44 günlük Vətən müharibəmizin qəhrəman şəhidlərindən biri də İsgəndərli Kamran Yaşar oğludur.

 

Moderator.az-ın əməkdaşı Cəlilabad rayonunda şəhidimizin ailəsi ilə görüşüb. 

 

Beləliklə, həmin yazını təqdim edirik:

 

Bizi Cəlilabad rayonunda şəhidimizin atası Yaşar və anası Qətibə xanım qarşıladı. Bütün şəhidlərimizin evlərində olduğu kimi Kamrangilin də evlərinin bir otağı onun fotolarıyla bəzədilib. Anası Qətibə xanım o fotolara baxdıqca, yanıb-yanıb töküldüyünü deyir. 

 

 

 

“İki qızım və bir oğlum var idi. Kamran Cəlilabad 1 saylı orta məktəbində təhsil aldıqdan sonra  Azərbaycan Dövlət Texniki Universitetinə qəbul oldu. Özüm də musiqiçiyəm, nağara ifa edirəm. Övladlarımı çətinliklə böyütdüm. İki qızım gəlin köçdü. Kamran universiteti bitirib əsgər getdi. Onun əsgərlikdən gəlməsini gözləyirdik. Sevdiyi qız var idi, amma arzularımız ürəyimizdə qaldı. Kamran oktyabrın 1-də ordudan tərxis olunacaqdı, amma döyüşlər başladığına görə o, müharibəyə getdi”. 

 

 

 

“2019-cu ilin oktyabr ayında əsgər getdi. Gedəndə dedi ki, “ata, mən əsgər gedəndən sonra müharibə başlayacaq və şəhid olacam”. Onda dedim ki, oğlum, nə müharibə? Otuz ildir deyirlər ki, müharibə olacaq, amma olmur. Dedi ki, “ata, sözümü dedim, vaxt gələr görərsən”. Əsgərliyini Pirəkəşkül qəsəbəsində çəkməyə başladı. Həmişə də telefonla əlaqə saxlayırdıq. Sadəcə pandemiya olduğuna görə Kamranı görə bilmirdik, icazə vermirdilər”. 

 

 

 

“Balamı heç doyunca görmədim. Pandemiyaya görə icazə vermədilər. Amma əsgər gedəndən sonra andiçmə mərasiminə getdik. Ondan sonra balamı görə bilmədim. (Ağlayır) Gözümün ağı-qarası bir oğlum var idi, o, da şəhid oldu. Kamran həmişə deyirdi ki, “ana, əsgərlikdən gəlib sizi günə çıxardacam”. Deyirəm ki, “ay Kamran, budur sənin bizi günə çıxarmağın?!”. 

 

 

Müharibə başlayanda  Kamran həmişə məni aldadıb deyirdi ki, “ana, arxa cəbhədəyəm, narahat olma”. Amma sən demə, döyüşün ən qaynar nöqtələrində olub. Döyüş yoldaşı deyir ki, “Kamran qıraq bir yerə çəkilib sizə zəng vururdu ki, güllə səslərini eşitməyəsiniz”. Oktyabrın 21-də telefonla danışdıq. Onda bacısına deyib ki, “mənə nəsə olsa, cibimdə məktub var onu açıb oxuyarsınız”. Oktyabrın 22-də isə şəhid xəbərini aldıq. Amma əşyalarını bizə verəndə həmin məktubu tapa bilmədik. İndiyə kimi nigaranam və bilmirəm ki, Kamran o məktubda nə yazıb”.

 

 

 

“Komandiriylə danışırdım və deyirdim ki, bir oğlum var, sizi and verirəm Allaha, onu qoruyun. Komandir də deyirdi ki, “narahat olma, həmişə çalışacam onu qoruyum”. Hər gün də telefonla danışırdıq deyə narahat deyildim. Amma çox təəssüf ki, komandiri də onu qoruya bilmədi. Kamran özü yaralı ola-ola şəhid olan döyüşçü yoldaşını döyüş meydanından çıxararkən ürəyindən snayperlə vurularaq şəhid oldu. O xəbərin mənə deyildiyi gün ömrümün ən dəhşətli günüdür. Həmin günü xatırlamaq istəmirəm. İndi bir arzumuz var ki, Kamranın adı əbədiləşdirilsin. Adına küçə və məktəb verilsin. Başqa heç bir istəyimiz yoxdur”.