərhələləri keçir, öz yolunu tapır. Mən ədəbiyyatın bugünkü vəziyyətindən narazı deyiləm. Bəzən deyirlər, bu adamın 35 yaşı var, 40 yaşı var, o artıq gənc deyil. Mənə elə gəlir ki, gənclər bir az gec formalaşır, öz yolunu gec tapır. Buna görə üzülmək lazım deyil. Mən çox ümidlə baxıram ədəbiyyatımızın gələcəyinə.  Üslub axtarışları,  dünyaya açılma həvəsi gəncləri irəliyə aparır. Gənclər çox oxuyur, daha çox imkanları var dünya ədəbiyyatı ilə tanış olsun. Bütün bunlar çox gözəldir. Ümumiyyətlə, Azərbaycan gəncliyini sevirəm. Gəncləri necə sevməmək olar?! Onlar mənim övladlarımdı. Ola bilər ki, hərdən səhv hərəkət edirlər. Bu vaxt onlara səbrlə yanaşmalısan. Hər şeyi kəsib atmaq olmaz. 

- Bəli, lazım gələndə tənqid də edirəm, amma sevərəkdən edirəm. Mən gənclərin tərəfindən özümə qarşı sayğısızlıq görməmişəm. İmkanım olsa, çoxusundan yazı da yazaram. Açıq deyim, bir dəfə mənə kitab gətiriblər, açmışam, oxumuşam, demişəm get bir az da işlə. Daha sonra gördüm ki, bir neçə kitab çap edib gətirib, baxdım və dedim ki, bu şeir deyil, sən bir az başqa cür yanaş bu məsələyə, belə olmaz. Mən bunu onu sındırmaq üçün yox, düz yol göstərmək üçün deyirəm. 

 

- Köhnə nəsil yeni nəsli bəyənmir, yeni nəsil köhnə nəsli bəyənmir. Bu, təbiətin qanunauyğunluğudur. Köhnə nəsil o gəncin böyükləridi. Atası, babası yaşda olan adama dil uzatmaq qəbuledilməzdir. Məsələn, bəzən gənc nəsil öz doğma ata-anası ilə də yola getmir. Valideynləri onun həyat tərzini, geyim tərzini bəyənmir. Amma, bu gün dil uzatmaq məsələsi o qədər də ənənə halını almayıb. Tək-tək adamlar bu hərəkəti edirlər. Gəlin sizə bir misal çəkim; torpağa soğan toxumu və ya balqabaq toxumu düşür, bir azdan o göyərir, göyərib qalxanda öz qabığını başında qaldırır. Sonra qabıq quruyub düşür ordan. Fikir verin, qabığını torpaqda qoymur, qaldırır başına, göy işığına, günəş onu qurudur. Allahın otu belə öz qabığını, ona həyat verən qabığı başında qaldırır. Cavan nəsil gərək öz kökünü başında qaldırsın. Başında qaldırmasa,  torpaqdan qalxıb çıxa bilməz üzə, elə orda çürüyər. Və o qabıq da görəndə ki, onun içindəki maya cücərib çıxdı torpağın üzünə, o vaxt xoşbəxt olur. Yaşlı nəsil özündən sonra gələn cavan nəslin göyərməsini, onu əvəz edə biləcəyini görüb sevinir. Başqa cür olanda bu artıq xəstə təffəkkürdü. Sənətdə irəli getmək üçün öz yolunu axtarmalısan, köhnə yola iradın ola bilər, amma bu, heç vaxt inkar ola bilməz. Və o yol olmasa, sən olmazsan. O pillə olmasa, sən bu pilləyə qalxa bilməzsən. 

 

- Hər halda, qisas günü olacaq. Biz heç kimə borclu qalmayacağıq. Əgər Azərbaycan dünyanın ən böyük imperiyalarından biri olan Çar Rusiyasından, daha sonra onu əvəzləyən SSRİ-dən ayrılıb öz müstəqil dövlətini qurubsa, deməli torpaqlarımız da qayıdacaq, hökmən! Qisas da alınacaq! Buna inanıram. Etiraf edim ki, gücümü, ilhamımı, görə biləcəyim işlərimin, planlarımın, arzularımın bir hissəsini Qarabağ savaşı əlimdən alıb. Və halı da sorulacaq vəziyyətdə deyiləm. Çox planlarımız bu savaşa qurban gedib. Və əgər insan ildə bir dəfə Şuşanı, Kəlbəcəri görmürsə, necə yaşaya bilər? Qisas günü də öz-özünə gəlməyəcək, bunu heç kim sənə hədiyyə etməyəcək. Biz dövlət olaraq, millət olaraq çalışmalıyıq. Yəni dövlət güclənməlidi, ordu güclənməlidi. Psixoloji sarsıntılar aradan qaldırılmalıdı. Bizim içimizdə məğlubiyyət duyğusunun təbliğatını aparırlar. Avropadan gələnlər məsələnin sülh yolu ilə həllini istəyirlər. Sülh sonda olur, indi danışıqlar gedir, danışıqlar da fayda vermirsə, daha qətiyyətli xarici siyasətlə, diplomatik addımlarla irəli getməliyik. Hər bir Azərbaycan vətəndaşında bu yolda şəhid olmaq iradəsi və hazırlıq gücü olmalıdır. 

- Bu, bəzi insanların sözü ilə, atmacası ilə həll olunan məsələ deyil ki... 1948-ci ildə azərbaycanlıları Ermənistandan çıxartmışdılar. Kütləvi proses gedirdi, Ermənistanı azərbaycanlılardan təmizləmək istəyirdilər. Böyük bir dalğa da köçüb gəldi, amma sonra ilk imkan yaranan kimi o adamların bir hissəsi Ermənistana-öz yurd-yuvasına qayıtdı. Baxmayaraq ki, orda bizə münasibət yaxşı deyildi, amma ora bizim torpaqdır. Torpaq da çox doğma və şirindir. Qarabağlılar da qayıtmasa, başqaları gedəcək. Sabah Şuşa qayıtsa, Allah qoysa sağ qalsam, imkanım olsa, gedəcəyəm Şuşaya. Və görsəm ora dağılıb, o dağılmış yerdən böyük həvəslə ev tikərəm ki, Şuşa abadlaşsın. İndi beş-altı nəfər gəlib burda ev tikib, bu, o demək deyil ki, onlar qayıtmayacaq, bu təbliğat kökündən səhvdir. 

 

- Birincisi, onu deyim ki, türk dilindən dilimizə gələn təmiz türk sözlərindən narahat olmağa dəyməz. Yox, əgər türk sözləri vasitəsilə əcnəbi sözlər gəlirsə, narahat olmalıyıq. Dil canlı prosesdir, insan kimidir. Dil yaşayır və yaşadıqca zənginləşir. Müasir texnologiya ilə bağlı adlar da, terminlər də gəlir. Məsələn, telefon xaricdə icad olunub, adı da Avropadan gəlib. Mümkün qədər dilimizə gələn gəlmə sözləri uyğunlaşdırmalıyıq. Və dilimizin buna imkanı var. Bundan əlavə, dili özbaşına buraxmaq olmaz. Gedən prosesə nəzarət olunmalıdı. Arxaik sözlərimizi yenidən dilimizə qaytarmağa çalışmalıyıq. Türk dillərində müştərək sözlər var, onları axtarıb tapmalıyıq. Və bundan sonra dilimizə gələn terminləri də türk sözləri ilə koordinasiya etməliyik. Qoy eynilik olsun. Məsələn, kompyuter sözü, türklər ona bilgisayar deyir, biz isə kompyuter. Bilgisayar sözünün nəyi pisdir ki? Biz də o sözdən istifadə edə bilərik. Niyə də yox? Amma, bəziləri o dəqiqə deyəcək ki, dilimizi türkləşdirirsiniz. 50-60 il dilimizi ruslaşdırıblar, heç kim bu məsələylə bağlı danışmır. 2-3 türk sözü işlədən kimi deyirlər ki, dilimizi türkləşdirirsiniz. Mən dil qurumunun sədriyəm, biz bunu ictimai qurum kimi yaratmışıq, dildəki prosesləri müzakirə edirik, təkliflərimizi veririk, etirazlarımızı bildiririk. Son vaxtlar işimiz bir az zəifləyib. Xalqın arasında dildə gedən proseslərdən narazılıqlar var. Xüsusən də, televiziya, radio dilindən narazılıqlar çoxdur. Jarqonlarla danışmaq yolverilməzdi. Hərdən efirdə yarıtürk, yarırus dilində danışırlar, bu,  yolverilməzdir. Evində nə qədər danışırsa-danışsın, efirə çıxırsa olmaz. Bu proses nəzarətdə saxlanılmalıdı. Bəzi ölkələrdə dil polisi var. Bizdə də lövhələrdə sözlər Azərbaycan dilində yazılmalıdı, özü də böyük hərflərlə. Daha sonra əcnəbi dildə. Amma, hərdən bunun əksini görürük. Deyir: “Bu, brend dükanıdı da!” Olsun brend, amma, nəyin brendidir? Bu məlumat Azərbaycan dilində yazılmalıdı.  Bütün dükanların adında da Azərbaycan dilində nə satıldığına dair məlumat yazılmalıdı. Məsələn; paltar dükanı, avtomobil hissələri və s. Almaniyada “Dil gömrüyü” var. Azərbaycan da günü-gündən inkişaf edən, dünya ilə əlaqələri genişlənən ölkədi, hər tərəfdən yeni sözlər və məhsullar gəlir. Dilimizə əlavə olunan hər yeni sözü nəzarətsiz buraxa bilmərik. 

- Sədəqə verilən sevinc insana xoşbəxtlik gətirməz. Pay verilən sevinc də xoşbəxtlik gətirməz. Məsələn, qonşudan gələn pay bir axşamlıqdır. İnsanın xoşbəxtliyi onun boyuna biçilməlidi. Sevgi də sənin həyatının yoldaşı olmalıdı, etibarlı yoldaşı. Bəlkə də əyninə geyindiyin paltar kimi bir az köhnələ bilər, amma, o, sənindir və heç vaxt onu tərk etmək istəmirsən. Borc, icarəyə götürülmüş paltar isə sənin deyil, nə qədər yaraşıqlı olsa da o, sənə aid deyil. Ona görə də insan öz halal sevgisini yaşamalıdı. 

 

- Çoxdur. Dairələrin az qala yarısından namizədliyimizi vermişdik. Amma, təəssüf ki, qeydiyyat məsələsində bir az problem oldu və hamısı keçə bilmədi. Düşünürəm və ümid edirəm ki, 10-a yaxın namizədimiz qeydiyyatdan keçəcək. Mən özüm də 61 saylı Neftçala seçki dairəsindən namizədliyimi vermişəm. 

- Azərbaycanın hər bölgəsi mənə doğmadır. Elə səbəblər var ki, onu deyə bilmərəm. Çünki, Yardımlının rəhbərliyilə mənim problemlərim var. Salamlaşmadığım adamlarla gedib görüşə bilmərəm. Baxdım, düşündüm və Neftçalanı seçdim. Sevdiyim rayonlardan biridi. Orda dostlarım, qohumlarım, ziyalılarımız çoxdur. Rayon camaatı məni tanıyır, fəaliyyətim haqqında da məlumatları var və bu da seçkinin nəticəsinə təsir göstərər. Vaxtilə məni çox rayonlardan dəvət ediblər. Bəzilərində gedib görüşlər keçirmişəm. Məsələn, Göyçaya, Gəncəyə, Naxçıvana getmişəm. Bu, 1990-1995-ci illər idi. Xətai rayonundan da seçilmişəm. Düşündüm ki, bu dəfə başqa ünvana gəlim.  

- Təbii ki. Mən parlamentdə təkcə Yardımlının deputatı kimi çıxış etməmişəm. Mən bütün ölkənin problemləri haqqında danışıram. Amma, Neftçalanın da, başqa rayonlarımız kimi, öz problemləri var. Həm yerli, həm rayon miqyasında, həm də respublika idarələrilə bağlı problemləri var. Onların həlli istiqamətində əlimdən gələni edəcəyəm. Artıq başlamışıq da. Mənim komandam artıq ordadı, işləyirlər. Qərargah yaratmışam. Mənim nümayəndə vəkillərimin, müşahidəçilərin hamısının siyahısı tərtib olunub. Təbliğatın planı hazırlanır. Yanvarın 17-də təbliğata start veriləndə biz artıq hazır olacağıq. Böyük rayondur Neftçala, 41 məntəqəsi var. Kəndlərinin də sayı çoxdur. Bütün kəndlərinə gedəcəyəm və mümkün qədər  insanlarla çox görüşəcəyəm.