Bu sözləri ukraynalılar yazırlar sosial şəbəkələrdə. Azərbaycanlı, əslən Sabirabaddan olan Raqif haqqında. O Raqif ki bir anın içində etdiyi hərəkətlə Ukraynada günün mövzusuna çevrilmişdi.

 

Bayaq dedik, əslən Sabirabaddandı. Yolçubəyli kəndindən. Uzun müddət Ukraynada, Kiyevdə yaşayıb. Özünə kiçik biznes qurub. Evlənib, iki uşağı da var.

 

Elə hadisə də Kiyevdə baş verib.

 

Şəhər kənarındakı Brovarı stansiyasında elektrik qatarı gözləyirmiş. Əslində təsadüf onu Brovarıya aparıb çıxarıbmış. Bir yaxın dostu stansiyanın yaxınlığında meyvə-tərəvəz satışıyla məşğul olurmuş. Onu görməyə gəlibmiş.

 

Yaxşısı odur ki, ardını qoy özü danışsın:

 

- Bir az dərdləşdik dostumla. Sağollaşıb stansiyaya tərəf getdim. Çünki bir azdan elektrik qatarı gələcəkdi. Əslində bura gələndə də, çıxıb gedəndə diqqətimi səyyar sirk ustaları cəlb etmişdi.  Stansiyanın yaxınlığında bir neçə yerdə alabəzək çadırlar qurmuşdular. Görünür elə ətrafdakı meydanda da çıxış edirdilər. Düzü, ürəyim istədi ki, qalım tamaşalardan birinə baxım. Amma şəhərdə işim vardı, mütləq qayıtmalıydım.

 

Amma Raqifin hardan ağlına gələrdi ki, o, həmin gün  Kiyevə gedə bilməyəcək. Çünki elə bir hərəkət edəcəkdi ki…

 

- Mən haradasa əlli metr uzaqlıqda idim. Sirkin çadırlarının bir tərəfində volyerlər vardı. Müxtəlif heyvanların saxlandığı volyerlər. Amma maraqlısı odur ki, volyerlərin çərçivələri çox aralıydı. İnsanlar səyyar kassaya yaxınlaşıb bilet alır, tamaşanın başlanmasını gözləyirdilər. Bir gənc ana da iki uşağıyla bilet alıb gözləyirmiş. Bu vaxt onun oğlu anasının diqqətindən yayınıb nəhəng bir şirin olduğu volyerin içinə girmişdi. Mən dəhşətli qışqırıq səsinə diksindim. Bir də gördüm ki…

 

 

Hə, bir də görür ki, həmin nəhəng şir necə deyərlər, göydəndüşmə qurbanını artıq pəncəsinin altına alıb.

 

- Çox dəhşətli səhnə idi. Uşağın başı artıq şirin ağzındaydı. Hər an qopara bilərdi. Mən düşünmədən ora qaçdım. Ətrafda ələ götürüləsi heç nə yox idi. Volyerin kənarında daş parçasını gördüm. Qapısını açıb içəri girdim. Başladım daşla şirin başına-başına vurmağa. Ağır zərbələrdən şir uşağın başını buraxdı. Bu dəfə mənə tərəf çevrildi. Daş da əlimdən düşdü. Yox, qorxudan yox, sadəcə sürüşüb düşdü. Amma özümü itirmədim. Volyerin böyründə çadır qurmaq üçün taxtalar var idi. Birini əlimə alıb tullandım şirin qabağına və bu dəfə əlimdəki taxtayla onu vurmağa başladım. Şir də sakit durub mənim onu vurmağıma baxmırdı. Bir neçə dəfə pəncə də atdı, amma yayına bildim.

 

Bayaq dedim, şir çox böyük idi. Hər an üstümə tullana bilərdi, parçalayardı. Biz onunla bir neçə dəqiqə necə deyərlər, savaşdıq. Amma təlimçi özünü yetirməsəydi, vəziyyət yaxşı olmaycaqdı.

 

Raqif deyir ki, nəinki bir dəqiqə, 30 saniyə geciksəydi, o uşağı xilas edə bilməyəcəkdi.

 

- Təsəvvür edin, uşağa demək olar ki, heç nə olmamışdı. Bir-iki yerdən üzü cızılmışdı azacıq. Heç ağlamırdı da. Bilirsinizmi niyə? Çünki baş verənlərin şokundan hələ ayılmamışdı.

 

 

Xüsusi təyinatlı qüvvələrdə xidmət edib Raqif Qasımov. Deyir, çevik hərəkətlər etməyi, şirin ona  zədə verməsinə imkan yaratmamağı da elə bu qüvvələrdə yaranan vərdişlərlə bağlıdır. Elə qorxu hissinin olmaması da. 

 

Baş verən hadisədən sonra Ukraynanın bir neçə telekanalı ondan, onun bu hərəkətindən süjetlər hazırlayıb.

 

- Azərbaycan telekanalları da müraciət etdilər, dəfələrlə dəvət aldım. Amma istəmədim. İlk sizə danışıram o hadisəni. Çünki mən bunu uşağa görə etdim. Həmin an bəlkə də kim olsa, mənim etdiyimi edərdi. Bir anlıq oldu hər şey. Tək düşündüyüm uşağı xilas etmək idi.

 

Bəs Raqif baş verənlərdən sonra o uşağı görübmü? Deyir ki, yox, heç maraqlanmadım da.

 

- Yəqin valideynləri, özü telekanallarda mənimlə bağlı süjetlərə baxıblar. Məni arayıb-axtarmadılar. Əslində bunu ummurdum da. Əsas odu, o, sağdı.

 

Hə, o! Raqif o uşağın heç adını belə bilmir axı…