Moderator.az şair Adil Cəmilin şair Qənbər Şəmşiroğlu haqqında yazısını təqdim edir:

 

“İl başa çatarkən ustadların ustad varisi Qənbər Şəmşiroğlu ömrünü başa vurdu-şərəfli, qeyrətli və dözümlü ömrünü. Əslində Qənbər müəllim özüylə Kəlbəcər həyatının bütün bir mərhələsini apardı. O mərhələ ki, dağlar diyarı, gözəllik səltənəti Kəlbəcərdə saza-sözə söykənən insanlar şadxürrəm, xoşbəxt illər yaşayırdılar. Müəllimlikdən-məmurluğa qədər ləyaqəti həyat yolu keçən Qənbər müəllim hər zaman müəllim olaraq qaldı. Uzun illər dövlət qurumlarında rəhbər vəzifələrdə çalışsa da o həmişə sadə xalqın, sıravi insanların arasında oldu. Sadəliyi, təvazökarlığı və xeyirxahlığı ilə saya gəlməyən insanların ürəyində dərin izlər buraxdı. El-obamızın müqəddəs bildiyi Dədə Şəmşir Ocağının odunu sönməyə qoymadı. Əksinə, Aşıq Şəmşir Mədəniyyət Ocağını yaratmaqla bu odu alova çevirdi.

 

Saz-söz sənətinin yaşaması naminə əlindən gələn maddi və mənəvi dəstəyini əsirgəmədi. İstedadlı gənclərin üzə çıxarılmasına qayğı göstərdi. Mənəvi mədəniyyətimizin inkişafı yolunda ardıcıl xidmətləri birtərəfə, qaçqın, köçkün yurddaşlarımızın gün-güzəranına da el ağsaqqalı kimi laqeyd yanaşmadı. Onun bütün yaradıcılığından, poeziyasından, nəsrindən, publisistikasından Kəlbəcər mövzusu qırmızı xətt kimi keçirdi. Çox cildlik seçilmiş əsərləri buna bariz nümunədir. Deyirəm nə yaxşı ki, Qənbər müəllim bu əsərləri yazdı, hər cümləsində tarix yaşayan bu kitablar gələcəkdə keçmiş Kəlbəcər haqqında ən gözəl mənbə olacaq. Bir də ona sevinirəm ki, 28 illik işğal zamanından sonra Qənbər müəllim doğma Kəlbəcərini görmək arzusuna yetişdi. Necə deyərlər gözü arxada qalmadı. Kəlbəcər nisgilini özüylə aparmadı. 

 

Qənbər Şəmşiroğlu ədəbi aləmə şeirlə gəlmişdi, bu təbiidir, görkəmli el şairi Ağdabanlı Qurbanın nəvəsi, Aşıq Ozan sənətinin sonuncu zirvəsi Dədə Şəmşirin oğlu olmaq az şey demir. Gen və qan yaddaşından gələn poetik dünya duyumu ona şairlik istedadı versə də o, gəncliyində qələmə aldığı şeirlərini çox gec üzə çıxardı. Bunun da məxsusi səbəbləri var idi. Sovet dönəmində dövlət orqanlarında məsul vəzifə daşıyan insanlar açıq mətbuata bədii yaradıcılığından nümunələrlə çıxa, kitablarını nəşr etdirə bilməzdi.  

 

Gənc yaşlarından rəhbər vəzifələrdə çalışan Qənbər müəllim də bu qadağalardan dolayı yazdıqlarını uzun illər üzə çıxartmamış və sanki dövranın dəyişəcəyini gözləmişdi. Bir növ onun küliyyatında o vaxtdan bu vaxta qədər yazdıqlarının (şeir, hekayə, povest, roman, və sair) hamısına yer ayrılıb. Qənbər Şəmşiroğlunun poeziyası xalq ruhundan nəşət alır. Göz açıb gördüyü, həm də qurub, yaratdığl Kəlbəcərin əsrarəngiz təbiəti, zümrüd meşələri, sərin yaylaqları, buz bulaqları onun şeirlərində rəngarəng ifadəsini tapır. İctimai-siyasi mövzularda yazdıqları, həm də lirikası istedadlı bir şairin qələm məhsulları kimi diqqəti cəlb edir. Bir cəhətin də xüsusi vurğulamaq istəyirəm ki, Qənbər Şəmşiroğlu ata-babadan və eldən-obadan gələn mövcud poetik ənənənin forma standartlarının formallığından qırağa çıxmağın, çağdaş poeziyanın tələblərinə uyğun modern şeir nümunələrini yaratmağın peşəkarı kimi də yadda qalır. Onun heca vəznində qoşma, gəraylıdan başqa sərbəst vəzndə də təqdirəlayiq şeirləri də az deyil. Poetik yaradıclığı bir yana, Qənbər müəllim əsas sözünü mənim fikrimcə, nəsrdə dedi. Təbii ki, geniş həyat lövhələrini, təfərrüatlı olayları kütləvi auditoriyaya ancaq nəsr dili, proza təfəkkürü ilə çatdırmaq mümkündür. Bu baxımdan onun hekayə, povest, roman və pyesləri, həmçinin  publisistik memuarları olduqca maraqlı və dəyərlidir. Bu əsərlərin hər birinin ayrı-ayrılıqda elmi, ədəbi təhlillərə ehtiyacı var. Qənbər müəllimin ən böyük xidmətlərindən biri də babası Ağdabanlı Qurbanın və atası Aşıq Şəmşirin söz sərvətini illərdən bəri mühafizə  edərək, millətimizin söz xəzinəsinə qovuşmasına yardımçı olmasıdır. Ata-babasının ədəbi irsinə bu sayaq varislik münasibəti həqiqətən də fədakarlıqdır. Sözün nə olduğunu və haradan qaynaqlandığını yaxşı bilən Qənbər müəllim özü də söz adamı kimi sözdə qalıb, əbədi yaşayacaq. Ruhun şad olsun, ustad!”.