Gələn gedəcək. O gəlmişdi, yoluna vardı və getdi. Nə mal-mülk, nə cah cəlal, nə haqq etdiyi prezidentlik səltənəti onun sufi könlünü bulandırmadı, əbədi eşq qaynağı olan ilahi feyzdən bir an aralı salmadı. Ucaldıqca sadələşdi. Sadələşdikcə gözümüzdə ucaldı. Pul-para, sərvət, kürsü əldə edəndə o qədər meylini dəyişən gördük ki... O dəyşmədi. Zənginliyi də, yoxsulluğu da ilahi təqdirdən qəbul etdi. Hakimiyyət güdükçüsü olmadı, xalqa xidmətkar olmaqdan məmnunluq duydu. Rüşvətdən, korrupsiyadan uzaq, içi sevgi zənginliyi ilə dolub-daşan bir həyat yaşadı.
Getməyə gəldiyini bildiyindən, ötəri
dünyanın əsiri olmadı, getməyin şərəfli yolçusu, yolbayı oldu. Hər kəsi zatən
bəyzadə görmək istədi, hər kəsə fərq qoymadan bəy dedi. Təbriz soraqlı
“Qaragilə” oxudu, şəsti əyməyən bəy havası oynadı, türk tarixinin ağrı-acısını
yaşadan Sakarya şerini dilində əzbər etdi. Təkəbbür göstərmədi. Hər kəs onu
insan yaraşığı təvazönünn, alicənablığın, mülayim təbiətin timsalında gördü.
Dostları candan sevdi. Dostluğa, insanlığa xilaf çıxanları zamanın ixtiyarına
buraxdı. Üstünə gələnləri, onu daşlayanları, kommunistini, kommunist xislətli
yapçısını, arxadan xəncər vuranları, üzünə çamur atanları, onu siyasi
rəqiblərinə satanları, dönükləri nehrə dünyamızın içində əritdi. Yağı yağ, ayranı
ayran oldu.
Üç rəngli bayraq tutan əl nə gözəl! Vətən
himninin səsləndirən dill nə gözəl!
İmanı, birliyi, həmrəyliyi, nizamı, qüdrəti olan el nə gözəl! Bayrağa
sarıldı bayraqdar oldu, milyonların dilində himnin səslənməsindən qürur duydu.
Sovet müstəmləkəsinə el birliyini görg etdi. Siyasət hiylədir, kələkdir,
hakimiyyəti qorumaqdır deyə çılız düşünənlərə, siyasət xalqı ilə birgə xoşbəxt
olmaq, millətini millətlər içində ucaltmaq, vilayatə sahib olmaq,
yerlibazlığın, regionçuluğun kökünü kəsmək, bütöv Azərbaycan eşqi ilə
yaşamaqdır ideyasını anlatdı.
Aşiqin ən böyük kamalı, ən böyük xoşbəxtliyi
məşuquna qovuşub, fənaya uğramaqdır. O, məşuquna sarıldı və Allah dərgahının ən
məhrəm guşəsində öz əbədiyyətinə
qovuşdu. Məkanın cənnət olsun bəy.
Göy
adamı
Əlsiz, ayaqsız,
əllərin, ayaqların yetmədiyi
göylərin pak, müqəddəs qoynunda
nəcib,
xeyirxah bir ruh dolaşmada.
“Orda bir
yol var uzaqlarda”
göynərtili
soraqlarla,
haqqa
sadiq, can sirdaşım,
mövlam
mənim
haqq evinə
qovuşmada.
Qovuşmadadır
könül yarın
bağçasına,
Çiçək-çiçək
ulduz göylər
gəl-gəl
deyir, qucaq açır,
qərib
yollar yolçusuna.
Gəl-gəl
deyir,
Tanrı üzlü
mavi göylər,
Get, yolun
açıq olsun,
gör nə
zamandır
göylər
sənin yolunu gözlər.
Yolunu
gözlər,
göy üzü,
intəhasızlıqlar,
Gözlər səni
yer üzündən
incik
düşən,
məsum,
yalqız ruhlar.
Get, qonağı
ol,
saqisi
mələklər olan
ay-ulduzla
bəzənmiş
məclislərin,
Allah
hüzurundadır məqamı
nəfsi
təmiz, müqəddəslərin.
Sarmış
buludları
qulac-qulac
qollarına,
Yer adamı
olammadın,
bəy
əfəndim,
salam olsun
sənin
haqq
nurundan şölə saçan
yollarına.
Yerdə
pisliklər, yamanlıqlar çox.
yer keçib
naşı əllərə,
yerdə allah
bəndəsinə aman yox.
Aman yoxdur
yerdə,
yer
qurduna, çay balığına,
Satılır yer
bazarında insan
itdən ucuz
bahalığına.
Yer,
quyruğu uzun dünyanı
pardaqlayıb,
sökənlərin,
Yerdə sənin
nə işin,
mələklər
ağuşudur yeri,
tərəzisi
düz çəkən kişilərin.
Ələyəcək
ələyində
yaxşını,
yamanı,
iynəsi
gözündən əyri sapları
keçirən
fələklər,
Qəm yemə,
bəy əfəndim,
xoş müjdəni,
səndən
əvvəl yetirər göylərə
xeyr-şər
dəftərini
yazan
mələklər.
Necədir,
bəy əfəndim,
zamana
buraxıb hər işi,
zamansızlaşmaq,
Əl götürüb
faniliklərdən,
qəm
nəğməsini
küləklər
pıçıldayan
uca
göylərdə
əbədi
kamansızlaşma?
Necədir,
hər yaranışın son mənzili,
o uca
göylərin halı,
Yermi,
göymü yaxşı,
Yoxsa, bir
aldanışdır
insanın
göylərə can atan
şirin
xəyalı?
Cənnət
qoxulu çiçəklər
ruha qida
verirmi orada,
Dan şəfəqli
səhərlər
çiçəklər
üstünə
təzə-tər
şehin sərirmi orada?
Varmı oralarda
bölgüsü aparılan
ağlar,
qaralar,
Sızıldarmı
yenə
sinənə dağı
çəkilən
sağalmaz
yaralar?
Səsi batmış
Təbriz
necə
görünür oradan,
Şuşaya əlin
şatırmı,
Söylə göy
adamı,
göylər
sənin ürəyinə yatırmı?
Ürəyinə
yatırmı ruhunun
səmalarında
pərvaz etdiyi
mas-mavi
göy qübbələr,
Yaraşırmı
sənə
Tanrıdan
boyuna biçilmiş
ulduz
düyməli, səmavi cübbələr.
Necə
qarşıladı səni
könül
həmdəmlərin,
azadlıq
carçısı, nazlı mələklər,
Üzündən
utandımı sənin
qara
bəxtimizə
tasın quran
fələklər?
Yaşıl
işartılı nişanələr qoyulubmu,
yolunu
getməyə zülmətlərin,
İxtiyarı
zalımlar əlində deyil ki,
yerdə hər
tikəsinə
tələ
qurulan ilahi nemətlərin?
Nizamı necə
qurulub
göylər
səltənətinin,
orada ay,
ulduz işinə qarışmır ki,
Yaşamır ki,
göylər yer rəzalətini,
Haqqı
yeyilən haqsızlıqla
barışmır
ki?
Sağ, sol,
yolun o üzü, bu üzü varmı,
Kəsir
burada əyri düzü,
kişi olmaq,
düzü demək
orada işə
yarayırmı?
Göy üzü
təmiz ayna kimi,
ləkə
götürməz,
Alar
sevdiklərini qoynuna,
göy üzündən
onu, ötürməz.
Arındırar
mavi göy sularda,
Heyran
qalar paklığına onun
öz suyunda
çimizdirdiyi sular da.
“Xoş
gəldin” deyər ona
göylər
yaraşığı ruh pərilər,
Aman allah,
nə xoşbəxtlik,
göy
çadırlar içində sənə
laylasını
mələklər oxuyan
bir yer
sərilə.
Qapısı
taybatay açıla üzünə
özgür
aləmlərin,
Heyranı
olasan
köksü
azadlıq eşqi ilə
əbədi
döyünənlərin.
Hər gecən
ayrı bir gecə ola,
Ala səni
qoynuna
ay, ulduz
gözəllər,
Ax necə
olar”¦
Şikəstə,
“Qara gilə” oxuya sənə
səhərlərə
açılan qara gecələr,
Uyu
qardaşım, uyu,
ora bir
səadət bağçası,
Yetər
inşallah hər arzun yerinə,
ruhun
yalnız orda dincələr
Nurəddin İsmayıl