Cəbrayıldan çıxanda 39 yaşı hələ tamam deyildi. Bəlkə də həmin il heç ad gününü qeyd etməmişdi, amma o dövrdə yurdlarını tərk etməyə məcbur olanların hamısı kimi fikirləşirdi ki, yəqin gələn il torpaqlarımıza qayıdarıq. Bu qayıdışın 27 il çəkəcəyini ən bədbinlər belə özünə yaxın buraxmaq istəmirdi. Onun ruhən bədbin olmadığını bilirəm, həmişə ümidlə - doğma Cəbrayıla qayıtmaq ümidi ilə yaşayıb. Hər oktyabrın 1-də ad gününü təntənəli olmasa da qeyd edəndə, yəqin özü də, yanında olan yaxınları da gələn ad gününü Cəbrayılda qeyd etməyi arzulayıb. “Allah qoysa gələn ili  Şuşada, Cəbrayılda...”, biz 28 il bu arzularla, sağlıq deməklərlə yaşadıq, bəzən elə olurdu ki, öz dediyimizə içimizdə özümüz də şübhə ilə yanaşırdıq. 27 il ad günlərini Cəbrayılsız, Qarabağsız qeyd etməyin zülmü keçən il Cəbrayıl uğrunda gedən döyüşlərdə sona çatdı. Yadındadımı sənə zəng vurub ad gününü sevinc hönkürtüləri ilə təbrik etməyim?!

 

Bundan yaxşı nə ola bilərdi? O göz yaşları ilə dolu sevinci bizə yaşadan əsgərlərə eşq olsun, şəhidlərə Allah rəhmət eləsin.

O müəllimdir. Amma, yalnız şagirdlərinin, müəllim yoldaşlarının, qohum -əqrabanın  tanıdığı müəllim deyil. O, yalnız dərs keçməyib. Keçdiyi həyat yolunun özü bir dərslikdir-vətənpərvərlik dərsi.  Sabah-oktyabrın 1-i Vaqif Əlisoyun doğum günüdür. Vaqif Əlisoyu ölkə ictimaiyyətinə tanıtmağa ehtiyac yoxdur, onu yaxşı tanıyırlar. 

Vaqif Əlisoy vətənin başını qara buludlar-düşmənlər alanda əlinə silah alıb doğma Cəbrayılı, bütöv Qarabağı qorumağa başlayıb. Qarabağ münaqişəsinin ilk illərində bu o qədər də asan deyildi. Sovet rejimi vətənpərvər olmağa, millətini sevməyə, onun maraqlarını qorumağa imkan vermirdi. Bir tərəfdə düşmən erməni dayanırdısa, daim qarşında Rusiyanın imperiya ambissiyalarından irəli gələn repressiv siyasəti dayanırdı. Vaqif Əlisoy həm də bu repressiya ilə üzləşmişdi. 3 ay Rusiya həbsxanalarında olmazın zülmü görən Vaqif müəllim onun detallarını müəllifi olduğu “ Kaş gözlərim kor olaydı” kitabında ətraflı təsvir edib. 

1 sentyabr 2018-ci ildə bu kitaba yazdığım “İnsanın taleyi-millətin tarixi” başlıqlı məqaləmin son abzası belə idi:” Adam ayağını doğma yurdunun torpağına basanda güclü olur. Vaqif Əlisoyun kitabını oxuyandan özümü heç vaxt olmadığım Cəbrayılda hiss etdim. Düşmənlə vuruşmağıma, vuruşduğum bölgədə düşməndən hardasa qisas almağıma baxmayaraq, düşmənə nifrətim, qəzəbim daha da artdı. Bu kitabın hər bir epizodu tarixdir. Bir filmdə deyilən kimi:” Tarix o elmdir ki, insanı vətəndaşa çevirir”. Vaqif Əlisoyun həyat yolu ilə tanış olan gənc nəsil vətəndaş olacaq, xarakteri formalaşacaq. Ən çətin anlarda qürurlu olmağın, əyilməməyin nəzəriyyəsini yox, özünü öyrənəcək.

Vaqifin döyüş yolu doğrudan da elə kitablıqdır. O günlərin hər anı təhlükəli olduğu qədər də qürurlu, şərəflidir.O bu döyüş yolunu, bu təhlükəni qürurla, şərəflə keçib. Detalları bir məqaləyə sığmaz.

Bu dəfə ad gününü Cəbrayılda qeyd etməsək də, arxayınıq. Cəbrayıl azad edilib, Cəbrayıl torpaqları bizdədir. Söhbət ad gününü qeyd etməkdən getmir, o heç bunun narahatçılığını da çəkmir. Amma, indi də onu narahat edən problemlər var və baxmayaraq ki, şəxsi həyatında da problemlər heç ondan əl çəkmir, hətta bir müddət peşə fəaliyyətini davam etdirməyə də imkan vermədilər. Vaqif müəllim Cəbrayılın yenidən qurulmasının, əhalinin tezliklə yurdlarına qayıtmasını narahatlığını yaşayır. Qarabağ camaatının illərlə çəkdiyi torpaq həsrətinin, yurd həsrətinin tezliklə bitməsini, o yerlərdə qurub-yaratmağını, nəhayət ayağını doğma torpağına basıb güclü olacaqlarını gözləyir. Daş yerində güclüdür. Xankəndini, Xocalını, Əsgəranı, Xocavəndi, Ağdərəni azad görməyin narahatçılığını yaşayır. 

67 yaşın tamam olduğu bu gündə əziz dostum, qardaşım Vaqif Əlisoya uzun ömür diləyib, yaşadığı narahatçılıqların bitməsini arzulayıram. Vaqifin narahatçılığı bütün Azərbaycanın narahatçılığıdır, deməli el üçün, vətən üçün yaşayan insanlara arzulananlar bütün Azərbaycana aiddir, Azərbaycana da arzulananlar.., onlara.  Nə mutlu belə insanlara, belə kişilərə.