Xalq artisti Siyavuş Aslanın oğlu Eldar Aslanın Moderator.Az-a müsahibəsini təqdim edirik:

- Bilmirəm bu faktı hansı monitorinqə əsaslanıb deyirsiz, amma mən də çoxlu sayda jurnalistlər müraciət ediblər, bütün suallarına da cavab vermişəm. Nadir hallarda olub ki, müsahibədən imtina etmişəm.

- Ola bilər ki,  səfərdə, yolda olmuşam, sualları cavablandırmaq imkanım olmayıb. Bəzən də olurdu ki, jurnalistlər dərin ailə münasibətlərindən həssas suallar verirdi, mən də onların tam açıqlamasını verməkdən imtina edirdim. Hər şeyi də açıb, qabartmaq, üzə çıxartmaq düzgün deyil. Siyavuş müəllimlə Ofeliya xanım hər ikisi sənət üçün çalışıb, xalqın sevgi və rəğbətini qazanıb.

- Bu suala cavab vermək elə də asan deyil. İlk növbədə təbii ki, ona ata gözü ilə baxmışam. O həqiqətən də insanlığı ilə məni heyrətləndirirdi. Fəxredici baxışlarım olub ona kənardan. Yaxşı ki, qürur hissi ilə o anları yaşamışam.

- Bəli, doğrudur. Siyavuş müəllimin dramatik xarizması var idi. Həyatda da çox dramatik insan idi. Ümumiyyətlə evdə biz onu üzünün güldüyün görməzdik. Nadir hallarda xatirimdə qalıb ki, bu insan deyib-gülsün. O çoxşaxəli aktyor idi, bir çox sənət əsərlərində özünü göstərə bilərdi. Sadəcə olaraq səhnəyə ilk addımından  komediyanı seçdi və xalq da onu komik rollarla tanıyıb sevdi. Onun komediyası da qeyri-adi idi. Bu insan ciddi bir söz deyib də insanı güldürə bilirdi. Müəyyən dramatik əsərlərdə oynamışdı, amma yenə də çox az idi. Onu da deyim ki, atam daim yeni sənət axtarışlarında idi, özünü, gücünü maksimum səhnə üçün xərcləyirdi. Məqsədyönlü biri idi.

- Bir övlad kimi mən atamla nəfəs alırdım, onu çox istəyirdim. Ona görə də sağlığında yanında olub, bağrıma basıb, qucaqlayıb öpüb və gözüm ilə görmək istəyərdim onu. O ki, qaldı hansı sözü demək istərdim..? O qədər sözlər var ki.. Hamısını deyərdim.

- O illərdə mən Rusiyada çalışırdım, ona görə də mütəmaddi olaraq telefonla danışırdıq. Vəfat etməzdən öncə də danışmışdıq. Gecə yarısı atamın ölüm xəbərini eşitdim. O dəqiqə də mən Bakıya gəlməyə çalışdım, amma bileti ala bilmədiyim üçün dəfn mərasiminə çata bilmədim.

- Xeyr, elə bir vəsiyyəti yox idi.

- Mən özüm haqqında danışa bilərəm. Xalqa yadigar qalan tamaşalar, filmlər, ekran işləri elə mənə də yadigardır. Bunlar heç bir zaman mənim yaddaşımdan silinməz, ömrümün sonuna kimi mənimlədir.

- Məndə olan məlumata görə valideynləri o vaxt onların ailə həyatı qurmaqlarına narazı idi, amma bütün bunlara baxmayaraq atamla anam bir-birini çox sevirdi. Siyavuş müəllim Ofeliya xanımı qaçırmışdı. Onların sevgisi hamıya bəlli idi, ayrılmaz cütlük idilər. Ortalıqda bu sevgidən yaranan böyük bir qısqanclıq da var idi. Bu hər zaman evdə hiss olunurdu. Belə ki, onlar tez-tez dedi-qodu söhbətlərini gündəmə gətirirdilər.  Atamla anam mən hərbi xidmətdə olarkən ayrılmışdılar. Bu xəbəri eşidəndə 18 yaşım var idi, təbii ki, böyük stress yaşadım və çox üzüldüm. Amma buna baxmayaraq bir mənzildə, ayrı-ayrı otaqlarda yaşayırdılar. Səhərləri salamlaşıb, axşamları sağollaşırdılar. Yadıma gəlir ki, böyük qardaşım üstündə valideynlərimin hər zaman evdə mübahisəsi olurdu, mən də sakit bir övlad kimi hər şeyi kənardan izləyirdim. Sonbeşik olduğum üçün məni hər şeydən qoruyurdular ki, onların mübahisələrini görməyim, səslərini eşitməyim. Atamla aramızda böyük bir pərdə var idi, o bizə heç vaxt anama olan sevgisindən danışmayıb. Lakin ömrünün son günlərində müsahibə verəndə deyirdi ki, mən Ofeliya xanımı sevmişəm.

- Hərbi xidmətdə olarkən hər ikisinə məktub yazırdım, onlardan barışmaqlarını və yenidən bir araya gəlməklərini xahiş edirdim. Anamla bu mövzuda söhbətlərim də olurdu. Amma atama bununla bağlı bir kəlmə də deyə bilməzdim, xasiyyəti ağır idi, nöqtəni qoyandan sonra fikrindən geri çəkinən deyildi. Artıq sevgidən doğan qısqanclıq nifrətə çevrilmişdi. Amma yenə də sevgi qalmışdı.. Çox qəribədir.. Anam hər zaman atamı danlamağı, söyməyi sevirdi. Həzz alırdı ondan. Atam qapını çırpıb gedəndən sonra anam mənə baxıb gülürdü.. Atamın əsəbləşməyi bir növ ona ləzzət edirdi (gülür).

 - Ofeliya xanım daha dəqiq desəm savadsız həkimin qurbanı olmuşdu. Belə ki, səhv həyata keçirilən əməliyyatdan sonra onda xərçəng xəstəliyi yaranmışdı. Digər bir həkimə apardıq, dedi ki, bir il, il yarım yaşayacaq. Son gününə kimi mən Ofeliya xanıma bunu demədim və bu sirri iki il saxladım. Yalnız Siyavuş müəllim bilirdi. Çünki istəmirdim jurnalistlər yazıb-pozsunlar. Ona görə ki, anam həssas insan  idi, bu xəbərlər onun səhhətinə mənfi təsir göstərə bilərdi. Anamın dünyasını dəyişdiyi günü də yaxşı xatırlayıram.. Mən Dubayda idim, yuxuma girmişdi. Səhəri gün qayıdıb Azərbaycana gəldim və o günün sabahı biz Ofeliya xanımı itirdik. Mənə agah olmuşdu elə bil. Anam üçün təcili yardım gələndə atamdan da gəlməyini xahiş etdim. Bir də gördüm ki, atam qardaşımla içəri daxil oldu. Bir xeyli oturdu, hal-əhval tutdular. Getmək istəyəndə bağıraraq onu saxladım və getməməsini  yalvardım.. O da mənə qəribə bir baxışla baxaraq geri qayıtdı.. 5 dəqiqə keçmədi ki, Ofeliya xanım haqqın rəhmətinə qovuşdu.

- 30 il bundan əvvəl qohumluq əlaqələrimiz çox sıx idi, hər kəsin bir bağı var idi, biz də sıra ilə hər həftə bir qohumun bağına yığışardıq. Atam dünyasını dəyişəndən sonra bu gəl-getlər tədricən yığışdırıldı. O ki, qaldı onlar arasında olan incikliyə.. Bəlkə də var idi.. Vallah bunu dəqiq bilmirəm, deyə bilmərəm. Bu gün demək olar ki, biz xeyirdə, şərdə görüşürük və nadir hallarda zəngləşirik. Əmimlə, bibim oğlu ilə danışıb, hal-əhval tuturam. O ki, qaldı qardaşım Çingizlə münasibətimizə..  Bizim hər zaman onunla münasibətimiz soyuq olub. Bu da ondan irəli gəlirdi ki, o həyatının ən yaxşı illərini həbsxanada keçirmişdi, mən onu görmədən böyümüşdüm. Öz kefində idi, tutulurdu, buraxılırdı, daha sonra yenə də tutulurdu. Çox vaxt Siyavuş müəllim qardaşımı aralı saxlayırdı ki, mənə təsir etməsin. Qardaşlıq münasibətimiz demək olar ki, olmayıb. Ondan qardaş qayğısı görməmişəm. Qardaşlığın nə olduğunu heç vaxt bilmədim və təbii ki, o da bilmədi. Amma bütün bunlara rəğmən biz qan qardaşıyıq, nadir hallarda da olsa görüşürük, çalışırıq ki, münasibət saxlayaq. Çox vaxt da görüşümüz ancaq onun problemlərini həll etməkdən irəli gəlirdi. Yenə də deyirəm, çox nadir hallarda zəngləşib, bir-birimizlə hal-əhval tuturuq. Təbii ki, bu addımı da kiçik qardaş kimi mən atıram.