Öncə onu qeyd edim ki, Saleh Bağırov bu cümlələri elə xüsusi halınan, hərəkətlərinən və səs tonuynan deyirdi ki, elə bil bəşər tarixində ən nifrət etdiyi adamdan danışırdı. Bilmirəm, bəlkə həqiqətən belədir. Bəlkə həqiqətən Saleh Bağırov Ağaməhəmməd şah Qacara  vətənimizin işğalında alət olan, əhalimizə qarşı bütün murdarlıqları edən Sarkisyandan, Balayandan və başqa yanlardan daha çox nifrət edir. Bəlkə həqiqətən Saleh Bağırovun milli təfəkkürünə və  maraqlarına görə ən çox nifrət ediləsi adam Ağaməhəmməd şah Qacardı olmalıdı?! Nə isə keçək mətləbə. 

İTV-nin aparıcısı Saleh Bağırov demiş həqiqətən “burda incə dramatik məqamlar var”. Bu dramatik məqamların birincisi odur ki, Saleh Bağırov tarixi, xüsusi ilə Ağaməhəmməd şah Qaqcarı tarixdən yox Səməd Vurğunun dövrün reallıqlarına boyun əyərək və quruluşun simasızlaşdırma tələblərinə yenik düşərək  yazdığı “Vaqif” dramından öyrənib. İkincisi odur ki, Saleh Bağırov  ya Azərbaycan tarixini bilmədiyi halda bu tarixdən belə nifrətlə danışırdı, ya tarixi bilirdisə deməli o zaman Saleh Bağırovda tariximizə və milli kimliyimizə çox güclü nifrət olduğundan belə danışırdı, ya da yuxarıda dediyimiz iki haldan heç biri deyilsə o zaman Saleh Bağırovda  milli təfəkkürün, dövlətçilik şüurunun və vətənsevərlik hissinin olmadığı ortaya çıxır. Üçüncü dramatik məqam odur ki, cəmiyyətimiz bütün günü Saleh Bağırovların apardığı təbliğatın təsirində olduğu halda, bizdə dövlətçilik şüuru hardan yaranacaq, milli təfəkkür necə formalaşacaq. 

Saleh Bağırovun bu sözləri təbii ki, mənə çox təsir etdi. Düşündüm ki, jurnalisti, cəmiyyətə təsir etmək imkanı yaradılan insanı, cəmiyyətin formalaşmasında böyük pay sahibi olan aparıcısı tarixinə belə  anormal yanaşırsa, cəmiyyəti öz tarixinə belə nifrət və ikrahla yanaşmağa yönəldirsə daha bizə düşmən nə lazım!

Gələk “Bu şəhərdə”nin Ağaməhəmməd şah Qacarla bağlı səhnəciyinə. İlk öncə onu deyim ki, səhnəciyin yazarı Müşfiq Abbasov tamaşanın sonunda görmə qabiliyyətini itirmiş bir eloğlumuzun İlham Zəkiyevin uğurundan danışaraq qeyd etdi ki, bu eloğlumuz sübut etdi “əsas hansısa orqanın olması deyil, əsas əqidədi”. Mənə də çox maraqlı gəldi ki, görən bəşər tarixində çox az xalqa nəsib olan şərəfli tariximizi, başqalarının min bir yolla özünə çıxmaq istədiyi böyük şəxsiyyətlərimizi, dövlətçilik tariximizdə böyük xidmətləri və rolu olan insanlarımızı məsxərəyə qoyan, aşağılayan, onlara cəmiyyətdə nifrət aşılayan Müşfiq Abbasovun əqidəsi nədir?! (Ola bilər ki, Müşfiq Abbasov  demiş insan  görmə və eşitmə qabiliyyətini, yaxudda hansısa orqanını istirsin, bu heç də son deyil. Amma öyrənmək, araşdırmaq, duymaq və ya sevmək hisslərini itirmək isə  məncə son olmasa da sona yaxınlaşmaq deməkdi.) Bu mənə çox maraqlıdı görən Müşfiq Abbasovu belə aşağı səviyyəli səhnəciklər yazmağa vadar edən nədi? Görən Müşfiq Abbasov sələflərini, Azərbaycan ədəbiyyatını-elə Müşfiq Abbasovun toxunduğu mövzulara toxunan Cəlil Məmmədquluzadəni, Cəfər Cabbarlını, Hüseyn Cavidi, lap elə İlyas Əfəndiyevi oxuyubmu? Oxuyub və ona çox faydalı olubsa onda niyə belə aşağı səviyyəli şeylər yazır, yox əgər oxuyub, amma heç bir dəyişiklik yaranmayıbsa onda yaratdığı obrazlarla Müşfiq Abbasovun nə fərqi var. Özü oxuduqlarından təsirlənib dəyişməyibsə, onun yazdığı səhnəciyə baxan dəyişəcək? Məncə Müşfiq Abbasov bacarıqsız və qabiliyyətsiz adam deyil. Amma bu bacarıq və qabiliyyətini tarixdə izi qalmayacaq tərzdə çox yararsız, faydasız, zərərli yöndə işlədir, eyni zamanda bütün bu bacarıq, qabiliyyət və enerjisini çox ucuz qiymətə satır. Halbu ki, məncə Müşfiq Abbasov bu bacarığını və enerjisini mənfi tip qadın hallarını, düşüncəsini və yaşamını qələmə almağa (elm sübut edib ki, bir işlə çox məşğul olmaq insanın psixologiyasını dəyişir və o işə uyğun hala salır) sərf edincə, daha ciddi obrazlar yaratmağa sərf etsəydi millətimiz üçün də, dövlətimiz üçün də, elə Müşfiq Abbasovun özü üçün də daha faydalı olardı. 

Eyni sözləri “Bu şəhərdə”nin aktyorları haqqında da demək olar. Mənim qənaətimə görə istər Rəfael İsgəndərov və istərsə də Coşqun Rəhimov  bacarıqsız deyillər. Ancaq onu deyə bilərəm ki, şöhrət xatirinə, mənsəb xatirinə və ya pul qazanmaq xatirinə ( ola bilər ki, tamam başqa səbəblər var) hər aşağı səviyyəli səhnəciyi oynaması onları bitirir. Bəlkə də bitirmir, elə bacarıqları, səviyyələri bu qədərdi, deyə bilmərəm. Onu bilirəm ki, məhşur bir söz var, deyir “filankəsin başmağın geysəndə yerişin yeriyə bilməsən”. İndi də mənə elə gəlir yəqin Rəfael İsgəndərov və Coşqun Rəhimov Sidqi Ruhullanın və Ələsgər Ələkbərovun səhnə paltarını geyinməklə böyük aktyor və böyük şəxsiyyət olmağın mümkün olmadığını bilirlər.  

Bütün bunlara yekun vuraraq demək istərdim ki, istər aparıcının, istər yazarın və istərsə də aktyorların tariximizə, dövlətçiliyimizə belə koravəhm, araşdırmadan, öyrənmədən yanaşmaları çox acınacaqlı haldır. Yuxarıda da qeyd etdiyim kimi ya bu adamlarda tariximiz, dövlətçiliyimiz və millətimiz haqda heç bir bilgi yoxdur, yəni tariximizə, dövlətçiliyimizə və millətimizə savadsızca yanaşırlar, ya bilgi varsa bu bilginin hesabına çox böyük nifrətləri var, ya da bilgi də var, nifrət də yoxdu, amma bununla yanaşı milli təfəkkür, dövlətçilik şüuru və vətənsevərlik hissi də yoxdu. Burda isə məhşur bir söz yadıma düşdü. “İnsan yemədiyi xörəyin dadını bilməz!” 

                                                    Bünyamin Qəmbərli