- Xeyr, son illərdə xüsusi tamaşa ilə doğum günüm qeyd olunmayıb. Sonuncu dəfə 50 illik yubileyimi keçirmişəm, daha sonra isə heç bir doğum günümü qeyd etmədim. Çünki ailəmin başına böyük bir hadisə gəldi, nəvəm qəzada dünyasını dəyişdi. O hadisədən sonra mənə heç nə maraqlı deyildi. 65 illik yubileyimdə teatrın o vaxtkı direktoru mənə dedi ki, sən artıq yubandın. Əslində özləri adımı yazıb fəxri ad üçün, mükafat üçün göndərməli idilər. Başqa sənətçilər fəxri adlar da, mükafatlar da aldılar, amma mənə çatanda dedilər ki, gecikmisən!

 

 

- Bütün repertuar çiynimdə idi. Həm uşaq, həm oğlan, həm ana, həm də cavan qız rolları oynamışam. O dövrdə rollar başımdan daşırdı, bu tamaşadan çıxıb o birinə gedirdim. Sonralar 10 il teatr bağlı oldu, orda-burda işlədik, qastrollara getdik. Amma buna baxmayaraq, teatrı yaşatdıq. 1978-ci ildə adım fəxri ad üçün siyahıya gedəndə hamısı mənə mane oldu. Teatrda tanınmış aktyorların fəxri adı yox idi, məni gözümçıxdıya saldılar ki, 4-5 ildir işləyirsən, fəxri ad istəyirsən?! Amma daha sonra onlar fəxri ad aldılar, mən elə yerimdə saydım! Onu da deyim ki, mən həm də Akademik Milli Dram Teatrında çalışmışam. Bu sənət ocağında Leyla Bədirbəyli, Hökümə Qurbanova kimi sənətkarlarla tərəf müqabili olmuşam. Hər zaman teatrın o vaxtkı direktoru Əliheydər Ələkbərova rəhmət oxuyuram, çünki o məni bir aktrisa kimi teatra götürüb.

 

- Mən 1978-ci ildə partiya üzvü idim, bizi seçkiyə qatılmaq üçün aktyorlar evinə çağırmışdılar. Ulu öndər Heydər Əliyev də orada idi. Mən tərəfdə adam az idi, ulu öndər mənə doğru yaxınlaşdı. O vaxtı da bizim Gənc Tamaşaçılar Teatrının bünövrəsi qoyulmasına baxmayaraq, iş getmirdi. Ulu öndərə dedim ki, bir 10 illik gənclər bilməyəcək ki, Gənc Tamaşaçılar Teatrı hardadır? Biz tamaşaçılarımızı itiririk. O da sual verdi ki, bəs indi neynirsiniz? Dedim ki, rayonlara, şəhərlərə qastrol səfərlərinə gedirik, boş qalmırıq. Partiya üzvləri və rəhbərləri mənə ulu öndərlə danışmayım deyə göz-qaş edirdilər. Mən onlara məhəl qoymadım və danışdım. Heydər Əliyev mənim bu sözümdən sonra yanında duran səlahiyyətli insanlara teatrla bağlı göstəriş verdi. Bu görüşdən sonra mənim başım çox ağrıdı, müxtəlif yerlərə çağırıb dedilər ki, biz bu problemi bilirdik, sən niyə açıb Heydər Əliyevə dedin?! Mən də dedim ki, ona pis söz deməmişəm ki! Mənim cavanlığım gedir, sadəcə teatrın tikilməyini istəmişəm. O anda özüm üçün hər şey istəyə bilərdim, yaranmış fürsətdən istifadə edib deyə bilərdim ki, uzaqda yaşayıram, evim yoxdur, əmək haqqım aşağıdır! Mən heç nə istəmədim, demədim. O ildən  binanın tikintisini davam etdirdilər. 1988-ci ildə teatrın açılışı oldu.

 

 

- Mən o teatra illərimi qoymuşam, gəncliyimi həsr etmişəm. İndi öz doğma teatrıma tamaşa olandan-olana gedirəm. İki ilə yaxın bir müddətdir ki, pandemiyaya görə sənət ocaqları işləmir, teatrlar fəaliyyətsiz qalıb. Əlbəttə ki, sənətkarın yaşı olmur. Teatra yaşlı aktyor da, cavan da lazımdır. Yaş həddi ilə bağlı mən hal-hazırda müqavilə ilə çalışıram. Teatrdan məni müqaviləyə keçirəndə insult keçirdim. Zorla, mənə güc gəldilər ki, ərizəni mütləq yazmalısan! Həkim deyir ki, özünü 3-cü insultdan qoru!

 

- Bəli, vallah dəyər! Bilirsiniz niyə?! Çünki bu mənim sevdiyim sənətdir! Sevdiyin sənətlə yaşayırsan, sevdiyin sənətlə məşğul olursan! Yenidən doğulsaydım, yenə də aktrisa olardım, o çətinliklərdən keçərdim. Çətinlikləri keçmək, onlara sinə gərmək özü bir qəhrəmanlıqdır. Onsuz da həyat hamar, asfalt yol deyil ki... Biz yaşamışıq, yollarımız daşlı-kəsəkli olub. Gəlib çıxmışıq bu günə, indi asfalt görürük.

 

 

- Bəli, o vaxt Flora Kərimova, Əminə Yusifqızı və mən maşın sürürdüm. Maşın sürməyi özüm öyrənmişdim, həyat yoldaşım da mənə dəstək idi. Maşın əlimdən çox tuturdu, uşaqları dərsə aparıb-gətirirdim, daha sonra teatra gedirdim. Təbii ki, o vaxt yollarda qadın sürücülərə rast gəlmək mümkün deyildi. Məni görəndə təəccüblənirdilər, hətta yarışanlar da olurdu. Polislər bir-birlərinə xəbər edirdilər ki, xanım sürücü gəlir. Bir də görürdüm ki, polis saxlayır məni. Məqsədləri də məni daha yaxından tanımaq idi. Çünki onlara da qəribə gəlirdi ki, xanım necə maşın sürə bilər? 45 il sükan arxasında olmuşam, nəvəm avtomobil qəzasında dünyasını dəyişəndən sonra maşına əzrail gözü ilə baxıram. 

 

 

- Fələyin yazdığını mən poza bilsəydim həmən, onu arzumla, muradımla yazardım təzədən. Yazardım! Amma çətin ki, Allaha qarşı çıxmaq olmur. Hər kəsin bir alın yazısı var. Bu yolu hər bir kəs keçməlidir. Ömür insana nə üçün verilib? Həyatda xoşbəxt anlar, dəqiqələr var. Tamamilə xoşbəxt olmamışam. Yaşadıqlarımı, başıma gələn hadisələri heç kimə arzulamıram. Heç nə yaddan çıxmır, sadəcə yaşayıram da. Bəzən oturub həyatda başıma gələnləri fikirləşirəm, yaram yenidən qanayır.

 

 

- O vaxt böyük arzularım var idi, amma zamanında heç biri həyata keçmədi. İndi isə heç nə arzulamıram. Çünki bu gündən sabaha ümid yoxdur. Ən böyük arzum yalnız ailəmlə - tək qızım, nəvəm və qızımın ailəsi ilə bağlıdır. Evin içində çətinliklə gəzirəm, çəkilişlərə də gedə bilmirəm. Özümə can sağlığı arzulayıram ki, nəvəmin xoş günlərini görə bilim.