Xalq artisti Məmmədrza Şeyxzamanovun qızı Afaq Şeyxzamanova Moderator.az-ın suallarını cavablandırıb.

 

 

- Atam Nizami Gəncəvinin nəslinin davamçısıdır. Belə bir nəslin davamçısı olmaq mənim üçün böyük şərəfdir. Mən hər zaman fəxrlə demişəm ki, atam mənim üçün çox böyük insan olub. Onun mənə etdiyi  tövsiyələri hər zaman yerinə yetirmişəm. Məsələn, o hər zaman deyirdi ki, insan öz üzərində çox işləməlidir. Nə qədər çox işləsə, öz sənətinə çox meylli olacaq. Mənim atam universitet bitirməyib, amma sənətini o qədər çox sevirdi ki, öz üzərində daim işləyirdi. O, Puşkinin “mütaliə yaxşı bir məktəbdir” sözünü hər zaman misal gətirirdi. Atam deyirdi ki, boş vaxtını da sərfəli istifadə et. Onun oğlan övladı olmayıb, 3 qızı var idi. Həmişə deyirdi ki, mən bu 3 qızımı oğlan kimi böyütmüşəm. Ona deyəndə ki, sənin oğlun yoxdur, deyirdi ki, 3 oğlum var, nə olsun ki, qızdırlar?! Onlar özləri elə oğlan kimi mərddirlər. O doğurdan da bizi belə tərbiyə edib. 

 

 

 

- Üzdən çox zəhmli insana oxşayırdı, lakin çox mehriban insan idi. Yəqin ki, buna görə rejissorlar ona müsbət obrazlar verib. Bircə “Nəsimi” filmindəki rolundan başqa. Qəlbi çox nazik idi. Məsələn, küsməyi xoşlayırdı, ona çayı vaxtında gətirmirdinsə bir də görürdün ki, küsüb. Deyirdim ki, ata, əlimdə işim var, gözlə sənə çay gətirəcəm. Deyirdi ki, sən gərək əlindən işini qoyub, birinci mənə çay gətirəsən. Qonaq sevən idi. Bir gülməli sözü var idi, deyirdi ki, gəlin, gəlin onsuz da gələndə bir fincan çay verirlər də (gülür). Gülümsəyəndə üzü parıldayırdı, səmimiliyi, mehribanlığı bir daha aydın görünürdü. 

 

 

 

- Ona yeni rol veriləndə evdə dəftərçəsinə obrazının sözlərini qeyd edirdi. Amma evdə məşq etməzdi, sənətdən danışmazdı. Sənətini heç vaxt evə daşımırdı. Amma tez-tez məni özü ilə birgə teatra aparırdı və orada mən fikir verirdim ki, əslində atamın çətin sənət həyatı var. Bütün rollarda o həyatının fraqmentlərini istifadə edirdi. Ona görə də onun obrazları qəmli idi. Çünki gülümsəsə də, ürəyi qəmli idi. O həm də bacı və qardaşının həsrətini çəkirdi, çünki bacı və qardaşı mühacir həyatı yaşayıb. Bəzi filmlərində mən atamın qəlbini görürdüm. 

 

 

- Çox xoşuma gələn filmlərindən biri də “Tütək səsi”dir. Atam heç vaxt saz çala bilmirdi, amma filmdə övladı həlak olanda o sazı elə çalır ki, mən özüm də inanırdım ki, elə bil sazı özü ifa edir. “Gilas ağacı” filmi də bəyəndiklərimdəndir. O ağacı kəsmək istəyir, daha sonra əlini saxlayır. Bu səhnə mənə çox pis təsir edirdi. Çünki o öz ağacına insan kimi yanaşırdı. Mənə elə gəlir ki, bunu hər adam bacarmaz. Ən məşhur filmlərindən biri də “Əhməd haradadır?” filmidir. Bu filmin, atamın obrazının adını çəkən kimi hamı onu tanıyır. Amma illər keçdikcə görürəm ki, yeni gələn nəsil atamı tanımır.

 

 

 

- Mən bu sənəti sevsəm də, yanında demirdim. Amma bir dəfə “Qaraca qız” filmi çəkiləndə, bizim məktəbimizə də gəlib Tutu obrazını oynayacaq qızı seçirdilər. Mən də o qrupa düşmüşdüm, çünki Tutu kimi qıvrımsaç, qara qız idim. Çox sevinirdim. Mən seçim turundan keçdim. Sınaq çəkilişlərində iştirak etmək üçün məni kinostudiyaya aparmışdılar. Atam və anam narahat olmuşdu ki, görəsən bu qız haradadır? Atam sonradan bildi ki, məni çəkiliş üçün kinostudiyaya aparıblar. Gəlib rejissora dedi ki, qızımı məndən icazəsiz götürüb çəkilişə aparmağınız düzgün deyil. Onlar da dedi ki, biz axı bilmirdik o sizin qızınızdır. İkincisi də dedi ki, xeyr, mən qızıma filmdə çəkilməyə icazə vermirəm. Evə gəlib anama dedim ki, atam mənə filmdə çəkilməyə niyə icazə vermir? Dedi ki, get özü ilə danış. Atamdan bunun səbəbini soruşanda dedi ki, mən heç vaxt istəmərəm ki, sən bu sənətdə olasan, çünki sən bu sənətin yaxşı tərəfini görürsən. Bu sənətin görünməyən tərəfləri, əziyyəti daha çoxdur. Bir sözlə, mən öz qızlarıma belə həyat istəməzdim. Ona görə də 3 qızından heç biri aktrisalıq sənətini seçmədi.

 

 

- Əslində son günlərində, dünyasını dəyişdiyi gün mən Moskvada idim. Atam sonuncu dəqiqəyə qədər işə gedirdi. Ona görə də onun ölümü bizim hamımız üçün gözlənilməz oldu. Mən hər zaman fikirləşmişəm ki, 69 yaş kişi üçün böyük yaş deyil. Onun teatrda axırıncı tamaşası “İblis” idi. “İblis” tamaşasında gözəl oynayan rejissor və aktyorların hamısı demək olar ki, eyni ildə rəhmətə getdi. Mənə elə gəlir ki, bu tamaşa onların çox gücünü aldı. Ölümündən öncə  böyük bacıma deyib ki, səndən və Afaqdan nigaran deyiləm, bircə Aytəndən nigaranam, çünki sizə göstərdiyim qayğıkeşliyi ona göstərə bilməmişəm. Mən atadan çox onu dost bilirdim və dostumu, ən yaxınımı itirmişdim. Onun filmlərinə baxanda hər zaman elə bilirəm ki, yanımdadır.