Dünyada bir az fərqli olsa da, Azərbaycanda həyat çoxları üçün bir mübarizədir.  Daha yüksək vəzifə, daha böyük məbləğdə qazanc,  daha böyük mülklərə sahib olmaq, daha çox insanı özündən asılı saxlamaq, özünə və övladına ev-eşik qurmaq, əksəriyyətinin  isə gündəlik çörək pulu qazanmaq və sair uğrunda mübarizəsi. Bu qaydasız və ədalətsiz  mübarizədə bəzən dayanmağa, ətrafa baxmağa, yaxınlarının,  dostlarının, dünyanın, insanların, ətraf mühitin nə qədər gözəl olduğunu dərk etməyə belə vaxt tapılmır. Bəziləri həyatının sonuna kimi belə yaşayır, bəziləri müəyyən yaşda ayılır və həyatını dəyişməyə çalışır. 

Mən 41 yaşımda dayanmağa çalışdım. Ailəmə, uşaqlarıma və qohumlarıma daha çox vaxt ayırmaq üçün məzuniyyətsiz, daim gücləndirilmiş iş rejimində işlədiyim Polislə xudahafizləşərək yeni həyata başlamağa qərar verdim. İlk 7 il beynəlxalq təşkilatda, daha sonra hüquq müdafiəçisi kimi yaratdığım QHT-də fəaliyyət göstərdim. Təbii, çətinliklər də çox oldu. Bəzən suda boğulmaq üzrə olan insanın həyatı qədər ağır günlər yaşadım.  

Hüquq müdafiəçisi kimi  fəaliyyətim çox uğurlu oldu, yüzlərlə cinayət qurbanları olan insanları müəyyən etdik, onlara hüquqi yardım göstərdik. Azərbaycanın ən böyük QHT-nə çevrildik. 

Lakin 53 yaşımda həyatım yenidən dəyişdi və bu gün 60 yaşın tamamında qürbətdəyəm, bu yaşın tələbləri fərqlidir və sanki günlər daha sürətli getməyə başlayıb. 

Həftəiçi hər gün 8 saat işləsəm də mühacirətdə yaşayan həmvətənlərimizin məlumatlandırılması üçün çoxlu sulları cavablandırır və ya maarifləndirmə baxımından aktul olan mövzulardan bəhs edən yazılar yazıram, lakin ehtiyacın daha çox vaxtın isə az olduğunu görürəm. 

Şənbə- bazar daha şox nəvələrimlə vaxt keçirirəm, onlarla bağa gedirəm, orda bizi əhatə edən təbii gözəlliklərdən, təbiətdən zövq alıram, ağaclara, çiçəklərə sevərək qulluq edirəm və bunu uşaqlara da öyrətməyə calışıram, amma günlərin tez bitməsi buna maneə olur.

Ən yaxşı geyimimi ailəmlə birlikdə olanda geyinmək, ən dadlı yeməkləri onlarla birlikdə yemək, nəyisə  ertələməməyə, ehtiyac hiss etdiyim işləri həmən anda həll etməyə, bacı-qardaşınla, dostlarınla daha tez-tez danışmaq, ailələrində kiminsə diqqətdən kənarda qalmasına imkan verməmək cəhdlərı də vaxt qıtlığından həmişə alınmır.  

Uzaqda olduğumdan valideyinlərimin və rəhmətə gedən ailə üzvlərimin  məzarlarını  ziyarət edə bilmədiyimdən çox üzülürəm. Azərbaycana gəlmək qismət olsa, ilk olaraq  onlara baş çəkər və onlar üçün necə darıxdığımı deyər, ən azı hər həftə sonu onları ziyarət edərdim. Onlar da  təbii ki mənim 60 yaşımı təbrik edər,  həyatda olduğuma, ailəm və uşaqlarımla çox mehriban və rahat yaşadığıma çox sevinərdilər, amma əl çatmır.

Ömür yəqin ki, ümid etdiyimiz qədər  uzun deyil. Ona görə də 60 yaşdan sonra hər səhər yuxudan oyananda Yaradana şükür etmək və bu günün xüsusi olduğunu, hər günün, hər saatın, hər dəqiqənin, hər aldığımız nəfəsin bizə hədiyyə olduğunu və hətta sonuncu olmaq ehtimalını unutmaq olmaz...