Söhbətimizə şəhidimizin anası Ülviyyə xanım qoşulur:

- Ülvi zəng vuranda çətin nəfəs alırdı. Dedim ki, Ülvi, nə olub? Dedi ki, “ana, sözümü kəsmə. Səni görməkdən ötrü ölürəm. Haqqını halal elə”. Bir də kəlmeyi-şəhadətini dedi. Mən sonra bildim ki, sən demə Ülvi yaralı olduğu üçün dostlarından xahiş edib ki, son dəfə zəng vurub mənim səsimi eşitsin. Ülvi maşınla yaralı və şəhidlərimizi döyüş bölgəsindən çıxararkən yolda maşınları dörd erməni tərəfindən puskuya düşüb. Atışma zamanı Ülvi erməni əsgərlərdən birini öldürüb, üçü isə qaçıb. Ülvinin əsgər yoldaşlarından da biri şəhid olub, üç nəfəri isə yaralanıb. Ülvi özü böyründən ağır güllə yarası alıb. 

Şəhidimizin anası deyir ki, Ülvi çox şən uşaq olub, rəqs etməyi sevirmiş və hətta istədiyi qız da varmış:

- Ülvi çox gözəl rəqs edirdi. Toylarda oynayırdı. Evə gələndə də oynayırdı və deyirdi ki, ana, görəcəksən toyumda necə oynayacam. Sevdiyi qız var idi, həmişə zəng vurub onu soruşurdu, əsgərlikdən sonra qıza elçi gedəcəkdim, amma qismət olmadı. (Ağlayır)

Şəhidimizin  ana nənəsi Zöhrə xanım danışır:

- Ülvi böyük qızımın oğludur, əziz nəvələrimdən biridir. Çox zirək uşaq idi. Onun şəhid olması xəbərini dayısına xəbər vermişdilər. Mənə də yaralı olduğunu dedilər. Amma qızımgilə gələndə gördüm ki, millət onlardadır. Xəstə olduğum üçün mənə deməmişdilər. (Ağlayır)

- Mən oğlumla bir yerdə qalıram. Ülvi gözümün qabağında, qucağımda böyüyüb. Onun kimi qəhrəman oğullarımızın hesabına torpaqlarımız işğaldan azad olundu. Allah cəmi şəhidlərimizə rəhmət eləsin. 

Anası Ülvinin şeir yazdığını deyir və onun indi də evdə əlyazmalarının olduğunu bildirir. Ülvi şeirlərinin birində yazır:

“Varlının balası kefdə-damaqda,

Kasıbın balası, üzün ağ olsun.

Deyirlər get vuruş, sən Qarabağda,

Öləndə desinlər, vətən sağ olsun...”

Şəhidimizin ədəbiyyat müəllimi Nuranə xanım hələ 8-ci sinifdə inşa yazdıran zaman Ülvinin onunla dialoqunu hələ də unutmadığını deyir:

- Bir gün şagirdlərə “Ana vətən” mövzusunda inşa yazmağı tapşırdım. Ülvinin yazmadığını gördüyüm üçün Rəhimov, dəftər-qələmin hanı?-deyə ondan soruşdum. Ülvi nə demək istədiyimi anlayıb dərhal ayağa qalxdı və cavabında, “Nuranə müəllimə, mən anamı da, vətənimi də çox sevirəm, lazım gəlsə, qələmim olmasa belə qanımla bu inşanı yazaram”-dedi. İndi doğrudan da Ülvi öz sözünü tutdu. Ana vətənə olan sevgisini qanıyla yazdı. Şəhid olaraq həyatının ən mükəmməl inşasını yazdı. 

- Məni məktəbə həmişə Ülvi aparırdı. Deyirdi ki, başını aşağı sal get, heç yerə baxma. Evdə yatmışdım və yuxuda oyananda gördüm ki, anam ağlayır, dedilər ki, Ülvi şəhid olub. Onda çox pis oldum. Mən Ülvisiz çox darıxıram. (Kövrəlir)

Şəhidimizin ailəsinin yaşadığı evin şəraitsizliyi gözümüzdən yayınmadı. Valideynləri deyir ki, evləri qəzalı vəziyyətdədir və oturduğumuz stol-stulu da Ülvi şəhid olandan sonra imkanı olan şəxslər verib ki, qonaqlar otursun. Atası fəhləçiliklə evi dolandırdığını bildirir. Şəhidimizin anası isə məktəbdə xadimə işləyir. Biz də şəhidimizin ata evinin otaq-otaq gəzib gördüyümüz ürək açmayan mənzərənin fotolarını çəkdik. Ümid edirik ki, aidiyyatı qurumlar şəhidimizin mənzil şəraitini yaxşılaşdırmaq üçün müəyyən addımlar atacaqlar.