Xalq artisti Ənvər Həsənov Moderator.az-ın suallarını cavablandırıb.

- Çox insan elə bilir ki, mənim ilk filmim “Uşağlığın son gecəsi”-dir. Xeyr, bu ilk böyük obrazımdır. Amma ilk rolum Əlisattar Atakişiyevin “İstintaq davam edir” filmində olub.  Düzdü bu filmdə epizoda çəkilmişdim. 2-ci ekran işim Şamil Mahmudbəyovun “Torpaq, dəniz, od, səma” filmində olub. Arif Babayevin “İnsan məskən salır” filmində rejissor köməkçisi kimi çalışırdım. Arif müəllim mənə nəzər yetirirdi, hərəkətlərimi izləyirdi. Bəzən də mənə deyirdi ki, “hazırlaş səni kinoya çəkəcəyəm”.. Mən onun bu sözünü ciddi qəbul etmirdim, gülürdüm. Bu filmi təhvil verdik və 6 ay sonra məni “Uşağlığın son gecəsi”-nə dəvət etdi. Sən demə, o ssenarini mənə baxıb yazmışdı.

- Əlbəttə ki, indi. O vaxt bizi “Postsovet” məkanında təsdiqləyirdilər. Əvvəlcə “fotoprob” olurdu, sonra aktyor rolu məşq edirdi, sonra isə lentə çəkirdilər. Münsiflər heyyəti baxırdı və qərar verirdi. İndi aktyoru tapan kimi o dəqiqə də filmə çəkirlər. 

- Son 7 ildə 5 filmə çəkilmişəm. Onları da ona görə qəbul etmişəm ki, hər şey mənim istədiyim kimi olub. Yəni rejissor mənimlə razılaşıb, istəklərimi nəzərə alıb. Pandemiyadan əvvəl bir filmə də çəkildim, amma narazı qaldım. 5 günlük çəkilişim var idi, onun hamısını bir günə çəkdilər. Belə film olmur axı..Heç o filmin aqibətindən də xəbərim olmadı. 

- Kino dinamikadır, hərəkətdir. İndi filmlərin hamısını bir məkanda, daha dəqiq desək evdə çəkirlər. Mövzu da məişət söhbətidir, mətbəxdə gedir. Çəkiliş məkanları da yaddaqalan deyil. “Uşağlığın son gecəsi” filmi efirdə göstəriləndə mənim telefonlarım susmur. Kino bizim millətimizin gözüdür, aynasıdır. Mənim çəkildiyim filmlər bir çox ölkələrdə göstərilib və mükafatlar qazanıb. İstəyim odur ki, bizdən sonra gələn sənətçilər çəkildiyimiz o filmlərə baxıb, nələrsə öyrənsinlər. 

- Bəli, çox olub. Birini sizə danışım.. “Yeddi oğul istərəm” filminin qəbirstanlıq səhnəsini Qobustanda çəkirdik. Bizə yarım saat istirahət vaxtı verdilər. Bir də gördük ki, düzənlik tərəfdən iki nəfər gəlir. Yaxınlaşdılar bizə, dedilər ki, biz ilan tutanlarıq. Sözün düzü, bu bizə təəccüblü gəldi.. Tutduqları ilanları açıb, yerə buraxdılar. Rəhmətlik Elçin (aktyor Elçin Məmmədov) yavaş-yavaş gəlib yerə əyildi və Hamlet Xanızadənin ayağından yapışıb, ilan səsi çıxardı. Bu hadisədən sonra Hamletin ürəyi getdi. Rejissor Tofiq Tağızadə hirsləndi, ilantutanlara dedi ki, götürün ilanlarınızı da, rədd olun buradan (gülür).

- Mən Məmmədsadıq müəllimin oğlu Yaşar Nuriyevlə çox yaxın dost idim. Bir iki dəfə də onların evinə getmişdim. Ağlıma gəlməzdi ki, nə vaxtsa onunla birgə filmə çəkiləcəyəm. O çox gözəl və ürəyiaçıq insan idi. Çəkilişlərdə ondan valideyn qayğısı görürdüm. Bilmədiyimi məşq etdirirdi, başa salırdı. Biz  onlardan bir növ həm də kinonun sirlərini öyrənirdik. Arif Babayevin böyüklüyü ondan ibarət idi ki, o filmə xarakterik obrazları yığmışdı. Bir növ filmə yenilik gətirmişdi desəm yanılmaram.

- Bəli, mən Fatma Girik, Türkan Şoray, Kadir İnanırla film festivalında tanış olmuşdum. O vaxt Azərbaycanda Sovet filmləri həftəsi keçirilirdi. Bizim bir çox tanınmış sənətçilərimizlə bərabər, Türkiyənin məşhur sənətkarları Türkan Şoray və Kadir İnanır da bu festivalda iştirak edirdi. Onlarla dostluq edirdim, Bakıda onları gəzdirirdim. Mən Türkanla Kadiri bağ evimdə qonaq etmək istəyirdim, amma təəssüflər olsun ki, bu istəyim baş tutmadı. Çünki o vaxtın öz qayda-qanunları var idi, mənim onları evimə aparmağım böyük səs-küy doğura bilərdi. Hətta onlar imzalı şəkillərini də mənə hədiyyə etmişdilər. Amma məşhur Fransız aktyoru Jerar Depardyeni bağımda qonaq etmişəm.

- Böyük rejissor Adil İskəndərov mənə deyirdi ki, yadında saxla ki, rolun böyüyü-kiçiyi yoxdur. İkincisi də, hansı obrazı yaradırsansa ürəyinin yarısını ona qoymalısan. Bu sözlər mənim yadımda qalıb və hər zaman da onun dediklərinə əməl etmişəm. Yaratdığım bütün obrazlar tamaşaçıların rəğbətini qazanıb. İnsanlar məni küçədə görəndə ya Murad deyə çağırır, ya Sirac, ya da Cəlal. Ona görə də bütün obrazlarım mənim üçün sevimlidir, onların arasında fərq qoymuram. 70-filmdə əməyim keçib, 50-nə çəkilmişəm, 20-də isə rejissor kimi özümü sınamışam.

- Xeyr, istəməzdim ki, onlar mənim yolumu davam etdirsinlər. Kino çox ağır bir sənətdir, 55 il ərzində mən nələrə şahid olmamışam ki.. Hər insan bu əzab-əziyyətə dözə bilmir. Nə gecəsi var, nə də gündüzü.. Nəvəm Muradın kinoya həvəsi var, o Ülviyyə Könülün “Vəkil hanı?” filmində çəkilib. Texnikaya, kameraya çox həvəslidir, özü üçün çəkilişlər də edir.

- Kinonun əzab-əziyyətini görmüşdüm deyə onun aktrisa olmağını, filmlərə çəkilməyini istəmirdim. Həsənağa Turabovla Şeyx Əbdül “Atları yəhərləyin” filmini çəkməyə başlamışdı.. Həsən Turabov mənə dedi ki, bütün rolları seçmişəm, amma Həcər obrazına hələ ki, aktrisa tapmamışam, Həcəri aparıb otuzdurmusan evdə, mən də aktrisa tapa bilmirəm. Məndən xahiş etdi ki, Mömünata filmdə çəkilməyə icazə verim. Dedim ki, bizim uşağımız var, o bəs necə olacaq? Dedi ki, filmdə sən də çəkiləcəksən, o da, uşaq da bizim yanımızda olacaq. Çox təəssüf ki, bir müddət sonra həyat yoldaşım qəzada dünyasını dəyişdi.. Onu heç vaxt yadımdan çıxarmıram. O hər zaman bizimlədir.. Yaxşı ki, o filmlərə çəkilib və yadigar qalıb. Onun filmləri ilə təskinlik tapıram. Mömünat dünyasını dəyişəndən mən hələ də nişan üzüyümü bir dəfə də olsun barmağımdan çıxarmamışam.