Moderator.az“Gündəm-Xəbər” qəzetinin bu günkü sayında “Hakimiyyətdaxili mövqe savaşı” sərlövhəli yazını təqdim edir.
Gözləntilərin əksinə olaraq iyunun 7-də reallaşan Yeni Azərbaycan Partiyasının 5-ci qurultayında prezident İlham Əliyevin namizədliyinin rəsmən irəli sürülməsi də hakim düşərgənin oktyabrdakı seçkilərə kiminlə gedəcəyi ilə bağlı cəmiyyətdə dolaşan ziddiyyətli fikirlərə sonadək aydınlıq gətirmədi.
Qurultaydan bir neçə gün sonra artıq YAP sədrinin müavini seçilmiş Azərbaycanın birinci xanımı Mehriban Əliyevanın namizədliyini dəstəkləyən bir neçə xırda partiyanın zühur etməsi, hətta təşəbbüs müəlliflərinin Prezident Administrasiyasına çağırılıb danlanması barədə yayılan xəbərlərə baxmayaraq məsələyə nöqtə qoyulmaması ondan xəbər verirdi ki, ya ortada rəsmi qərar olmasına baxmayaraq hakimiyyətin vahid namizədi məsələsində yenə də tərəddüdlər var, ya da kimlərsə sadəcə olaraq ictimai rəyi çaşdırmaqla bulanıq suda balıq tutmaq həvəsinə düşüblər.
Hər halda heç inandırıcı deyil ki, YAP öz ali orqanının qərarına hörmətsizlik edərək ölkə prezidentinin namizədliyini hətta Mehriban Əliyevanın xeyrinə olmuş olsa belə dəyişə. Maraqlı bir sual ortaya çıxır, görəsən Azərbaycanın birinci xanımının namizədliyini israrla irəli sürən qüvvələr sadəcə spekulyasiya ilə məşğul olaraq seçkiləröncəsi həssas dönmədə cəmiyyətin diqqətini özlərinə fokuslaşdırmaqla mövsümi populyarlıq qazanmaq istəyirlər, yoxsa doğrudan da ölkədə hakimiyyətin dəyişməməsi şərtilə kalanlararası qüvvələr nisbətinin hökmən dəyişməli olduğu qənaətinə gələn qüvvələr var? Yaxud bir halda ki, riyazi qanunauyğunluqlara görə toplananların yerini dəyişdikdə cəm dəyişmirsə, o zaman hakimiyyətin bir ailə üzvündən digərinə ötürülməsi nəyi dəyişə bilər? Məsələ burasındadır ki, gerçəkdən də son zamanlar cəmiyyətdə Mehriban Əliyevaya qarşı danılmaz hüsn-rəğbət yaranmağa başlayıb və rəhbəri olduğu fondun həyata keçirdiyi çoxşaxəli xoşməramlı layihələrin sorağı Azərbaycanın birinci xanımının reytinqini nəzərəçarpacaq dərəcədə artırıb, eyni zamanda artıq onun sonuncu qurultayda YAP sədrinin müavini statusuna yiyələnməsi isə ölkənin onsuz da qarmaqarışıq siyasi palitrasına yeni çalar qatmaqla prezidentliyə şanslı namizədlərin sırasını genişləndirmiş olub. Ancaq təbii ki, bütün bu üstün keyfiyyətlər heç də onun siyasi iddiada olması anlamına gəlmir və proqnozlaşdırmaq olar ki, onun ötən dövr ərzində qazandığı siyasi dividentlər qarşıdakı seçki marafonunda da yalnız İlham Əliyevin daha çox seçici səsi qazanmasına xərclənəcək. Hər halda məntiq bu cür nəticələr çıxarmağı diktə edir və bunun əksini təsəvvür etmək indiki halda yumşaq ifadə edilsə, sadəlövhlük olardı.
Ancaq eyni zamanda onu da etiraf etmək lazımdır ki, narazı elektoratın səslərinə güvənən müxalif düşərgədən fərqli olaraq istənilən halda indiki hakimiyyətin qalmasını istəyən qüvvələrin müəyyən kəsimində gerçəkdən də belə bir təsəvvür formalaşıb ki, iqtidarın bundan sonra da uzunömürlü olması üçün onun tamamilə “köhnə qvardiya”dan qurtulması və yeni qüvvələrin irəli çəkilməsi günün ən təxirəsalınmaz vəzifələrindən olmalıdır. Amma bu istəklərin reallaşması düşünüldüyü kimi də asan deyil və ciddi müqavimətlə müşayiət olunacağı bəllidir. Son zamanlar hakimiyyətdaxili ziddiyyətlərdən də asanlıqla görmək mümkündür ki, köhnə qvardiya hər vəchlə İlham Əliyevi islahatlardan çəkindirməyə çalışır və strateji dövlət postlarına Avropa,Amerika təhsilli yeni simaların gətirilməsinə aşkar qısqanclıq sərgilənir. Ancaq əminliklə iddia etmək olar ki, bu bir qarşısıalınmaz prosesdir və seçkilərdən sonra İlham Əliyev ləng də olsa yerli və beynəlxalq ictimaiyyətin çoxdan gözlədiyi islahatları dərinləşdirərək hakimiyyəti tamamilə yeni qüvvələrdən formalaşdıracaq.
Əlbəttə, “yeni qüvvələr” dedikdə heç də təhsil naziri Mikayıl Cabbarov, Dini Qurumlarla İş üzrə Dövlət Komitəsinin sədri Elşad İsgəndərov, Azərbaycan Prezidenti Yanında Strateji Araşdırmalar Mərkəzinin rəhbəri Fərhad Məmmədov kimi yaşı 40-adək olan cavan kadrların yüksək postlara gətirilməsi nəzərdə tutulmamalıdır. Bu gün yüksək vəzifələrdə olan, ancaq saraydaxili çəkişmələrdən mümkün qədər qaçmağı bacaran, hətta Heydər Əliyev dönəmindən üzü bəri mühüm postlara yiyələnmiş bəzi məmurları da yenilikçi qüvvələr kimi xarakterizə etmək olar. Burada diqqətçəkən məqam həm də ondan ibarətdir ki, yenilikçilik indiki məqamda həm də hər cür intriqalardan uzaq durmağı bacarmaq keyfiyyətini özündə ehtiva edir. Elə əslində islahatçıları bir-birini didən köhnə qvardiyanın üzvlərindən fərqləndirən xüsusiyyət onların hakimiyyətin monolitliyinə sarsıdıcı zərbə vuran bu kimi neqativ çəkişmələrdən uzaqda dayanmaları, ən azından buna çalışmalarıdır. Əlbəttə, unutmaq lazım deyil ki, hələ 10 il bundan qabaq İlham Əliyev prezidentlik kürsüsünə yiyələnəndə atasından qalma komanda ilə işləyəcəyini bəyan etmişdi və aradan keçən müddət ərzində o vədinə əməl edərək ramedilməz qvardiyanı nəzarətində saxladığını isbatlamış olub. Ona görə də sabah onun bu komandanın əksər üzvlərindən imtina etməsi heç də naxələflik kimi qiymətləndirilə bilməz. Çünki o atasının komandasına yeni dövrün tələblərinə uyğunlaşmaları üçün kifayət qədər böyük vaxt vermişdi və bu müddət ərzində onlar tamamilə yeni keyfiyyətlərlə ortaya çıxa bilərdilər.
Ancaq bəzi istisnalar da yox deyil və maliyyə naziri Samir Şərifovun timsalında köhnə qvardiyadan islahatçılığa qədər uzun yolu uğurla keçməyi bacarmış bir məmurun adını çəkməmək ədalətsizlik olardı. Həm Heydər Əliyevlə işləmiş, həm də İlham Əliyevin komandasının sadəcə bir üzvü olmaqla kifayətlənməyən Samir Şərifov qısa zaman ərzində dünyanın nəhəng maliyyə qurumlarından tutmuş dünya siyasətini müəyyənləşdirən beyin mərkəzlərinədək bir çox fərqli diapazonda özünü təsdiqləməyi bacararaq məmur həmkarlarından fərqli olaraq islahatçı, yenilikçi bir imic qazana bilib.
Hakimiyyətlərin öz mövcudluqlarını qoruyub saxlamaları üçün qohumluq əlaqələri də bütün dönəmlərdə və bütün xalqların tarixində həlledici önəm kəsb edib. Bu baxımdan prezidentin xalası oğlu, ədliyyə naziri Fikrət Məmmədovun, ekologiya və təbii sərvətlər naziri , Fikrət Məmmədovun bacısının əri Hüseynqulu Bağırovun personaları da göz önündə canlanır və ehtimal etmək olar ki, nəzəri baxımdan formalaşdırılacaq yeni komanda da onlar öz postlarını qoruyub saxlayacaqlar.
Yeri gəlmişkən, bu ilin əvvəllərində prezident İlham Əliyevlə qohum olmuş Nəqliyyat Nazirliyi “Azəryolservis” ASC-nin sədri Cavid Qurbanovu da unutmaq olmaz. Əksinə,digər qohumlardan fərqli olaraq onun üzərində xüsusi dayanmaq lazımdır. Nəzərə alsaq ki, o Heydər Əliyevin komandasına Ziya Məmmədovun çətiri altında daxil olmuşdusa, bu gün prezidentin qayınatası Arif Paşayevin bacısı qızıyla ailə qurması onun statusunu artırıb və indi o artıq nəinki faktiki “patron”undan, hətta bir çox adlı-sanlı nazirlərdən İlham Əliyevə mənəvi tellərlə daha yaxın olub. Təbii ki, yeni statusu bir çoxları üçün həzmedilən olmadığından mətbuatda mütəmadi olaraq “Azəryolservis” şefi haqqında neqativ fikirlər dövriyyəyə buraxılır, onun eyş-işrət aludəçisi olduğu, ölkənin ən çox korrupsiyaya uğramış qurumlarından birinə rəhbərlik etdiyi ictimai rəyə və təbii ki, ölkənin birinci şəxsinin diqqətinə təqdim edilir. Ancaq maraqlıdır ki, barəsində bu qədər “qara piar” xarakterli yazılar yazılmasına baxmayaraq bu günədək o heç kəsi məhkəməyə verməyib və əsassız tənqidə, böhtana, həm ictimai , həm də rəhbəri olduğu qurumun işgüzar nüfuzuna xələl gətirməyə hesablanmış bu kimi sifarişli cəhdlərə qarşı öz dözümlülüyü ilə seçilib. Bununla da “Azəryolservis” şefi bir tərəfdən prezident İlham Əliyevdən nümunə götürdüyünü ortaya qoymuş olub, eyni zamanda yeri gəldi-gəlmədi tənqidi medianı məhkəmələrə verən məmur həmkarlarına da nümunə olacaq davranış sərgiləyib. Ancaq onu da etiraf etmək lazımdır ki, son zamanlar ciddi mətbuatda ona qarşı tənqidlər qismən azalmağa başlayıb. Görünür, “Azəryolsevis” şefini hədəfə götürənlər artıq təkcə onun deyil, həm də prezidentin qəzəbinə gələ biləcəklərindən ehtiyatlanaraq sifarişli yazılara bir qədər ara vermək qərarına gəliblər. Çünki artıq o istər-istəməz İlham Əliyevin komandasının ən etibarlı üzvlərindən birinə çevrilib. Digər tərəfdən, Cavid Qurbanovun köklü nəsildən olması və təkcə dağ-aran Qarabağda deyil, bütövlükdə ölkənin Qərb bölgəsində böyük nüfuza malik olması da onun formalaşacaq yeni komandada cəlbediciliyini artıran faktorlardır. Nəzərə almaq lazımdır ki, hakimiyyət son zamanlar regional amillərə daha çox üstünlük verir və hər regionun nüfuzlu adamlarını öz ətrafında cəmləşdirir. Bu baxımdan böyük bir coğrafiyada İlham Əliyevə hüsn-rəğbət bəslənməsi üçün hər cür imkanlara sahib Cavid Qurbanova formalaşacaq gələcək komandada “stavka” edilməsi də başadüşülən olardı.
Əlbəttə, yuxarıda qeyd edilənlər ölkənin mövcud siyasi palitrasından çıxan nəticələri subyektiv mülahizələrlə təhlil etməyə çalışan müəllifin ehtimalları, proqnozlarıdır. Sabah nəyin necə olacağını müəyyənləşdirmək, indidən münəccimlik edərək uzağagedən nəticələr çıxarmaq yersizdir. Hələlik iqtidarlı-müxalifətli bütün ölkə seçkilərə köklənib və bu gün nə köhnə qvardiyadan imtina, nə yeni formalaşdırılacaq komandada kimlərin yer alacağı məsələsi o qədər də aktual deyil. Bu günün ən aktual məsələsi prezident kürsüsünün sahibinin müəyyənləşdirilməsidir. Portfellərin bölüşdürülməsi isə o qədər də çətin deyil...
Siyasət şöbəsi
