Tanıdığım ən istedadlı gənc aktrisalardandır. Uzun müddətdir ki, serial və kino cameəsində biri-birindən maraqlı obrazlar yaratsa da onu tamaşlarındakı obrazı ilə daha çox qəbul edirəm. Çünki teatr canlı sənət növüdür və burda insanı aldatmaq müşkül məsələdir. 

Moderator.az-ın qonağı Bakı Bələdiyyə Teatrının aktrisası Zülfiyyə Qurbanovadır. Onunla müsahibəmizə tarixi qələbəmizdən başladıq.  

- Bu qələbəni təkcə mən yox bütün Azərbaycan xalqı gözləyirdi. İllərdir yolunu səbirsizliklə gözlədiyimiz qələbəyə 44 günə nail olduq. Uzun müddətdir ki, bu günün xəyalını qurmuşuq. Noyabrın 10-da tarixi qələbə ilə  bütün Azərbaycan xalqı sevincə qərq oldu. Qürurlandıq, xoşbəxt olduq, fərəhləndik, sevindik. O gün ürəyimiz sinəmizə sığmadı. Torpaqlarımız işağldan azad olunduğu gün səhərə qədər yatmadım. Həm sevinc, həm də kədər yaşadım. Çünki bu torpaqları igidlərimizin qanı bahasına əldə etdik. Hər şəhid xəbəri alanda elə bilirdim ki,  ailə üzvlərimdən kimisə itirirəm. Bu hissləri çox ağır şəkildə yaşadım. Özümü bir anlıq şəhid analarının yerinə qoyurdum. Onların hansı hissləri keçirdiklərini təsəvvür edirdim. Kaş ki, dünyasını dəyişən igidlərimiz Qarabağın azad olunduğu günü görərdi... İçimdə qəribə bir kövrəklik var. I və II Qarabağ savaşında dünyasını dəyişən bütün şəhidlərə allah rəhmət etsin. Yaralılarımıza, Qazilərimizə Allahdan şəfa diləyirəm. Yaxşı ki, analarımız belə mərd   oğullar yetişdirib.

- Nəslimizin çoxu I Qarabağ müharibəsində döyüşmüşdü. Hətta xalam uşaqları da Qazi olmuşdular.  II Qarabağ müharibəsində isə dayımın 2 oğlu ön cəbhədə döyüşürdü. Onlar kəşfiyyatçı idilər, hətta 2 dəfə yaralandılar. Buna baxmayaraq yarası sağalmamış yenidən döyüşə qatılmışdılar. Allah döyüşən bütün igidlərimizə can sağlığı versin. Sağ-salamat ailələrinin yanına geri dönsünlər.

 

- Bu barədə danışmaq mənə o qədər ağırdı ki... Mən sözdə ana itirdim. Ancaq həqiqətdə yaxşı xala, yaxşı dayı, gözəl ata və nəhayət mükəmməl anadan məhrum oldum. Ana adı altında dünyada bağ qura biləcəyim hər kəsi itirdim. Hərdən düşünürəm ki, anam insanlarla aramda sevgi bağı rolunu oynayıb. Onun ölümündən sonra mən daxilən çox dəyişdim. 

- Həmin müddətdə bir çox şeyə şahid oldum. Dost kimi görünüb əslində dostluğa heç bir aidiyyatı olmayan insanların iç üzünü gördüm. Onlar gözümdə kələm kimi lay-lay açılmağa başladılar. Mən onları soydum. Hər dəfə  soyanda bir başqa insanı tanıdım. Sanki gözümün qarşısında əsil simaları açıldı. Əvvəllər belə hadisələrlə rastlaşanda çox qırılırdım və inciyirdim. Artıq bu da insanı incitmir. Çünki Zülfiyyə soyuqqanlı insan olmağa başlayıb. Əvvəl dostlarım arasında “təcili yardım” rolunu oynayırdım. Kimin nə problemi vardısa birinci harayına mən qaçırdım. İndi  elə deyiləm. Anamın ölümü məni tamamən dəyişdi. Kaş ki, ölüm görmədən belə dəyişə bilsəydim. Demək ki, bu mümkün deyilmiş. İnsanın başı daşdan daşa dəyməlidir ki, ondan dərs çıxarsın. Bir sözlə mən əvvəlki Zülfiyyə deyiləm. Heç vaxt da olmayacam. İnsanlara yanma hissim azalıb. Anam Martın 2-si dünyasını dəyişib, o gündən bu yana hadisələrə biganə yanaşıram. Yeganə yandığım şey müharibə zamanı ölən şəhidlərimizdir. Dünyada bu qədər hadisə baş verir, nə virus, nə də başqa bir şey mənə təsir etmir. Ölüm dünyada hər şeyin pik nöqtəsidir.

- İndi özümü yaxşı hiss edirəm. Həyat hadisələrə olan münasibətimi dəyişdi və bu həmişə belə qalacaq. Hərdən elə düşünürəm ki, içimdə  başqa birinin ürəyi döyünür. Ümumiyyətlə hər zaman nəyisə itirməkdən qorxmuşam. Uşaq yaşlarımda bacımla anamın nəfəsini dinləyirdik. Deyirdik ki, birdən nəfəsi gəlməz və biz onu itirərik. Anam öldüyü gün insanları itirmək qorxusundan uzaqlaşdım. Artıq heç nəyi itirməkdən qorxmuram. Anam öldüyü gün mən itirmək qorxusuna qalib gəldim. Mənim üçün ondan o tərəfi yoxdur. Yəni  anama o qədər bağlı idim. 

- Koronavirus bütün sahələrə olduğu kimi mədəniyyətə də təsirsiz ötüşmədi. Bilirsiniz ki, pandemiyada dönəmində teatrlarımız faəliyyətini dondurdu. Buna baxmayaraq  çalışdığım Bakı Bələdiyyə Teatrının yaradıcı heyəti tamaşa hazırlamasa da mütəmadi olaraq öz üzərlərində işləyir, yaradıcılıqla məşğul olurlar.  

Ötən mövsüm Xəzər televiziyasında yayımlanan “Ata ocağı” serialında  obrazım bitdi. Hazırda isə ARB  telekanalında yayımlanan, Vüsal Məmmədovun rejissorluq etdiyi “Uçurum” serialında İlahə rolu ilə tamaşaçıların qarşısındayam.  Yəni yaradıcılıq fəaliyyətim dayanmayıb. Ümid edirəm ki, yaxın zamanlarda koronavirusun vaksini tapılar və digər layihələrimizlə də yolumuza davam edərik. 

  

- Çox istərdim ki, I Qarabağ hadisələrini özündə əks etdirən filmlərimiz çoxluq təşkil etsin. Hadisələr onsuz da hər iki döyüşdə çox da köhnəlməyib. Əslində hər iki döyüşdən  yaxşı ssnerilər yazıla, gözəl filmlər çəkilə bilər. Hər iki döyüşdə Qazilərimizin, igidlərimizin mərdliyi, şəhidlərimizin şücaəti haqında səınədli, bədii filmlərə həqiqətən ehtiyac var. Mən də bir aktrisa kimi öhdəmə düşən işi görməyə hazıram. Tam səmimi desək bu baxımdan bir az səhlənkarlıq da var. Bu mövzuda ortaya gözəl işlər qoymaq olar. Mən də istəyirəm Qarabağ döyüşlərini özündə əks etdirən filmlərimizin sayı çox olsun.